شاعر‌پارسی اشعار مهستی گنجوی

[Hilary]

هر جوی که از چهره به ناخن کندم

از دیده کنون آب درو می‌بندم

بی‌آبی روی بود ار یک چندم

آب از مژه بر روی آن می‌بندم

 

[Hilary]

من عهد تو سخت سست می‌دانستم

بشکستن آن درست می‌دانستم

ای دشمنی‌ای دوست که با من ز جفا

آخر کردی نخست می‌دانستم

 

[Hilary]

لعل تو مزیدن آرزو می‌کُنَدَم

می با تو کشیدن آرزو می‌کندم

در مستی و مخموری و در هشیاری

چنگ تو شنیدن آرزو می‌کندم

 

[Hilary]

رفت آن که سری پر از خمارش دارم

چون جان دارم گهی که خوارش دارم

بر آمدنش چنان امیدم یارست

گوئی که هنوز در کنارش دارم

 

[Hilary]

هر ناله که بر سر شتر می‌کردم

در پای شتر نثار دُر می‌کردم

هر چاه که کاروان تهی کرد ز آب

من باز به آب دیده پر می‌کردم

 

[Hilary]

ای فاختهٔ مهر چون به تو درنگرم

زیبائی طاوس به بازی شمرم

با خندهٔ کبک چون در آئی ز درم

دل همچو کبوتری بپرّد ز برم

 

[Hilary]

دل کو که به نامه شرح غم آغازم

یا جان ز درد با سخن پردازم

از بی‌دلی و بی‌خبری کاغذ و کلک

می‌گیرم و می‌گریم و می‌اندازم

 

[Hilary]

قصاب منی و در غمت می‌جوشم

تا کارد به استخوان رسد می‌کوشم

رسمی‌ست تو را که چون کشی بفروشی

از بهر خدا اگر کشی مفروشم

 

[Hilary]

در کوی خرابات یکی درویشم

ز آن خم زکات بیاور پیشم

صوفی بچه‌ام ولی نه کافرکیشم

مولای کسی نیم غلام خویشم

 

[Hilary]

چون مرغ ضعیف بی پر و بی بالم

افتاده به دام و کس نداند حالم

دردی به دلم سخت پدیدار آمد

امروز من خسته از آن می‌نالم