شاعر‌پارسی اشعار مهستی گنجوی

[Hilary]

چون زور کمان در بر و دوش تو رسد
تیرش به لب چشمهٔ نوش تو رسد
گوئی زهش از حدیث من تافته‌اند
زیرا که به صد حیله به گوش تو رسد

 

[Hilary]

​

شاها ز منت مدح و ثنا بس باشد​

وز پیرزنی تو را دعا بس باشد​

گر گاو نیم شاخ نه در خورد منست​

ور گاو شدم شاخ دو تا بس باشد​

 

[Hilary]

سرمایهٔ روزگارم از دست بشد

یعنی سر زلف یارم از دست بشد

بر دست حنا نهادم از بهر نگار

در خواب شدم نگارم از دست بشد

 

[Hilary]

گفتم نظری که عمر من فاسد شد​

گفتا ز حسد جهان پر از حاسد شد​

گفتم بوسی به جان دهی گفت برو​

بازار لب من اینچنین کاسد شد​

 

[Hilary]

ین اشک عقیق رنگ من چون بچکد​

آب از دل سنگ و چشم گردون بچکد​

چشمم چو ز تو برید ازو خون بچکید​

شک نیست که از بریدگی خون بچکید​

 

[Hilary]

سودازدهٔ جمال تو باز آمد

تشنه شدهٔ وصال تو باز آمد

نو کن قفس و دانهٔ لطفی تو بپاش

کان مرغ شکسته بال تو باز آمد

 

[Hilary]

ایام بر آن است که تا بتواند

یک روز مرا به کام دل ننشاند

عهدی دارد فلک که تا گرد جهان

خود می‌گردد مرا همی گرداند

 

[Hilary]

تا از تف آب چرخ افراشته‌اند

غم در دل من چو آتش انباشته‌اند

سرگشته چو باد می‌دوم در عالم

تا خاک من از چه جای برداشته‌اند

 

[Hilary]

​

آن‌ها که هوای عشق موزون زده‌اند​

هر نیم شبی سجاده در خون زده‌اند​

نشنیدستی که عاشقان خیمهٔ عشق​

از گردش هفت چرخ بیرون زده‌اند​

 

[Hilary]

پیوسته خرابات ز رندان خوش باد

در دامن زهد و زاهدی آتش باد

آن در صد پاره و آن صوف کبود

افتاده به زیر پای دُردی‌کش باد