روی سایت یک عمر انتظار | پریچهر صادقی کاربر انجمن یک رمان

[سالخورده و گربه اش]

جانمازم را پهن کردم.
عطر یاس‌های حیاط را استشمام کردم و سر خم کردم؛ برای عبادت!
بارها و بارها، سر هر وعده‌ی نیایش، از خدا برگشتنت؛ را می‌طلبم.
پشت هر کدام، یک "آمین" می‌گذارم.
اما نمی‌دانم چرا هنوز خبری از آمدنت نیست؟!
قصد نداری بیایی یا فقط صبر من را می‌سنجی؟!
باشد، صبر من زیاد است؛ یک عمر انتظار کشیدم.
این هم رویش!

 

[سالخورده و گربه اش]

همیشه می‌گفتی:
-قدم زدنِ دو نفری، عالمی دارد!
پس حالا خودت کجایی، که من هر روز و شب، تنهایی این کوچه و پس کوچه‌ها را گز می‌کنم.
پیاده و بی همراه!
بیا و با من هم‌قدم شو!
هم‌قدم کوچه‌های تنگ و نمور این شهر درندشت.
هم‌قدم خیابان‌های تنهایی!
برگرد و پا به پای من راه بیا.
به یاد خاطره‌هایت، هنوز راه می‌روم.
دیگر خیلی خسته شده‌ام...!

 

[سالخورده و گربه اش]

پسرک خردسالی، سمتم دوید.
لباس‌هایش پاره، کفش‌هایش سوراخ و سر و صورتش، کثیف بود؛ اما لبخند زیبایی بر لب داشت:
-خانم، یک گل می‌خرید؟
صدایش مظلوم و کودکانه بود.
تمنا در چشمانش، می‌لرزید.
درست خیال می‌کنی؛ برایت گل خریدم.
همیشه مراقبش هستم تا تو بیایی.
گل زیبایی است؛ مثل تو!

 

[سالخورده و گربه اش]

دلم برای، آغوشت لَک زده.
فقط آغوش گرم و مهربان تو!
باز مرا در بغل بگیری و من فارغ از سختی روزگار، مستانه بخندم.
امروز، بدجور هوس عطرت را کردم.
بیا و این حسرت را به دلم نگذار!
بیا تا فقط برای دقایقی، فارغ و آسوده از دنیا باشم.

 

[سالخورده و گربه اش]

یک قدم دیگر به سمت درِ آهنی برداشتم.
با لبخند و شاخه گلی به دست، در زدم.
اتفاقی نیفتاد؛ گمانم نشنیدی!
این‌دفعه با تکه سنگی کوبیدم.
پس چرا نمی‌شنوی؟!
محکم‌تر زدم؛ مثل قبل... نشنیدی!
لبخند از لبم محو شد؛ شاخه گل از دستم افتاد.
گمانم دلِ تکه سنگ، برایم سوخت!

 

[سالخورده و گربه اش]

روزهایی که دونفری به کافه می‌رفتیم؛ را یادت است؟!
دلم برای تکرار دوباره‌شان، پَر می‌زند!
بدون تو به هیچ کافه‌ی شهر، نمی‌روم.
از در و دیوار کافه، برایم غم می‌بارد.
روزهای با تو، در این کافه، در ذهنم حک شده.
به انتظارت روی صندلی نشسته‌ام.
تا شاید، طبق قرارمان، بیایی کافه!
نیامدی، هرگز!
از کافه بیزار شده ام!

 

[سالخورده و گربه اش]

پنجره‌های خانه را خاک برداشته.
گل‌های باغچه، همه پژمرده شده‌اند.
چه اهمیتی دارد؟!
بگذار همه بفهمند من چقدر در انتظار آمدنت؛ نشستم.
خسته شده‌ام.
یک عمر چشم به راهت بودم.
بگذار این خانه هم بفهمد...!

 

[سالخورده و گربه اش]

چرا این روزها به هرکس، میگویم منتظر تو هستم؛ می‌خندد؟
یک خنده از روی تمسخر!
من دیوانه نیستم؛ دلم هوایت را کرده.
بیا تا همه‌ی این آدم‌ها باور کنند؛ آمدنت محال نیست!
پس چرا انقدر معطل می‌کنی؟!

 

[سالخورده و گربه اش]

با خودم فکر کردم.
دیدم؛ شاید تاوان گناهم را اینگونه می‌پردازم.
اما هر چه فکر کردم؛ نفهمیدم گناهم چه بود؟!
من گناهی نکردم.
نمی‌دانم!
شاید گناه کردم که دل به تو بستم.
شاید گناه کردم که یک عمر در انتظارت ماندم.
همه‌شان گناه بود!

 

[سالخورده و گربه اش]

دیگر جانم به لب رسید.
خسته شدم.
از حسرت دیدنِ دوباره‌ات، خسته شدم.
از کشیدن یک عمر انتظار برای تو، مُردم!
برگرد تا این پایان مَن نشود.
پایانی تلخ، بدون تو را نمی‌پسندم!