شاعر‌پارسی اشعار مهستی گنجوی

[Hilary]

شوی زن نوجوان اگر پیر بود

تا پیر شود همیشه دلگیر بود

آری مثل است این که گویند زنان

در پهلوی زن تیر به از پیر بود

 

[Hilary]

در غربت اگر چه بخت همره نبود​

باری دست من ز جانم آگه نبود​

دانی که چرا گزیده‌ام رنج سفر​

تا ماتم شیر پیش روبه نبود​

 

[Hilary]

در دل همه شرک روی بر خاک چه سود؟

زهری که به جان رسید تریاک چه سود؟

خود را به میان خلق زاهد کردن

با نفس پلید جامهٔ پاک چه سود؟

 

[Hilary]

سهمی که مرا دلبر خباز دهد

نه از سر کیمخ کز سر ناز دهد

در چنگ غمش بمانده‌ام همچو خمیر

ترسم که بدست آتشم باز ذهذ

 

[Hilary]

مه بر رخ تو گزیدنم دل ندهد​

وز تو صنما بریدنم دل ندهد​

تا از لب نوش تو چشیدم شکری​

از هیچ شکر چشیدنم دل ندهد​

 

[Hilary]

زیبا بت کفشگر جو کفش آراید​

هر لحظه لب لعل بر آن می‌ساید​

کفشی که ز لعل و شکرش آراید​

تاج سر خورشید فلک را شاید​

 

[Hilary]

اشکم ز دو دیده متصل می‌آید

از بهر تو ای مهرگسل می‌آید

زنهار بدار حرمت اشک مرا

کین قافله از کعبهٔ دل می‌آید

 

[Hilary]

چشمم چو به چشم خویش چشم تو بدید

بی چشم تو خواب چشم از چشم رمید

ای چشم هم چشم به چشمت روشن

چون چشم تو چشم من دگر چشم ندید

 

[Hilary]

خطت چو بنفشه از گل آورد پدید

آورد خطی که بر سر ماه کشید

پیوسته ز شب صبح دمیدی اکنون

آشوب دل مرا شب از صبح دمید

 

[Hilary]

بس غصه که از چشمهٔ نوش تو رسید

تا دست من امروز به دوش تو رسید

در گوش تو دانه‌های دٌر می‌بینم

آب چشمم مگر به گوش تو رسید