شاعر‌پارسی اشعار مهستی گنجوی

[Hilary]

امشب شب هجران و وداع و دوری‌ست

فردا دل را بدین سبب رنجوری‌ست

ای دل تو همی سوز تو را فرمان‌ست

وای دیده تو خون‌گری تو را دستوری‌ست

 

[Hilary]

در آتش دل پریر بودم بنهفت​

دی باد صبا خوش سخنی با من گفت​

کامروز هر آن که آبرویی دارد​

فرداش به خاک تیره می‌باید خفت​

 

[Hilary]

سرمایهٔ خرمی به جز روی تو نیست​

و آرامگه خلق به جز کوی تو نیست​

آن جفت که طاق است قد و سایهٔ توست​

وان طاق که جفت است جز ابروی تو نیست​

 

[Hilary]

ما را به دم پیری نگه نتوان داشت

در حجرهٔ دلگیر نگه نتوان داشت

آن را که سر زلف چو زنجیر بود

در خانه به زنجیر نگه نتوان داشت

 

[Hilary]

شب‌ها که به ناز با تو خفتم همه رفت​

دُرها که به نوک غمزه سفتم همه رفت​

آرام دل و مونس جانم بودی​

رفتی و هر آنچه با تو گفتم همه رفت​

 

[Hilary]

در عالم عشق تا دلم سلطان گشت

آزاد ز کفر و فارغ از ایمان گشت

اندر ره خود مشگل خود خود دیدم

از خود چو برون شدم رهم آسان گشت

 

[Hilary]

چون شانه و سنگ اگر پذیرد رایت

تا فرمائی به لعل گوهرزایت

دستی به صد انگشت زنم در زلفت

بوسی به هزار لب نهم بر پایت

 

[Hilary]

من برخی آبی که رود در جویت

من مردهٔ آتشی که دارد خویت

من چاکر خاکی که فتد در پایت

من بندهٔ بادی که رساند بویت

 

[Hilary]

ای گشته خجل پری و حور از رویت​

خورشید گرفته وام نور از رویت​

در آرزوی روی تو داریم امروز​

روئی و هزار اشک دور از رویت​

​

 

[Hilary]

در طاس فلک نقش قضا و قدر است

مشکل گرهیست خلق از این بی‌خبر است

پندار مدار کین گره بگشایی

دانستن این گره به قدر بشر است