دلنوشته مجموعه دلنوشته های تنهایی | شرور کاربر انجمن یک رمان

[شرور]

تنهایی‌ام چون سایه با من مانده است
در هر نفس راز مرا خوانده است


گاهی شبیه اشکِ گرمِ چشم‌ها
آرام و بی‌صدا به دل رانده است


چون موج دریا، گاه آرام و نجیب
گاهی خروشان، سخت و طوفان‌زاده است


در جستجوی فهمِ خود، هم‌صحبتم
از هر صدایی این سکوت آزاده است


تنهایی‌ام گاهی پر از فریاد شد
گاهی به چشمانم چراغی داده است


یار سفر، در کوچه‌های بی‌کسی
در هر قدم جان مرا پرورده است

 

[شرور]

گاهی که تنها قدم می‌زنی در جاده‌ای بی‌انتها، انگار تمام دنیا پشت سر جا می‌ماند. سکوت جاده و بی‌کرانی آسمان آبی، همان چیزی است که روحت می‌طلبد؛ جایی که هیچ صدایی نیست جز صدای قدم‌هایت و زمزمه‌ای که از درونت می‌آید. در آن لحظه، جاده برای توست، آسمان برای توست، و تمام این بی‌نهایت، بخشی از خود توست. انگار در این خلوت، هر قدمت تو را به خودت نزدیک‌تر می‌کند، جایی که دیگر هیچ گمشده‌ای وجود ندارد.