مجموعه دلنوشته های تنهایی | شرور کاربر انجمن یک رمان

[شرور]

بر فراز افقی که تقدیر برایم ترسیم کرده است، با دلی رها و ذهنی آرام پر می‌گشایم. دیگر به گذشته‌ای که گذشت نمی‌اندیشم و از فردایی که هنوز نیامده بیمی ندارم؛ تنها در لحظه‌ی اکنون، سبکبال و بی‌قرار، خود را به آغوش آسمان می‌سپارم.


در این پروازِ خاموش، به دنبال راهی نیستم، چرا که شاید خود مسیر، همان آرامش گمشده باشد. هر نسیم، زمزمه‌ای از بودن است و هر تپش بال‌ها، یادآور این حقیقت که زندگی چیزی جز جریان ساده‌ی لحظه‌ها نیست.


شاید روزی دریابم که شادی و رهایی، نه در رسیدن به مقصدی دور، بلکه در همین پرواز آرام و بی‌پایان است؛ پروازی که تنهایی را به فرصتی برای اندیشیدن بدل می‌کند و اندوه را در وسعت آسمان، رنگ می‌بازد.

 

[شرور]

دیگر اسیر دیروز نیستم. غم‌ها را همان‌جا گذاشته‌ام، جایی که به آن تعلق دارند؛ در گذشته.
امروز برخاسته‌ام تا آینده‌ای تازه بسازم، آینده‌ای که هر لحظه‌اش لبریز از امید است.
دیگر زخم‌هایم مرا متوقف نمی‌کنند، بلکه نیرویی شده‌اند برای پرواز.
من با ایمان قدم برمی‌دارم، با یقین به اینکه فردا روشن‌تر از امروز خواهد بود.
از این پس، هر روز فرصتی‌ست برای دوباره آغاز کردن، برای رویا ساختن و برای زیستن با تمام وجود.
من آینده‌ام را با امید رنگ می‌زنم؛ و این بار، هیچ چیزی نمی‌تواند نور درونم را خاموش کند.