طومار آناهیتایی ادبیات: BDY مجموعه دلنوشته‌های بید بی‌مجنونی در من قدم می‌زند | فاطمه محمدی اصل کاربر یک رمان

[.fatemeh.m.asl]

من در این گیتی عاجز مانده‌ام
مثل آن پدری که دخترک نازدانه‌اش را وبا کشت.
مثل آن باغبانی که لاله‌زار دلبرکش را آفت زد.
مثل رقصنده‌ای قهار که پاهایش ضربه دید و دیگر نرقصید.
مثل نوازنده‌ای که ویلونش بی‌آرشه ماند
مثل منی که یک به یک غزل‌های‌ تیمار شده‌ام اشک می‌شوند... .​

 

[.fatemeh.m.asl]

کار من از مصروع بودن گذشته،
من در تنهایی خون گریستم.
مکدره برگ‌ ریزان را به انتظار نشستم.
یخبندان بهمن را آب کردم‌.
آهای عزیز از دست رفته من،
این‌بار از جوهر مایه می‌گذارم و به کلمات روح می‌بخشم.
تو غزل‌هایم را حس کن.
بیا اشک‌هایم را لمس کن!​

 

[.fatemeh.m.asl]

معجزه بودی در من، شبیه معجزه حضرت‌ ابراهیم همان‌گونه که بی‌رحمانه پیراهنم در آتشی سرخ می‌سوخت، خنیاگر به میان آمدی و آتش گلستان شد. به سان باران در کویر، برف در جنوب، نور در اعماق تاریکی، تو معجزه بودی در من نظیرِ لبخندی که در میان اشک‌های خودسر سبز می‌شود،
غمی که شب‌هایم را به بند می‌کشد و سپس خالق تمام اشعار مبهم این زن دیوانه نویس می‌شود.
اگر معجزه‌ی تو نبود هیچ دلنوشته‌ای امروز به میان آخرین ورق‌های دفتر سرزمین من نمی‌آمد!​

 

[.fatemeh.m.asl]

ما با یکدیگر پیمان مرگ بسته‌ایم.
انگشتان کوچک دستمان را قفل هم کردیم و خیره در چشمان یک دیگر قول دادیم یا باهم بمیریم یا هرگز دیگری را تنها نگذاریم.
ناگهان پیمان شکستی و عهد زیر پا گذاشتی.
دور از قول و قرار‌هایت روز به روز جوانه‌ات سبزتر می‌شود و ریشه‌ات قوی‌تر،
من اینجا لا به لای دفتر شعرهایم هر روز اشک می‌ریزم و کشته می‌شوم!​

 

[.fatemeh.m.asl]

عزیز از دست رفته من، اینجا دگر چیزی نیست
جز یک منِ باقی مانده که تو از گوشه و کنار‌ه‌هایش سرازیر می‌شوی.
یک من پریشان حال که با دستانی زخمی و خونین هنوز هم خاطرات تو را سخت به سینه می‌فشارد تا قلبش عاشق بماند!
افسوس که هوز باور نکرده‌ام رفتی
تا باند به دور زخم دستانم ببندم و خاطرات خار‌دارت را در بیابان رها کنم.
افسوس که ما خاطرات مرده را زنده نگه می‌داریم و خود را می‌کشیم! ​

 

[.fatemeh.m.asl]

محنت به شکلی در من جای گرفته که اگر بخواهم آن را از خود جدا کنم. هیچ‌ چیز از من باقی نمی‌ماند.
جز قطره اشک های نمین، غزل‌های خوانده نشده.
تنها می‌خواستم آن سپیدی باشم که برای شب‌های قیرگون می‌نویسد تا راه روشن را به ستاره‌های گم شده نشان بدهد.
افسوس که بیدی بی‌مجنون شده خودم را هم میان سیاهی گم شدم.
امیدوارانه امید دارم ستاره‌ها مرا نجات می‌دهند.
اگر آنها نتوانستند کلمات هنوز هم اینجا حضور دارند.​

 

[.fatemeh.m.asl]

من چه ساده لوحانه برای فتح آغوشت
عمری خیالت را به آغوش کشیدم.
برای هر دم نفست
نفسی در سینه حبس کردم.
تو بر زمین افتادی من به‌جایت زخم خوردم.
نرفتی از خاک خاطرم
در آتش‌گاه نافرجام عشقت سوختم
بجز مشتی خاکستر از من چیزی نماند دیگر
کاش قدری نگاهم می‌کردی
آنگاه حسرتی بر دل این خاکستر نمی‌ماند.​

 

[.fatemeh.m.asl]

یادم مانده تو گفته بودی
ای کاش آدم‌ نبودیم تا راه رفتن را ندانیم.
من هزاران بار خواسته بودم
برگه‌های کتاب غرور و تعصب باشم.
نوشته‌های شاملو برای آیدا باشم.
شعرهای گفته شده ویلیام شکسپیر باشم.
اندوه غم انگیز امیر علی از مرگ نوشین باشم.
اشک‌های شور درگیر قافیه غزل‌ها باشم.
می‌خواستم زندگی و مرگ باشم، خنده و دیوانگی باشم؛ ولی آدم نباشم!

( امیرعلی و نوشین فیلم لاتاری) ​

 

[.fatemeh.m.asl]

جهان تعادل ندارد.
نه سیاهی روزگارش مشخص است نه سفیدی آن،
یک روز بارانیست و روز بعد آفتابی
یک روز دلگیری‌ها به انتهای صبر می‌رسند و
یک روز از سر خوشی رقص می‌کنیم.
در میان ناپایداری جهان تنها دو چیز ثابت‌ مانده،
یکی نازِ دلفریبانه نگاه تو
دیگری اندوه غزل‌ها و اشک‌های من!​

 

[.fatemeh.m.asl]

اندازه‌ اشک‌های غزل شده
اندازه قدم زدن در خیابان انقلاب
اندازه شروع یک پایان
اندازه تمام درختان بابل
اندازه اوج یک پرستو در ابرهای سپید
اندازه چال گونه‌های ارغوان
اندازه دل بزرگ دنیا، اندازه مهر مادر
اندازه موسیقی‌های سنتی شجریان
اندازه نخ سوخته سیگار های بهمن
اندازه بغض‌های یک مرد
اندازه تمام صبر یک زن
اندازه بید‌های بی‌مجنون شده
اندازه آن لحظه که میخندیدی
اندازه تمام اندازه‌های عالم
تو را دوست داشتم و تو نداشتی! ​