شعر مجموعه اشعار سرمه‌ی گیتی | دیاناس کاربر انجمن یک رمان

[ماهی قرمز؛]

نَبَردم
آتشی بی‌رنگ
جهانت
اخگرِ پرسوز
منِ حیران و بیچاره
به دام طعمه‌ام افتم

قرارم قلب سنگین‌ات
برآیندم شده قلبی
که از فرط تبِ عشقت
تمامش را به فقدان برد

من آن سرو بلندم که
تمامش را تبرهایی به یغما برد
که از جنس خودش بودند
من آن نادانِ بی‌تکرار
که دل از کف رها کردم
و گشتم عاشق دشمن

تو آن دشمن
که رحمت را
میان سطر سطر دفتر ایام گم کردی
و من را این‌چنین سفاک
درون آتشت سوختی