در حال تایپ رمان ماهی میان توفان | دردانه عوض‌زاده کاربر انجمن یک رمان

[دردانه. ع.]

بهادر همان‌طور که وافورش را آماده می‌کرد، نگاهش را از ماه‌نگار دریغ نداشت.
- تو زن نوروزی؟
ماه‌نگار بدون آن‌که چشم از فنجان بگیرد سر تکان داد و آرام «بله» گفت. بهادر سرگرمی بهتری یافته و وافور را بدون حرکت در یک دست نگه داشت. تمام نگاهش را به دختر سفیدروی و سیاه‌موی روبه‌رویش داد.
- زن قشنگی هستی؟
موهای تن ماه‌نگار سیخ شد. این مرد به او چه کار داشت؟
- نوروز شوهر خوبی نیست، می‌دونم.
ماه‌نگار لب گزید. به نوروز چه کار داشت؟
- اون چلاق بداخلاق اذیتت می‌کنه؟
ترس قلب ماه‌نگار را پر کرد. چرا مرد دست از سر او برنمی‌داشت؟
- بعضیا قدر زناشونو نمی‌دونن، کلاً بی‌لیاقتن.
ماه‌نگار نزدیک بود به گریه بیفتد. چرا این مرد قباحت سرش نمی‌شد و این حرفا را می‌زد؟
- می‌دونی... تو هم از سرش زیادی.
چرا...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[دردانه. ع.]

ماه‌نگار خوش‌حال از این‌که راه فرار را پیدا کرده گفت:
- آقا این کار من نیست، به مروت میگم اون بیاد.
تا خواست زبان به صدا کردن مروت بگشاید، بهادر با تحکم گفت:
- تو باید بگیری.
ماه‌نگار‌ ناچار «آخه» گفت و نگاهش روی مروت ماند که مجمع را گوشه‌ی سکوی حوض گذاشت و بی‌توجه به او‌ راه بیرون گرفت. ماه‌نگار ناامید نگاهش را به مجمع داد و بعد با یادآوری چیزی به طرف بهادر برگشت.
- ببخشید باید برم مجمع رو بردارم.
تا عقب‌گرد کرد که از دست بهادر فرار کند، خانم‌بزرگ که از بالای نرده‌ها مدتی بود با لذت به صحنه‌ی زیر پایش چشم دوخته‌ بود، بلند گفت:
- وایسا دختر!
ماه‌نگار که یک قدم برداشته‌ بود، میخکوب شده و سر بالا گرفت. خانم‌بزرگ ابرویی بالا داد و با لحن خشکی گفت:
- اوامر آقا رو اجرا کن.
بهادر تک‌ابرویی...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.