شاعر‌پارسی اشعار مهستی گنجوی

[Hilary]

غم با لطف تو شادمانی گردد

عمر از نظر تو جاودانی گردد

گر باد به دوزخ برد از کوی تو خاک

آتش همه آب زندگانی گردد

 

[Hilary]

مشکی که ز چین ختن آهو دارد​

از چینِ سرِ زلف تو آهو دارد​

آن کس که شبی با غم تو یار بشد​

تا وقت سحر ناله و آهو دارد​

 

[Hilary]

جانانه هر آن کس که دی خوش دارد​

جان .... بی‌دلان مشوش دارد​

زنهار ز آه من بیندیش که آن​

دوری‌ست که زیر دامن آتش دارد​

 

[Hilary]

جان در ره عاشقی خطر باید کرد

آسوده دلی زیر و زبر باید کرد

وانگه ز وصال باز نادیده اثر

با درد دل از جهان گذر باید کرد

 

[Hilary]

شاها فلکت اسب سعادت زین کرد

وز جملهٔ خسروان تو را تحسین کرد

تا در حرکت سمند زرین نعلت

بر گل ننهد پای زمین سیمین کرد

 

[Hilary]

قصه چه کنم که اشتیاق تو چه کرد

با من دل پر زرق و نفاق تو چه کرد

چون زلف دراز تو شبی می‌باید

تا با تو بگویم که فراق تو چه کرد

 

[Hilary]

​

بگذشت پریر باز به سر لاله و درد​

دی خاک چمن سنبل تر بار آورد​

امروز خور آب شادمانی زیراک​

فردا همی آتش غم باید خورد​

 

[Hilary]

هر کارد که از کشتهٔ خود برگیرد​

و اندر لب و دندان چو شکر گیرد​

گر باز نهد بر گلوی کشتهٔ خود​

از ذوق لبش زندگی از سر گیرد​

 

[Hilary]

آن یار کله‌دوز چه شیرین دوزد

انواع کلاه از در تحسین دوزد

هر روز کلاه اطلس لعلی را

از گنبد سیمین‌زِهِ زرین دوزد

 

[Hilary]

چشم ترکت چون م**س.ت برمی‌خیزد

شور از می و می‌پرست برمی‌خیزد

زلفت چو به رقص در میان می‌آید

صد فتنه به یک نشست بر‌می‌خیزد

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.