داستان کوتاه در حال تایپ داستان کوتاه آخرین بوسه در کوچه‌های شیراز | زهرا صالحی(تابان) نویسنده افتخاری انجمن یک رمان

Taban_Art · 12/3/25

نام داستان کوتاه: آخرین بوسه در کوچه‌های شیراز
نویسنده: زهرا صالحی(تابان)
ژانر: #عاشقانه #تاریخی

کد داستان: 613
ناظر: asi"

خلاصه:

شیراز، تابستان ۵۷.
خیابان‌ها داغ و پرالتهاب‌اند. مردم فریاد می‌زنند، ساواک سایه به سایه تعقیبشان می‌کند و در این میان، عشقی ممنوعه میان دو دنیای متضاد شعله‌ور شده است. رشید، پسر یک واعظ انقلابی و ریحان، دختر یکی از مقامات بلندپایه‌ی ساواک.
اما قصه تنها به آن‌ها ختم نمی‌شود. در میان این آشوب، مردی ایستاده که زندگی‌اش از کودکی با درد و زخم گره خورده است؛ رضا چهارچرخ! مردی که یک محله سر معرفتش قسم می‌خورند. او که از...

AROOS MORDE · 17/3/25

"والقلم و مایسطرون"

نویسنده‌ی عزیز، ضمن خوش‌آمد گویی، سپاس از انتخاب این انجمن برای منتشر کردن داستان خود،
خواهشمندیم قبل از تایپ رمان خود قوانین زیر را به دقت مطالعه فرمایید!
قوانین **♡ تاپیک جامع مسائل مربوط به داستان‌کوتاه ♡**

و برای پرسش سوالات و اشکالات خود در رابطه با داستان به لینک زیر مراجعه فرمایید!
♧♡ تاپیک جامع...

Taban_Art · 18/3/25

مقدمه:
پشت شیشه‌های قهوه‌خانه‌ی قدیمی شاهچراغ، مردانی نشسته‌اند، چای می‌نوشند، پچ‌پچ می‌کنند و گاهی سری به نشانه‌ی تأیید تکان می‌دهند. اما یک نفر، درست آن گوشه، ساکت‌تر از همیشه است.
رضا چهارچرخ. مردی که از بچگی “مرد” شده بود. از یازده‌سالگی، وقتی پدرش را غرق در خون در جوی آب پیدا کردند، روی پای خودش ایستاد. توی آن محله‌ی قدیمی، کسی نبود که نامش را نشنیده باشد، کسی نبود که معرفتش را تحسین نکند. اما امشب، چای را بی‌صدا سر می‌کشد، انگشتان زبر و ترک‌خورده‌اش را دور استکان حلقه می‌کند، به نقطه‌ای نامعلوم در دوردست خیره می‌شود و چیزی را در دلش مرور می‌کند؛ قصه‌ای که سال‌هاست از گفتنش فرار می‌کند.
یک نفر که طاقت سکوت را ندارد، به شوخی می‌زند روی شانه‌اش:
— رضا! باز تو فکری؟ دِ بگو ببینیم چی تو...

Taban_Art · 18/3/25

قسمت اول:
پیغامی از خون و آتش

______________________________
مرداد ۵۷ – شیراز.
کوچه‌های شیراز در گرمای مرداد، بوی خاک و خشت داغ‌خورده می‌داد. آفتاب، دیوارهای کاه‌گلی را مثل تنوری سوزان کرده بود، و هوا سنگین و خفه، روی سر شهر آویزان بود. اما این خفگی فقط از گرما نبود. بوی باروتی که از خیابان‌های اصلی به کوچه‌پس‌کوچه‌ها می‌خزید، بوی لاستیک‌های سوخته، سایه‌هایی که شب‌ها بیشتر از همیشه در تاریکی حرکت می‌کردند، صدای شعارهایی که در سکوت فرو می‌رفتند، مردمی که زیر لب زمزمه‌های تازه‌ای داشتند و ساواک که بیشتر از همیشه بو می‌کشید، می‌پایید و گم‌وگور می‌کرد.
این روزها، در شیراز، هر قدم که می‌زدی انگار پا روی مین می‌گذاشتی. نگاه‌های مضطرب، زمزمه‌های درگوشی، درهای نیمه‌باز که پشتشان چشم‌هایی هراسان...

Taban_Art · 19/3/25

یک تکه سنگ، که با نخ، کاغذی دورش بسته شده بود. رضا اخم کرد. قدمی جلو گذاشت. چشم‌هایش با تردید روی سنگ ثابت ماند. انگار در دل شب، در این کوچه‌ی نیمه‌تاریک، آن تکه سنگ بیش از اندازه واقعی بود. خم شد، آن را برداشت. همزمان انگشتانش، بی‌دلیل، لرزیدند. نمی‌دانست چرا، اما دلش گواهی بدی می‌داد. گره‌ی نخ را باز کرد، کاغذ را با عجله باز کرد و زیر نور چراغ‌ برق به آن نگاه انداخت.
خطی لرزان و شتاب‌زده، روی کاغذ نوشته شده بود:
- رشیدم! دیشب ساواکی‌ها ریختن، بابامو بردن، ما تو حصر خونگی‌ایم. رضا، تنها آرزوم اینه که فقط یه بار دیگه ریحانو ببینم، فقط یه بار… فقط تو می‌تونی کمکم کنی.
سکوت. سنگین، مثل باری که روی سینه‌اش افتاده باشد. رضا چند بار چشم‌هایش را جمع کرد. شاید اشتباه خوانده. شاید خواب می‌بیند...

Taban_Art · 19/3/25

ریحان و رشید. یکی در حصر، یکی در بند یک خانه‌ی بسته، و او میان این دو نام، میان این دو سرنوشت، ایستاده بود.
سوال‌های زیادی در ذهنش می‌چرخیدند. اما یک چیز را خوب می‌دانست: اگر پای ریحان وسط باشد، نمی‌تواند بی‌تفاوت بماند. نمی‌تواند پشت کند.
دوباره کاغذ را لمس کرد. انگار که وزن سرنوشت دوستش را در میان انگشتانش حس می‌کرد. “فقط تو می‌تونی کمکم کنی.” این جمله مثل زنگی در ذهنش تکرار شد. تنها او؟ چرا او؟ و چگونه؟
چشمانش را بست. نفسش را بیرون داد. می‌دانست که از این لحظه، زندگی‌اش دیگر مثل قبل نخواهد بود.
رضا نفسش را بیرون داد. کاغذ را در دستش مچاله کرد. رشید فقط یک نفر را در دنیا داشت که از جانش بیشتر دوست داشت. ریحان.
اما لعنت به این عشق. عشقی که از روز اول مثل زهر بود. بابای رشید از روحانیون...

Taban_Art · 19/3/25

قسمت دوم:
پرنده‌ای درون قفس

_________________________
ریحان در خانه‌ی پدری‌اش زندانی بود. نه زندانی در بند، اما دیوارهایی که او را احاطه کرده بودند، از هر سلولی محکم‌تر بودند. خانه‌ی بزرگ و سنتی‌شان با آن دیوارهای کاهگلی و پنجره‌های مشبک، برای دیگران شاید مأمنی آرام و باشکوه به نظر می‌رسید، اما برای او، چیزی جز قفسی طلایی نبود.
از وقتی که شورش‌ها در شیراز شدت گرفته بود، پدرش حتی اجازه‌ی قدم گذاشتن در حیاط را هم به او نمی‌داد، چه برسد به خیابان‌های ناآرام شهر. پیش از این، گاهی می‌توانست با بهانه‌ای، همراه مادر یا خاله‌اش برای خرید از خانه خارج شود، اما حالا همان آزادی اندک هم از او گرفته شده بود. اتفاقی که برای حاج‌میرزایی، پدر رشید افتاد، تنها بر شدت مراقبت‌های پدرش افزود. وقتی شنید که...

Taban_Art · 19/3/25

در اتاقش ایستاده بود، کنار پنجره. سکوت خانه سنگین بود، آن‌قدر که انگار دیوارها هم نفس نمی‌کشیدند. تنها صدایی که گاه سکوت را می‌شکست، ورق خوردن برگ‌های قرآن در دستان لرزان مادرش بود. از وقتی خبر دستگیری حاج‌میرزایی را شنیده بود، مادرش حتی یک کلمه هم با او صحبت نکرده بود. فقط در گوشه‌ی اتاق، چادر به سر، نشسته بود و زیر لب آیاتی را زمزمه می‌کرد. نور کم‌رمق آفتاب زمستانی از لابه‌لای پرده‌ی نازک عبور می‌کرد و سایه‌ی او را روی زمین می‌انداخت.
ریحان اما نه به قرآن خواندن مادرش فکر می‌کرد، نه به سکوت مرموز خانه. فقط یک چیز در ذهنش بود: رشید کجاست؟
قلبش بی‌قرار بود. نمی‌توانست باور کند که بعد از دستگیری پدر رشید، او بی‌دردسر به خانه برگشته باشد. یعنی ممکن بود…؟ نه! نمی‌خواست حتی تصور کند! ذهنش پر...

Taban_Art · 20/3/25

چشمش به باغ افتاد. تاریک، خاموش، بی‌روح. هیچ صدایی، هیچ جنب‌وجوشی نبود. نه صدای گام‌های آرام پدر که معمولاً شب‌ها در باغ قدم می‌زد، نه صدای خش‌خش برگ‌ها زیر پای کسی، نه حتی وزش بادی که شاخه‌ای را بلرزاند. همه‌چیز بی‌حرکت بود، مثل تصویری که در زمان منجمد شده باشد.
ریحان دندان‌هایش را روی هم فشرد. انگشتانش ناخودآگاه مشت شدند. حس عجیبی درونش موج زد، چیزی بین خشم، ترس و دل‌شوره‌ای گنگ. ناگهان در قلبش چیزی شکست. انگار سکوت سنگین باغ، با تمام وجودش درآمیخته بود و او را خفه می‌کرد. باید از این خفقان رها می‌شد. باید او را می‌دید.
چراغ اتاق را خاموش کرد. فضای نیمه‌تاریک اتاق، همراه با سایه‌های لرزان پرده، به او حس پنهان شدن می‌داد، انگار که این تاریکی به او جسارت می‌بخشید. بی‌صدا به سمت میز کوچک...

Taban_Art · 20/3/25

چشمش به در حیاط بود. تاریکی، سایه‌ها را روی زمین کشیده بود. هیچ‌کس آن اطراف نبود. نفسش را حبس کرد، گوش‌هایش را تیز کرد. فقط صدای دور زوزه‌ی بادی که از میان کوچه‌های خاموش می‌گذشت.
دستش سنگ را محکم گرفته بود. سردی آن را در میان انگشتانش حس می‌کرد. آخرین بار که چنین کاری کرده بود، شاید چند ماه پیش بود. آن روزها هنوز رشید آزاد بود، هنوز همه‌چیز این‌قدر ترسناک و پیچیده نشده بود. اما حالا؟
آخرین نفسش را کشید. بازدمش در تاریکی شب محو شد. دیگر جای تردید نبود. بازویش را عقب برد و با تمام توان سنگ را پرت کرد. تَق!
سنگ، آن‌سوی دیوار افتاد. ضربه‌ی خفیفی به چیزی خورد، شاید زمین، شاید دیوار، شاید… شاید دست‌هایی که برای گرفتنش آماده بودند.
ریحان بی‌حرکت ایستاد. گوش سپرد. هیچ صدایی نیامد. چند لحظه‌ای...

داستان کوتاه در حال تایپ داستان کوتاه آخرین بوسه در کوچه‌های شیراز | زهرا صالحی(تابان) نویسنده افتخاری انجمن یک رمان

گزینه‌های بیشتر

Taban_Art

معلم برتر انجمن + گوینده انجمن

امضا : Taban_Art

AROOS MORDE

مدیر تالار کتاب

امضا : AROOS MORDE

Taban_Art

معلم برتر انجمن + گوینده انجمن

امضا : Taban_Art

Taban_Art

معلم برتر انجمن + گوینده انجمن

امضا : Taban_Art

Taban_Art

معلم برتر انجمن + گوینده انجمن

امضا : Taban_Art

Taban_Art

معلم برتر انجمن + گوینده انجمن

امضا : Taban_Art

Taban_Art

معلم برتر انجمن + گوینده انجمن

امضا : Taban_Art

Taban_Art

معلم برتر انجمن + گوینده انجمن

امضا : Taban_Art

Taban_Art

معلم برتر انجمن + گوینده انجمن

امضا : Taban_Art

Taban_Art

معلم برتر انجمن + گوینده انجمن

امضا : Taban_Art

موضوعات مشابه

کاربران بازدید کننده از موضوع (تعداد: 23)

کاربران در حال مشاهده موضوع (تعداد: 1, کاربر: 0, مهمان: 1)