شعر مجموعه اشعار سرمه‌ی گیتی | دیاناس کاربر انجمن یک رمان

[ماهی قرمز؛]

نام مجموعه شعر: سرمه‌ی گیتی
به قلم دیاناس
قالب: شعر سپید

مقدمه:
نیمه‌های شب
تکه‌های ستارگان
مویرگ‌های قلبم را
در آغوش می‌گیرند.

پهلو به پهلو
غصه به غصه
چه داستان تلخی!
به پیشانی می‌خورد
مُهر تنهایی

روحم
درد می‌کند.

به خواب امشبم اگر بیایی
چشم‌هایم می‌بارند
گویی ابرند؛
تکه ابرهای تیره‌ی بی‌مصرف

روحم
درد می‌کند.

می‌خوابم
امشب را
گریز می‌خواهم.

 

[AMARGURA]

|به‌نام‌او‌که‌نغمه‌ی‌عشق‌راسرود|

ضمن عرض سلام و خوش آمد خدمت شما شاعر محترم؛
لطفاً قبل از شروع تایپ مجموعه اشعار خود، قوانین بخش را مطالعه کنید.
قوانین بخش اشعار کاربران

پس از ارسال بیست پست در دفتر شعرتان، می‌توانید درخواست نقد بدهید و از دیدگاه دیگر کاربران درباره اشعارتان، آگاه شوید.
تاپیك درخواست نقد و بررسی اشعار

پس از گذشت بیست پست از دفتر شعرتان، می‌توانید درخواست تگ...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[ماهی قرمز؛]

شبِ همه‌ی ما
تیره بود.

خفته
در آغوش سرد غم
بی‌صدا
از رنج و مصیبت‌ها
نالان
از قلب و تباهی‌ها

شبِ همه‌ی ما
تیره بود.

مادر
اشک می‌بافت
گویی مرده‌ام
مرده‌ام؟
به راستی؟

قلبم
می‌سوزد
به رنگ آتش
چیزی نمانده است
شب
برای عزاست

مادر
اشک نباف
سرما تمام شد.

 

[ماهی قرمز؛]

بغض می‌شکند
بی‌صدا و آهسته
فرسوده
و خسته

چلچله‌های بغض
شب زیباییست
شب میهمانی
دعوت شده‌اند اشک‌ها
بغض‌ها
غمِ نشسته بر دل‌ها
پروانه‌های آبی و رها

همه در سوگ‌اند
رخت عزا
به تن
ناله‌ی شب به گوش
سردی شب
به آغوش

رنگین کمانی نیست
ماه
برای کیست؟

این زندگی رنج است
شب‌ها
پر از درد است.

 

[ماهی قرمز؛]

خیال
چکه می‌کند
از سقف اتاق
بی‌انتها
مداوم
و پرصدا

از بیرون
سکوت می‌آید
و از درون
جنگ واژه‌ها

مامان
آب داد.

بغض نشسته بر دلم
مهر سکوت
بر لبم

چیزی نمی‌گوید
آرام می‌آید
آرام‌تر
می‌رود
مرا با جنگ
تنها می‌گذارد

شب سختی‌ست
واژه‌ها
بی‌رحم‌اند.

 

[ماهی قرمز؛]

عقل
فکر می‌کند
می‌سوزد قلب
و چشم
به بی‌فروغی می‌رسد

سنگين است
جایی میان قفسه‌ی سینه‌ام
دارویی نیست
سکوت می‌کنم

به دوش می‌کشم
غبار غم را
سرنوشت
به سختی غمگین است

آرامم نمی‌کند
مادر

قلبم
به زوال می‌رسد
زمهریر است
دفن می‌شوم
به باد نابودی
سپرده می‌شوم
کسی نمی‌بیند
کسی فاتحه‌ای نمی‌فرستند.

به خاک می‌افتم
به خاک
به باد
به آتش
کشیده می‌شوم

 

[ماهی قرمز؛]

مته می‌شود
غم
می‌تراشد
می‌تراشد
به انتهای قلب می‌رسد
چیزی نمی‌ماند
جز تکه‌های احساس

باد می‌برد
تمامم را
دست آویزی ندارم
کشیده می‌شوم
به خاک و خون

ز دست می‌رود
دلی
بی‌هوا
و سبعانه

دست‌گیر نیست
کَسی
به زانو می‌افتم
احاطه می‌کند غم
مرا
سیاهی‌ست
هولناک
و مهیب

 

[ماهی قرمز؛]

خانه می‌سازند
اشک‌ها برای من
از جنس حسرت
به رنگ ماتم

مدیونت می‌شوم
به رنگ شوم شب
مدیون رفتنت
مدیون غصه‌ها

این خانه را به غم
آغشته می‌کنم
آخر برای خود
وهمی به سر کنم

نور ستارگان
بر چهره‌ی من و
یادت برای من
عشق پرندگان

مرگ مرا به جان
خواهی کشید و من
خوشحال و بی‌صدا
ترک تو می‌کنم

 

[ماهی قرمز؛]

چشمان من به غم
عادت ندارند
و تو
یگانه غم زیبای من

می‌نشینی به دل
برون می‌ریزی
ز چشم
فرو می‌روی
به قلب

زیباترین غم من

اسپند دود می‌کند
مادر برای من
زیر لب مدام
وردی بگوید و من خنده‌ای کنم

مادر
برای من
چشمی به اشک نکن
این‌گونه قلب من
بدتر فنا رود.

 

[ماهی قرمز؛]

رد نماندنت
به شب
 به تن
به دل
به دل
به دل

شب
شب فریاد است
فریاد را
سکوت برد
مرا
بیچارگی

کهنه غمی که در دلم
غرقه‌ی خون
به جا گذاشت
قلب مرا
به دار کشید

آب دلم
به گِل نشست
غرق تباهی و بلا

رنج مرا
کسی ندید
بی‌کس و بی‌نوا روم