شعر مجموعه اشعار دافعه در قطب من | ژیلا.ح کاربر انجمن یک رمان

[Nyx]

نام مجموعه : دافعه در قطب من
سبک شعر : نو
شاعر: ژیلا.ح

پرسه به باران غم،
خیس در این کوچه‌ها،
رنگ به رخسار باد،
رهگذر بی‌نشان،
خانه به دوش در قفس،
شانه‌ی بی‌تاب من،
خسته و سر بر زمین،
چشم تر قلب من
قطب تو یک نام و من
قطب دگر سوی تو،
دافعه در سمت من،
جاذبه از سوی تو،
نشکند این قاعده،
مانده گرفتار حبس
کاش به پایان رسد،
قطبش بی‌حاصلم...

 

[بابای دخترش]

•| بسم رب العشق |•

ضمن عرض سلام و خوش آمد خدمت شما شاعر محترم؛ لطفاً قبل از شروع تایپ مجموعه اشعار خود، قوانین بخش را مطالعه کنید.
"قوانین بخش اشعار کاربران"
***
پس از ارسال بیست پست در دفتر شعرتان، می‌توانید درخواست نقد بدهید و از دیدگاه دیگر کاربران درباره اشعارتان، آگاه شوید.
"تاپیك درخواست نقد و بررسی اشعار"
***
پس از گذشت بیست پست از دفتر شعرتان، می‌توانید درخواست تگ دهید و از کیفیت اشعار خود آگاه شوید....​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Nyx]

تا به خیال توام،
حالت غم در من است،
حقه‌ی در بودنت،
بیش ز افکارم ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌است،
درک نشاید کنم،
هرچه که در جامت است،
تیر نباید زنم،
هر چه که در قلبت است،
با دو قدم در دلم،
زلزله ای ساختی،
رعشه‌ی اوارگی
بر تنم انداختی
آخر این شب ولی،
راه به باران برم،
خیس خیابان شوم،
نغمه‌ی ساز آورم،
از تن پر کین ابر
رخت غم آورده‌ام،
شعله‌ی رعد ساختم،
تلخ، غمم باختم،
می‌شود این کوچه‌ها
راه برند تا کران
در پس ابر و سماء
تا غزل خفته‌ام...

 

[Nyx]

طاقت از کف داده ام در این هوای بی نفس،
گر امیدی بر من است، یا رب به فریادم برَس...​

 

[Nyx]

نقطه بر خط و سر از خط دگر در لحظه ها
صفحه صفحه می رود این روزگار خسته ام
ماه تا ماه دگر شب های تنگ قلب من،
کاش یا رب بشکند این محبس دور تنم

 

[Nyx]

کاشکی غم نرسد بر در این آبادی،
شهر ویران شده ام جای ندارد دیگر
ساختم هر دم و هر کو ز بری درد رسید،
گویی کوی دلم ساکنی تنها دارد،
سر به باران زده این شهر فلک گیر شده ،
لیک باران به سرش سوز ربودن دارد،
هر نفس چرخ زد و دایره ی دنیایی،
بر جگرسوز مکانی هوس سکن و سکونت برداشت،
سهم من پرت هوایی شد و در دورترین عالم‌ها،
کوچه‌ی کوچکی از ماه چکید بر خانه‌ام،
دیده ام می‌نگرد رفت و شد آدمیان،
نیست کوچک اثری از من و از آوازم
دیگر این سوز ندارد اثری مثل تبر،
به درختی که به من ریشه دواندست و
نمی‌شاید از این قامت آفت زده اش،
بنشاند گل و حاصل نشود غنچه‌ی کوچک اثری،
می‌شود بار دگر شهر دلم رنگ بهاران گیرد؟
سبز گردد، برود نحسی غم،
طاقتم طاق نم خسته‌ی باران شده و
کاشکی آخر این سوز بهاری باشد...