منثور زرین شعرکده: BPY مجموعه اشعار سرمه‌ی گیتی | دیاناس شاعر انجمن یک رمان

[Kalŏn]

نام مجموعه شعر: سرمه‌ی گیتی
به قلم دیاناس
قالب: شعر سپید
سطح:
شاعرانه، رتبه اول مسابقات BPY

مقدمه:
نیمه‌های شب
تکه‌های ستارگان
مویرگ‌های قلبم را به بند می‌کشند

پهلو به پهلو
غصه به غصه
چه داستان تلخی!
به پیشانی می‌خورد
مُهر تنهایی

روحم به چنگ آویخته

به خواب امشبم گر بیایی
چشم‌هایم می‌بارند
گویی ابرند؛
تکه ابرهای تیره‌ی باطله

روحم به چنگ آویخته

پلک به هم می‌دوزم
لب به هم می‌رسانم
امشب را
گریز می‌خواهم.​

 

[Łacrîmosã]

•| بسم رب العشق |•



ضمن عرض سلام و خوش آمد خدمت شما شاعر محترم؛ لطفاً قبل از شروع تایپ مجموعه اشعار خود، قوانین بخش را مطالعه کنید.
"قوانین بخش اشعار کاربران"
***
پس از ارسال بیست پست در دفتر شعرتان، می‌توانید درخواست نقد بدهید و از دیدگاه دیگر کاربران درباره اشعارتان، آگاه شوید.
"تاپیك درخواست نقد و بررسی اشعار"
***
پس از گذشت بیست پست از دفتر شعرتان، می‌توانید درخواست تگ دهید و از کیفیت اشعار خود آگاه شوید....​

​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Kalŏn]

شب‌هایمان کبود بود.

غافل در آغوش سرد غم
صامت از رنج و مصیبت‌ها
نالان از قلب و تباهی‌ها

شب‌هایمان قره بود.

مادر اشک می‌بافت
گویی مرده‌ام
مرده‌ام؟به راستی؟

به تاول می‌نشیند قلبم
به رنگ خون، به رنگ درد
تمام جان به سمت رنج

خاک زمین به غم نشست
رنگ و رخش به نم نشست
مادری از دیار بغض
زاده‌ی خود به دست غم

 

[Kalŏn]

بغض می‌شکند
خاموش و نرم
فرسوده
و خسته

چلچله‌های بغض
شب زیباییست
شب میهمانی
دعوت شده‌اند اشک‌ها
بغض‌ها
غمِ نشسته بر دل‌ها
پروانه‌های آبی و رها

همه در سوگ‌اند
رخت عزا
به تن
ناله‌ی شب به گوش
سردی شب
به آغوش

رنگین کمانی نیست
ماه
برای کیست؟

این زندگی رنج است
شب‌ها
پر از درد است.

 

[Kalŏn]

خیال
چکه می‌کند
از سقف اتاق
بی‌انتها
مداوم
و پرصدا

از بیرون
سکوت می‌آید
و از درون
جنگ واژه‌ها

مامان
آب داد.

بغض نشسته بر دلم
مهر سکوت
بر لبم

چیزی نمی‌گوید
آرام می‌آید
آرام‌تر
می‌رود
مرا با جنگ
تنها می‌گذارد

شب سختی‌ست
واژه‌ها
بی‌رحم‌اند.

 

[Kalŏn]

عقلم معما می‌کند
می‌سوزد قلب
و چشم
به بی‌فروغی می‌رسد

سنگين و ثقیل
جایی میان قفسه‌ی سینه‌ام
نیست علاجی
تمامم را به خاموشی می‌سپارم، به تاریکی

به دوش می‌کشانم
غبار غم را
تسکینم نمی‌دهد مهر نشسته بر لبش

به زوال می‌رسد احساسم
زمهریر است، یخ‌بندان
دفن می‌شوم
به باد نابودی سپرده می‌شوم
کسی نمی‌بیند
کسی فاتحه‌ای نمی‌فرستد

به خاک می‌افتم
به خاک
به باد
به آتش کشیده می‌شوم

 

[Kalŏn]

مته می‌شود غم
می‌تراشد
می‌تراشد
به انتهای قلب می‌رسد
چیزی نمی‌ماند
جز تکه‌های احساس

باد می‌برد
تمامم را
دست آویزی ندارم
کشیده می‌شوم
به خاک و خون

ز دست می‌رود
دلی
بی‌هوا و سبعانه

دست‌گیر نیست کَسی
به زانو می‌افتم
احاطه می‌کند مرا به رنگ نحس طالعم
سیاهی و فنا و خوف

 

[Kalŏn]

خانه می‌سازند اشک‌ها برای من
از جنس حسرت
به رنگ ماتم

مدیونت می‌شوم
به رنگ شوم شب
مدیون رفتنت
مدیون غصه‌ها

این خانه را به غم آغشته می‌کنم
آخر برای خود
وهمی به سر کنم

نور ستارگان بر چهره‌ی من و
یادت برای من
عشق پرندگان

مرگ مرا به جان
خواهی کشید و من
خوشحال و بی‌صدا ترک تو می‌کنم

 

[Kalŏn]

چشمان من به غم
عادت ندارند
و تو
یگانه غم زیبای من

می‌نشینی به دل
برون می‌ریزی
ز چشم
فرو می‌روی
به قلب

زیباترین غم من

اسپند دود می‌کند
مادر برای من
زیر لب مدام
وردی بگوید و من خنده‌ای کنم

مادر
برای من
چشمی به اشک نکن
این‌گونه قلب من
بدتر فنا رود.

 

[Kalŏn]

رد نماندنت
به شب
 به تن
به دل، به دل، به دل

شب
شب فریاد است
فریاد را
سکوت برد
مرا
بیچارگی

کهنه غمی که در دلم
غرقه‌ی خون
به جا گذاشت
قلب مرا به دار کشید

آب دلم
به گِل نشست
غرق تباهی و بلا

رنج مرا
کسی ندید
بی‌کس و بی‌نوا روم