برگزیده رمان ماچه سگ | میم.شبان کاربر انجمن یک رمان

[میم. شبان]

شاید تو این لحظه افکارم تحت تأثیر عصبانیتم بود، ولی هر چی فکر می‌کردم علیاری نفرت انگیزترین موجودی بود که تو زندگیم دیدم. یکی که آگاهانه سعی داشت بهم آسیب جدی بزنه.
- اگه قراره بیست سال حبس بکشم خب چه فرقی می‌کنه؟ تو رو خلاص می‌کنم دلم خنک میشه.
خندید. با صدای بلند! ولی من چیز خنده‌داری نگفتم. اخم‌هام رو توهم کشیدم و اون نشست روی میز.
- درباره‌ات درست فکر می‌کردم. اعتراف می‌کنم تو یکی از چموش‌ترین متهم‌هایی هستی که به پستم خورده. منم بدم میاد از اونایی که هنوز بازجویی شروع نشده با یه توپ و تشر خودشون رو خیس می‌کنن. مرد اونیه که سر خم نکنه. هرچند جلوی من آخرش همه سر خم می‌کنن! ولی من دلم می‌خواد طول بکشه. اینکار مثل استخراج طلاست. آخرش قشنگه! وقتی بعد از کلی مقاومت می‌شکنی...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[میم. شبان]

لحن صحبت کردنش می‌گفت اونم مثل من وقایع زیادی رو پشت سر گذاشته. پریدم بالای تخت و گفتم:
- تنها چیزی که اینجا زیاده وقته.
- خودت چرا اینجایی؟
شونه بالا انداختم.
- کلکل با بازپرس!
بازم زورکی خندید و گفت:
- پس گاو توام چند قلو زاییده!
- چرا فرستادنت اینجا؟
وسایلش رو گذاشت تو کمد و ملافه‌اش رو روی تخت خالی که زیر تخت پدرام بود پهن کرد. حالا تنها تخت خالیِ این سلولِ شیش نفره، طبقه پایین تخت من بود.
- تو که رفتی من رو از بازداشتگاه فرستادن بند هفت. یه هفته‌ست بکوب دارن ازم بازجویی می‌کنن، ولی اونقدر وا ندادم که منتقلم کردن اینجا. نمی‌دونم قصدشون چیه. بند هفت جای آروم‌تری بود. اینجا خیلی سر و صداست!
پوزخند زدم و گفتم:
- صبر کن با آدمهاش رو به رو بشی.
هنوز ملافه رو مرتب...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[میم. شبان]

سیر که شدم، سفره رو جمع کردم و ظرف رو گذاشتم یه گوشه تا اسد صبح ببره آشپزخونه. با اینکه خیلی غر غرو بود، ولی خیلی هوام رو داشت. یه جورایی نسخه‌ی سازگار و وفق پذیر مرتضی بود! این ساعت رفت و آمدها کم بود. از سلول بیرون اومدم و وارد سرویس بهداشتی انتهای راهرو شدم. یه نفر تو سرویس داشت دست‌هاش رو می‌شست. در حالیکه تموم مدت زیر چشمی می‌پاییدمش، کارم رو انجام دادم و وقتی از سرویس بیرون اومدم، نفس راحتی کشیدم. انگاری واقعا دست از سرم برداشته بودن. وارد سلول که شدم، سهیل با پدرامِ همیشه بی‌حال و تودار صحبت می‌کرد. تو همین مدت کم با همه صمیمی شده بود. برخلاف خودم که با غریبه‌ها مراوده نداشتم، اون آدم خوش مشربی بود. شاید نباید زود قضاوت می‌کردم، ولی تو کتم نمی‌رفت. چطور به یکی مثل اون...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[میم. شبان]

یه طناب پلاستیکی بود که داشت پوست نرم گلوم رو متلاشی می‌کرد. سعی کردم طناب رو از دور گلوم آزاد کنم ولی هیچ فایده‌ای نداشت. جوری طناب رو می‌کشیدن که هر لحظه ممکن بود مری و نای‌م له بشن. تلاش کردم صدایی از خودم تولید کنم تا بقیه رو بیدار کنم، ولی به جز یه خر‌خرِ عاجزانه هیچ صدایی ازم در نمی‌اومد. داشتم خفه میشدم. هیچ وقت خفگی رو با این وضوح تجربه نکرده بودم. شروع کردم به تکون دادن پاهام. کف پاهام رو محکم می‌کوبیدم روی تشک تخت تا شاید یکی بیدار شه و نجاتم بده، خیلی زود قبل اینکه سر و صدایی ایجاد کنم، دستهایی دور مچ پاهام پیچید و پاهام رو قفل کرد. تقلاهام بی‌ثمر بود. مثل یه ماهیِ بیرون افتاده از تُنگ! بی‌صدا در حال جون سپردن. اونقدر به طناب چنگ انداختم که نوک انگشتام و ناخن‌هام...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.