در حال تایپ رمان ماهی میان توفان | دردانه عوض‌زاده کاربر انجمن یک رمان

[دردانه. ع.]

نوروز به دالان رسید و ابتدای آن ایستاد. غضنفر از او پیشی گرفت تا به استقبال عشرت‌بانو برود که در حال پیاده شدن از درشکه بود. نوروز چشم به عمه‌اش دوخته‌بود که به کمک پنجعلی جوان پیاده می‌شد. نگاهش روی بهادر ایستاد که از آن سوی درشکه خود را رساند. با دیدن او یک لحظه تمام خاطرات نوجوانی‌اش با او و برادرش برهان دوباره تداعی شد و بیشتر از قبل اوقاتش تلخ شد. چقدر از طرف این دو نفر به خاطر پای کوتاه و بعد هم عصا به دست گرفتنش تمسخر و تحقیر شد! دستش را روی عصا بیشتر فشرد و با یادآوری کاری که برهان با فیروزه‌ی او کرده‌بود، از خشم لب گزید. نباید می‌گذاشت باز پای آن‌ها به عمارت باز شود. ماه‌نگار که کنار همسرش ایستاده‌بود، از ابروهای درهم، لب‌های فشرده‌ی او و خشمی که از صورتش بیرون می‌ریخت، فهمید...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[دردانه. ع.]

عشرت‌بانو همین که به آن‌ها نزدیک شد، دستش را از دست بهادر خارج کرد و به تنهایی قدم برداشت. نوروز سرش را بالا کرده و بدون هیچ حسی در صورت، چشم به آن‌ها دوخته‌ بود. می‌توانست پوزخند تمسخرآمیزی را روی لب‌های بهادر ببیند.
- سلام خوش اومدین عمه‌خانم!
عشرت نگاهی به سر تا پای نوروز انداخت و سری در جوابش تکان داد. بعد نگاهش را به دختری دوخت که پشت سر نوروز پنهان شده‌ بود و چشم به زمین داشت. چه کسی بود که نداند برادرش خون‌بسی آورده که چون کنیز همه‌جا باید در خدمت نوروز باشد. ابروهای نازکش را درهم کرد و با صدای عتاب‌آلودی به دخترک گفت:
- دختر! ادب یادت ندادن؟
ماه‌نگار دستپاچه سر بلند کرد و چشم به زنی دوخت که با چشمان قهوه‌ای‌رنگ و بی هیچ مهری نگاهش می‌کرد.
- عذر تقصیر عمه‌خانم! خوش اومدین!
عشرت...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.