منتخب مجموعه اشعار قسم به خرمن گیسوانت | نازنین هاشمی نسب کاربر انجمن یک رمان

[_nazanin_]

«واهی»

خشت‌خشت دل را برافروختی
غم، عشق را به دوش کشید و با خود برد...

تابش قمر را خموش کردی
بنگر شب‌تاب‌ها، خود را ماه پنداشته‌اند...

دانه‌دانه سمن و رُز را چیدی
بنگر در این باغ، تاج بر سر هرز نشست...

بال‌های بلورین پروانه را ربودی
مرگ، پروانه را به دوش کشید و با خود برد...

ذرّه‌ذرّه جانم را زدودی
این دل، بربام خانه نشست و آن را
خاک برد...


​

 

[_nazanin_]

«شمیم»

عِطر یاس پیراهنت
از فرسخ‌ها دور، مژده‌ی آمدنت را
ساز زد
پیراهن یوسف هم این‌چنین
از دیار دور، خبر آمدنش را
بانگ زد
گل ارکیده در گیسوانت
از فرسنگ‌ها دور، شمیم دل‌انگیزت را
جار زد...
​

 

[_nazanin_]

«سبو»

جانم در آن سبوی شکسته، تاب نیاورد و
دیگر نماند
دلم باخت و در این بحر کبود، غرق شد و
دیگر نماند
آن شبه سیه گذر کرد، قمر رفت و دیگر هور نماند
مگر نمی‌دانستی در این گوشه‌ی لِنج
زیر این بحر زوال
گرفتار شد و
دیگر نماند!
مگر نمی‌دانستی شعله کشید جانم
روح عزیمت کرد و قلب
دیگر نماند
همه جانم از تَرَک‌های سبو لبریز شد و
این من رفت و
دیگر نماند...
​

 

[_nazanin_]

«آفاق»


آتش سرخ دلم، شعله کشید ز عشق تو
در سرم آمد همان روی خوشِ خندان تو

بی‌نهایت ماند، در سوز شب تنهای من
برد دین و دل و دنیای من

برکه‌ی پاک دلم، دریایی شد ز نام تو
رخ دیوانه‌ام، عاقل که شد با یاد تو

آن نگاه آمد و شد نیلوفرم
در قلب بی‌ثمرم آمد و دید دنیای من

ای دل‌انگیزترین رویای من
بنگر که چه‌گونه رنگین شده آفاقِ من

ای نیکوترین مجنون من
در تب شیرینِ فرهاد
دل را نبازی که با دیدنت
جان می‌سپارم و این می‌شود پایان من... ​

 

[_nazanin_]

«حزین»

رویای شب تنهای من
نیستی، مگر دل با نبودنت می‌شود آرام!؟
مگر فردایم بی‌تو می‌گذرد
می‌میرد و می‌رود این ماه‌ها!؟
در سرم می‌رود آن چشم‌ها
حتی دگر آن خنده‌ها، آن مژه‌گان
نیست در یاد و چه‌ساده رفت برباد!
نمی‌دانستی
کُشتی درونم را شبی
که رفتی و دیگر نماندی ای یار...
​

 

[_nazanin_]

«سودای عشق»

دلم را به چه سویی بردی یارم
مرا به مرداب سیه رساندی، جانم!

نور دیده‌گانم تو بودی یارم
در سرم سودای عشق تو بودی، جانم

فردای شب سیه، سپید تو بودی یارم
فردای بی‌ثمر، رنگ شکوفه تو بودی جانم

مرا به ریسمان پوسیده‌ی غم سپردی یارم
دیدی دل را چه ساده بر باد دادی، جانم!

مرا در خاک حزن دفن کردی یارم
بنگر چگونه برای بقاء، ریشه دواندم!

جانِ تو شد ورد زبانم
رفتی و من ماندم به فکر یارم.​