ویژه مجموعه دلنوشته های نت سکوت | هورزاد اسکندری کاربر انجمن یک رمان

[~Horzad]

به نام خدا
نام مجموعه دلنوشته: نت سکوت
نویسنده: هورزاد اسکندری
تگ: ویژه
مقدمه:
گاه فکر می‌کنم ربات بودن آن قدر ها هم بد نیست.
این که بتوانی مداری که به تو آسیب می‌رساند را غیرفعال کنی، اتفاق مسرت بخشی است...
اگر بتوانی بفروشی یا تعویضش کنی که چه بهتر!
آیسو!
بیش از همیشه، در تمنای بی حاصلی به آتش نشسته و دود می‌شوم!
کاش می‌شد مدار احساسات آدمها را هم غیرفعال کرد.
گاهی برای مدتی کوتاه، و گاهی برای یک عمر!
لطفاً حرف های مرا به خاطر بسپار.
احساسات مایه‌ بدبختی است و می‌خواهم هر زمانی که گمان کردی، مهرورزی و عطف تو را خوشبخت می‌کند، تنها لحظه‌ای درنگ کنی و واژه واژه تصویر مرا در پس پرده ذهنت هجی...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Narges.sh]

•| بسم رب القلم |•
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
***
قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"
پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[~Horzad]

لطفا اگر هیچ دوست و هم مقصدی نیافتی، ناراحت نباش.
این موضوع آن قدر ها هم وحشتناک نیست.
باورم کن!
این مسئله زمانی دهشتناک و رقت انگیز می‌شود، که افرادی در نقاب دوست، به سوی تو دست دراز کنند.​

 

[~Horzad]

بازگو کردن این اصل راستینگی، و نگارگری آن بر طابور قلبت، جان از تنم بیرون می‌کشد.
درست کفو موسمی که این واقعیت، بر علو هویتم واژگون گشت.
« اویی که تو مهرش را، بربرگ دلت سنجاق می‌کنی، هم مسیر همیشگی تو نخواهد بود.
او می‌آید تا زخم بزند، تا تو در پس زخم ها، وهن خود را پیدا کنی.»​

 

[~Horzad]

هیچ ناجی عاشقی وجود ندارد.
این منم، کسی که سال‌ها با این دروغ زندگی کرد و در ابلهانه‌ترین شکل ممکن، همیشه در رویای دستِ نجاتِ پرنسِ زندگی‌اش بود.
هیچ دیوی نیست که شانس دلبر بودنش را داشته باشی، و او به خاطر محبت تغییر کند.
جهان ما، با جهانی که در کودکی آن را شناختیم، تفاوت دارد.
اینجا پر از دیو سیرت‌ هایی‌ است، که نور هیچ محبتی، در تاریکی وجودشان شناور نمی‌شود و هرگز، به آدمیت برنمی‌گردند.​

 

[~Horzad]

حاشا که من وایه اعاده به طفولیت را داشته باشم.
ولیکن گاه گاهی، ضمیرم یادبود اذهان نوباوگی‌ام را برای خودش تداعی می‌کند.
مثل لیل هایی که تا سپیده دم، می‌اندیشیدم که به چه نحو خودم را در کوله پشتی او پنهان کنم، تا مرا با خودش ببرد؟ تا ناگزیر نشوم به حله‌ای که راغب آن نبودم بروم.
هر چند هرگز محقق نشد، اما گمان تحققش هم شکرین بود.​

 

[~Horzad]

جلوت بعضی، چون نمود شمس در حال طلوع است و جلوت بعضی دیگر، مثال ریح و طوفان است که فجات و با شتاب هویدا می‌شوند؛ و آن گاه که رگ و ریشه‌ات را چونان نغز مرتعش کردند، هیاهوی‌شان فرو خواهد نشست؛ و جوری می‌روند که انگار، هرگز نبوده‌اند.
بدا که ساکن قلبت، از دومین‌ها باشد.
سقوط خواهی کرد!​

 

[~Horzad]

در آینه به کسی می‌نگرم که بار ها، او را وازده و مطرود کرده‌ام.
کسی که پنداری هماره، قرضی به من داشته که ادا نکرده است.
اما، فی الواقع این منم که زیر خروار ها دِینَم به او، گردنم سر در پیش شده و کمرم، معوج و گوژ شده است.
اوست که بار ها منصفت بوده برای تاراندن و ترک من، ولی بار ها مقیم وجودم مانده و به من پشت نکرده است.
من او را صغیر و حقیر شمردم، در نظر او را بدیع و لئیم انگاشتم و دائماً به زبان آوردم، که ای کاش به جای او، کس دیگری در وجودم برای تعیش برگزیده می‌شد.
اشتباه کردم!
اشتباه مرا تکرار نکن.​

 

[~Horzad]

عشق زجرآور نیست.
نگذار آدم‌ها دیدت را به عشق مفرق و تال کنند، می‌خواهم بدانی مطمح افراد، با تجربه آن ها ارتباط عمیقی دارد، و قرار نیست که بتوانیم برای یک مسئله، آن هم برای تمام آدم ها یک نسخه بپیچیم.
جبن و فزع به خود راه نده.
در این گیتی، هیچگاه کتم یکسانی وجود ندارد.
اما بدان، متباین از دو هوده نیست:
برخی با او زندگی می‌کنند، برخی با گمان او!
​

 

[~Horzad]

او ننوشت دوستت دارم اما، جمله‌اش را این‌گونه تمام کرد.
"تو امید من هستی، که در هر لمحه از حیات، برای دوام آوردن به آن چنگ می‌زنم!"
دوستت دارم می‌تواند، در هزاران ترکیب دیگر به رقص درآید که از ترکیب اصلی او، زیباترند.​