منثور زرین شعرکده: BPY مجموعه اشعار سرمه‌ی گیتی | دیاناس شاعر انجمن یک رمان

[Kalŏn]

به صخره‌های ذهنم
کوفته می‌شوند
کشتی‌های خیال
راه گریزی نیست
از این غم سیاه

ابر خیال من طوفان نا به جاست
آن بچه‌ی خلاف
آن فقر ناپسند

قلب تو را خدا
بی‌رنگ و یخ نوشت
قلب مرا به تو پررنگ و خون¹ کشید

شب‌ها تمام من مغلوب تو شود
گویی که عشق من
ناکافی و کم است



۱.رنج و مشقت

 

[Kalŏn]

شب‌های من پر از
آواز بی‌کسی‌ست
بی‌رحم و بی‌صدا
تنها و بی‌گناه

چشمان تو مرا
در قلب خود ندید
من تیره و کدر
من خشک و بی‌نفس

اشک‌های من
و تو...
پرنده‌ای رها
در دست آسمان
من تکه‌ای تهی
من صفر و بی‌بها

قلبم برای تو
شوخ و کم و نزار
من پیش چشم تو
تفریح مختصر

 

[Kalŏn]

شب
می‌بلعد مرا
آلوده به خون
و کشیده به خاک سرخ

کوچ می‌کند
اشکی
ز چشمم
به انتهای چانه‌ی زلزله‌خیزم

کسی
در انتهای
کوچه‌ی بی‌کسی نیست
تنها مانده
در آغوش سرد رفتنت

برنگرد
شکسته‌ام
به آتش، به مرگ کشیده‌ام

 

[Kalŏn]

قطره‌های غم قندیل سقف و من
بارقه‌‌ی غم
آوند سم

چشمان من مرا یاری نمی‌کند
در این عزای سرد
در این فضای درد

گرد و غبار رنج هر شب در آغوشم
دلبسته و صبور
پررنگ و باثبات
من مامن و پناه
من دایه‌ای هلاک

فرق حضور تو
با این نبودنت
در خالی و تهی‌ست
تو عاشقِ دروغین
و من عاشقِ توام

 

[Kalŏn]

در نیمه‌های شب
این کوچه غمگین است
عشقت برای من
خود، فتنه در دین است

این امر نابه‌جا
این قصه‌ی سراب
این لافِ حس تو
این راه اشتباه

گویی برای من
این حس اشتباه
خود، نعمت خداست
کلِ دل و بقاست

من غصه می‌خورم
از این نبود جان
از رفتن تو و
این حال افتضاح

 

[Kalŏn]

چشم‌های تو دمی سرد
دمی گرم
دم سنگ و تهی رنگ است
و من
آن کودک حیران و بازیگوش
به دنبال دل و مهرت
همان لبخند سنگینت
همان موی سیه پیچت
و آن اخم دل انگیزت
و یا دستان مهرینت

من و وهم و خیال اما به دور هم بمانیم و
بسازیم شعری از بهتان
به دور از لحظه و صحت

تو هم فارغ
دمی آزاد و بی‌پروا
دمی دلسوز و مادرگون

من و سرگیجه و بُهتم
به دور خویش می‌چرخیم

 

[Kalŏn]

شب بود
سیاهی و رهایی
پرستاره
سرد
و زیبا؛
چشم‌هايش

برنمی‌داشتم
چشمی از آن خاموشیِ بی‌انتها
بی‌حیا و رسوا
خیره‌ی جفتی خوش رنگ و دیبا

ابری نبود و من
به قصد کشف
به نظاره نشستم تمامت را

شب اما ناگهان
در حضور گرم روی ماهت
روشن و چشمگیر.
یافتی راه خود را
بی‌درنگ و قاطع گذشتی
از چنین قلب تباهی

 

[Kalŏn]

من و سرگیجه و غم
به!
چه هوایی داشتیم
نقش یک عشق بیامد
همه را بر هم زد

تیره‌ی چشمش تکه‌ای از شب
لبش پرسوز به سان سرخیِ یک رز
و آن طاق بلند اما به سان کوه می‌ماند
و من حیرانِ بیچاره
تمامم چشم
تمامم تو

تو اما شاهِ بی‌رحمی
به جانم یکه می‌تازی
به جانم می‌زنی زخم و
رهایم می‌کنی در خون

 

[Kalŏn]

آنها تو را ندیدند
اما به قطع دانند
از لابه‌لای شعرم
ردی برای تو هست
ردی برای نفرین
ردی برای عشقت

آنها تو را ندیدند
اما شبی میانِ
حرف‌های پَرتِ خوابم
گفتم نگار چشمت
گفتم که از نگاهت
گویی که جان بگیرم

آنها تو را ندیدند
اما میان شعرم
منزل زدی نشستی
غم‌های من به نامت
چشمان من راهت

آنها تو را ندیدند
اما وجود من را
از روی این وقاحت
کودن می‌شمارند

 

[Kalŏn]

قلبم به جای تو از هستیش گذشت
از نبض قادرش
از رنگ قرمزش

قلبم برای تو
یک شوخیِ چرند
یک قول پرگناه
یک بازی گزند

دنبال رفتنی
دنبال ترک من
دنبال زخم زدن
به قلب خسته‌ی من