در حال تایپ رمان ماهی میان توفان | دردانه عوض‌زاده کاربر انجمن یک رمان

[دردانه. ع.]

نوروز به دالان رسید و ابتدای آن ایستاد. غضنفر از او پیشی گرفت تا به استقبال عشرت‌بانو برود که در حال پیاده شدن از درشکه بود. نوروز چشم به عمه‌اش دوخته‌بود که به کمک پنجعلی جوان پیاده می‌شد. نگاهش روی بهادر ایستاد که از آن سوی درشکه خود را رساند. با دیدن او یک لحظه تمام خاطرات نوجوانی‌اش با او و برادرش برهان دوباره تداعی شد و بیشتر از قبل اوقاتش تلخ شد. چقدر از طرف این دو نفر به خاطر پای کوتاه و بعد هم عصا به دست گرفتنش تمسخر و تحقیر شد! دستش را روی عصا بیشتر فشرد و با یادآوری کاری که برهان با فیروزه‌ی او کرده‌بود، از خشم لب گزید. نباید می‌گذاشت باز پای آن‌ها به عمارت باز شود. ماه‌نگار که کنار همسرش ایستاده‌بود، از ابروهای درهم، لب‌های فشرده‌ی او و خشمی که از صورتش بیرون می‌ریخت، فهمید...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[دردانه. ع.]

عشرت‌بانو همین که به آن‌ها نزدیک شد، دستش را از دست بهادر خارج کرد و به تنهایی قدم برداشت. نوروز سرش را بالا کرده و بدون هیچ حسی در صورت، چشم به آن‌ها دوخته‌ بود. می‌توانست پوزخند تمسخرآمیزی را روی لب‌های بهادر ببیند.
- سلام خوش اومدین عمه‌خانم!
عشرت نگاهی به سر تا پای نوروز انداخت و سری در جوابش تکان داد. بعد نگاهش را به دختری دوخت که پشت سر نوروز پنهان شده‌ بود و چشم به زمین داشت. چه کسی بود که نداند برادرش خون‌بسی آورده که چون کنیز همه‌جا باید در خدمت نوروز باشد. ابروهای نازکش را درهم کرد و با صدای عتاب‌آلودی به دخترک گفت:
- دختر! ادب یادت ندادن؟
ماه‌نگار دستپاچه سر بلند کرد و چشم به زنی دوخت که با چشمان قهوه‌ای‌رنگ و بی هیچ مهری نگاهش می‌کرد.
- عذر تقصیر عمه‌خانم! خوش اومدین!
عشرت...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[دردانه. ع.]

با رفتن عشرت، بهادر که با نوروز تنها شده‌بود، دو طرف جلیقه‌ی مشکی رنگش را که از زور فربه بودن شکمش، به هم نرسیده‌ بودند را کنار زده و دستانش را به کمرش گذاشت. نگاهش را تحقیرآمیز روی عصای نوروز گرداند.
- اِ هنوز هم عصا داری پسردایی؟
نوروز لب فشرد، این شوخی بی‌مزه را همیشه از او و برادرش می‌شنید. بهادر بعد از مکثی نمایشی گفت:
- آها ببخشید... یادم نبود... مادرزادی چلاقی و خوب شدنی هم نیست.
پوزخندی زد و آرام‌تر از قبل ادامه داد:
- نوروزچلاق!
نوروز با شنیدن لقبی که از نوجوانی بهادر و برهان دور از چشم بقیه روی او گذاشته‌ بودند. چشمانش را ریز کرد و با حفظ خونسردی‌اش گفت:
- دوست ندارم بگم خوش اومدی، اما‌ چه کنم که ادب اربابی اجازه نمیده به خواست دلم عمل کنم پسرعمه. بالاخره خان‌زاده باید یه...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[دردانه. ع.]

در ایوان طبقه‌ی‌ بالا خانم‌بزرگ در صدر مجلس، تکیه‌زده به مخده‌ها نشسته‌ و با گرفتن عصا در مقابلش و گذاشتن دو دستش روی آن، سعی کرده‌ بود ابهت خود را حفظ کند. در سمت چپ او، عشرت‌خانم نشسته و در حال باد زدن خودش با بادبزنی حصیری بود. در سمت راست خانم‌بزرگ، نیره و نوروز قرار داشتند. نوروز با حرص انگشتانش را روی عصا می‌فشرد و به بهادر که روبه‌روی آن‌ها روی تختی لم داده‌ بود، نگاه می‌کرد. بهادر امر کرده‌ بود میز کوچکی را با وسایل پذیرایی اختصاصاً جلوی او قرار دهند و اکنون بی‌توجه به بقیه در حال گاز زدن سیب‌گلاب‌های نوبرانه باغ‌های نادرخان بود.
خانم‌بزرگ و‌ عشرت‌خانم احوالپرسی‌های اولیه را انجام داده و اکنون هر کدام گرچه منتظر فرصتی برای آغاز نبرد لفظی بودند؛ اما فعلاً دقایقی را در سکوت سپری...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[دردانه. ع.]

عشرت که دانست این احوال‌پرسی فقط برای اعلان خطر به اوست، نگاهش را ریز کرده و‌ لحظاتی به خانم‌بزرگ دوخت. بعد با کمی جابه‌جایی خود را به بی‌خیالی زده، جهت نگاهش را تغییر داد و بادبزنی را که لحظاتی بود، ثابت نگه داشته‌ بود به راه انداخت. او کم نمی‌آورد.
- از احوال‌پرسی‌های زن‌دایی‌جانش! بیچاره پسرم، برای سر پا نگه داشتن کسب‌و‌کار پدر‌مرحومش شهربه‌شهر می‌گرده و تجارت می‌کنه، حیف... تجارت‌خونه‌ی پدرشو که همون موقع بدهکارها بالا کشیدن و باعث شدن میرزاراشدتاجر سکته کنه و دست من و پسرام بند کمک‌های برادرم بشه. خدا میرزاراشد رو بیامرزه! پسرای سالمی برام به یادگار گذاشت که الان جا پای پدرشون بذارن. برهان همیشه توی سفره و بهادر تجارت‌خونه‌ی راشد رو دوباره راه انداخته، گرچه هنوز بزرگ نیست؛ اما‌...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[دردانه. ع.]

خانم‌بزرگ سعی می‌کرد آرام بماند؛ اما ممکن نبود.
- عشرت؟ این حرفا یعنی چی؟
عشرت از گوشه چشم نگاهی به او انداخت. همراه با تکان دادن بادبزن گفت:
- اگه نحسی نداشتی، بگو چی‌کار برای نادرخان کردی؟ مثلاً سه‌تا پسر‌ آوردی، یکی رو‌ یاغی شهر کردی برای دل خودت، که چی؟ پسرم آداب مترقی یاد بگیره، جون یکی دیگه رو گذاشتی سر وصلت با دختر علی‌قلی، خواستی از طایفه‌ی خودت یه عروس دیگه بیاری این‌جا؛ اما اونا هم‌ بد گذاشتن توی کاسه‌ت. این یکی هم که دیگه نیازی به گفتن نداره.
عشرت با نوک بادبزن تحقیرآمیز به عصای نوروز اشاره کرد و بعد نگاهش را به طرف حیاط عمارت چرخاند و با خرسندی بادبزنش را تکان داد. خانم‌بزرگ و‌ نوروز از خشم سرخ شده‌ بودند. نیره که تا کنون از حرص حرف‌هایی که می‌شنید و نمی‌توانست مانع جنگ...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[دردانه. ع.]

نادرخان چشم باز کرده و به سقف دوخته‌ بود. نوروز با گفتن «چطورید خان؟» کنارش نشست. دست بی‌جان‌ پدرش را گرفت و نگاهش را به چهره‌ی او دوخت که با ته‌ریش‌های بیرون‌زده، از آن حالت همیشه اصلاح همیشگی بیرون آمده‌ بود.
- خبر دارید خواهرتون اومده؟
نادرخان هیچ واکنشی نشان نداد. نوروز سبیل‌های پدرش را مرتب کرد.
- کاش از قبل می‌دونستم میاد که به سر و وضعتون می‌رسیدم.
دستش را به موهای کوتاه خان رساند و آن‌ها را هم‌ مرتب کرد.
- همین امروز خودم صورتتون‌ رو تیغ می‌کشم.
با کمک تاج تخت از جا برخاست. روی تن نادرخان خم شد. دست زیر بغلش برده و بدن او را بالا کشید تا به تاج تخت تکیه دهد.
- عصر هوا که خنک شد می‌برمتون توی حیاط، روی تخت بشینید. چیه این اتاق خفه؟
تن خان را با چند متکا که اطرافش قرار داد، ثابت...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[دردانه. ع.]

خانم‌بزرگ به طرفش برگشت و گفت:
- رفتی به غضنفر گوشزد کن من‌بعد هر کاری خواست بکنه، اول باید از من کسب تکلیف کنه.
نوروز «حتماً» گفت و از پله‌ها پایین رفت. نیره خوب بدی حال برادرش را فهمید. می‌دانست زمان‌هایی که این‌گونه از عمارت فرار می‌کند، یعنی چیزی عذابش می‌دهد که نمی‌تواند درمورد آن با کسی حرف بزند. با لحن دل‌سوزی گفت:
- بیچاره برادرم!
خانم‌بزرگ به طرف او برگشت و با صدای آرام تشر زد:
- بیچاره من! این چه حرفی بود که جلوی عشرت و پسرش زدی؟
نیره متعجب به طرف مادرش چشم گرداند:
- چه حرفی؟
خانم‌بزرگ آرام حرف می‌زد تا صدایش به گوش کسی نرسد؛ اما حرص خوردنش کاملاً واضح بود.
- این که گفتی نوروز بشینه جای نادرخان.
نیره جا خورد:
- وا! مگه بد گفتم؟
- بله که بد گفتی، یادت باشه نوذر باید برگرده و...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[دردانه. ع.]

بهادر روی تخت حیاط لم داد و چشمانش را به خدمه‌ی در‌حال‌ رفت و آمد دوخت. او فقط دنبال یک‌نفر بود. دقایقی بعد، زیور‌ مجمعی که درونش قوری، فنجان و چند ظرف کوچک نقل و نبات قرار داشت را روی تخت مقابل او گذاشت و با گفتن «کاری ندارید؟» منتظر فرمان او ماند؛ اما‌ بهادر که او‌ را نمی‌خواست، با حرکت دست مرخصش کرد. صفر هم منقل مخصوص مهمان‌ها را با ذغال اجاق مطبخ پر کرده و به همراه وافور کنار دست او گذاشت. بهادر او‌ را هم مرخص کرد. اوقاتش تلخ شده‌ بود. اگر نمی‌توانست کاری را به خاطرش این‌جا مانده و همراه مادرش به باغ نرفته‌ بود را به سرانجام برساند، دیگر دلیلی برای خوشی نداشت. هیچ چیز این عمارت او را سر ذوق نمی‌آورد، جز آزار دادن نوروز. او و برادرش برهان از همان نوجوانی که بعد از مرگ پدر وادار به...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[دردانه. ع.]

در این سیزده_چهارده سالی که مجبور شده‌ بودند خود بار زندگی‌شان را به دوش بگیرند و برهان نیز دور از آن‌ها به سر برده‌ بود، بهادر بیش‌تر از قبل فهمیده‌ بود که هیچ علاقه‌ای به خانواده‌ی مادری‌اش ندارد. بهادر جعبه فلزی کوچکی را که نصف کف دست بود و ارتفاعی به اندازه یک بند انگشت داشت، از جیب جلیقه‌اش بیرون کشید. در جعبه را باز کرد تکه‌ای از جسم سیاه‌رنگ داخل آن را برداشت و درحالی که با ابروهای درهم، حاصل از ناراحتی بی‌نتیجه بودنِ ماندنش در عمارت، وافور را برداشت تا با آن پر کند. یک آرنجش را روی بالش تکیه زده و پاهایش را روی تخت گذاشته‌ بود، در همان وضع مشغول بود که شانس به او‌ رو کرد. چشمانش چیزی را که تمام مدت منتظرش بود، شکار کردند. همان دخترک ایلیاتیِ همراه نوروز، پا از مطبخ بیرون...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.