دلنوشته مجموعه دلنوشته نیوار | رها سلطانی کاربر انجمن یک رمان

[*RaHa._]

«در تاریکی»
چراغ را که خاموش می‌کنم، تو روشن می‌شوی.
در ذهنم، در خاطرم، در قلبم.
هرچه تاریکی بیشتر، تو واضح‌تر.
هرچه سکوت بیشتر، صدایت بلندتر.
شب‌ها، لحافم را روی خودم می‌کشم؛ نه از سرما، از دلتنگی.
شاید اگر چشم‌هایم را محکم‌تر ببندم، بیشتر نزدیک شوی.
گاهی با تو حرف می‌زنم؛ آهسته، مثل کسی که از خواب کسی مراقبت می‌کند.
گاهی هم فقط گریه می‌کنم.
بی‌دلیل، بی‌نام، بی‌حرف.
تو که رفتی، انگار همه‌ی حواس من از کار افتاد.
فقط «حسرت» ماند.
آن هم با قدرتی عجیب، واقعی‌تر از هر خاطره‌ای... .

 

[*RaHa._]

«قاب خالی»
قاب عکس روی میز را دیگر گردگیری نمی‌کنم.
گذاشته‌ام بماند، با همان لکه‌ی کوچک گوشه‌ی شیشه.
خاطرات هم باید گَرد بخورند گاهی.
وگرنه برق‌شان کور می‌کند چشم آدم را.
همان چشم‌هایی که به‌زور می‌خواهند نبینند که تو دیگر نیستی.
راستش را بخواهی، هر بار که نگاهم به آن قاب می‌افتد، نفسم می‌گیرد.
نه چون رفته‌ای، چون هیچ‌وقت نشد که برگردی.
چون حرفی ماند، که گفته نشد.
دستی بود، که گرفته نشد.
قابی بود، که هنوز توی آن نشسته‌ای، اما خودت...
خودت خیلی وقت است که دیگر شبیه آن عکس نیستی... .

 

[*RaHa._]

«غریبه»
مدت‌هاست آینه را نگاه نمی‌کنم.
نه این‌که نخواهم، که دیگر نمی‌شناسم.
چهره‌ای که هر روز با بی‌میلی آب می‌زند، لبخند مصنوعی می‌زند، دستی به مو می‌کشد و از خانه بیرون می‌زند، غریبه‌ای‌ست با من.
از آن روز که رفتی، من هم رفتم.
درست همان لحظه‌ای که صدایت محو شد و در بسته.
فکر نمی‌کردم نبودنت بتواند این‌قدر دقیق، این‌قدر بی‌رحم، تکه‌تکه‌ام کند.
باورم نمی‌شود آدمی مثل تو، بشود زخمی که هر صبح، از نو دهان باز می‌کند.
تو رفتی،
و من... شدم کسی که خودش را نمی‌شناسد.
آینه‌ای که تصویر نمی‌دهد،
فقط سکوت می‌کند... .

 

[*RaHa._]

«فراموشی»
می‌گویند زمان، مرهم است.
شاید راست بگویند.
اما کسی نگفت مرهم همیشه شفا نمی‌دهد.
گاهی فقط بی‌حسی می‌آورد.
روزهایی هست که ناگهان وسط شلوغی، یادت می‌افتم.
نه از روی خواستن، از روی رفتن ذهن به همان کوچه‌ای که همیشه تهش به تو می‌رسد.
گمان نکن فراموشت کرده‌ام.
فراموشی با فرورفتگی فرق دارد.
تو هنوز مثل خاری در منی.
نه آن‌قدر که بُکُشی‌ام، نه آن‌قدر که بشود درآورد.
فقط هستی...
همان‌قدر ساکت، همان‌قدر ماندگار... .

 

[*RaHa._]

«خواب»
بعضی شب‌ها خوابت را می‌بینم.
نه با آن لبخند همیشگی، نه با صدایی آرام.
بیشتر شبیه کسی که دارد می‌رود، پشتش به من و صدایش محو است.
می‌خواهم صدایت بزنم، اما دهانم بسته می‌ماند.
می‌خواهم بدوم به سمتت، اما پاهایم سُربی‌اند.
از خواب می‌پرم.
نفس‌نفس‌زنان، با دستی که هنوز رو به هوا دراز است
و بعد، می‌مانم با آن اتاق تاریک، آن بالش خیس و احساسی که اسمش دیگر دلتنگی نیست.
اسم ندارد،
چون از هر اسمی عمیق‌تر است... .

 

[*RaHa._]

«بی‌صدا»
همه‌چیز با تو بود که معنا داشت.
حرف‌ زدن، سکوت، حتی نفس‌ کشیدن.
تو که رفتی، انگار واژه‌ها خالی شدند.
نمی‌دانم چطور باید شرح داد نبودن کسی را، وقتی بودنش معنا بود.
خانه پُر از سکوت است.
سکوتی که انگار خودش صداست، حضور دارد.
در کابینت را باز می‌کنم، لیوان‌ها همان‌جای همیشگی‌اند.
اما دستم به لیوان تو نمی‌رود.
دلم نمی‌خواهد چیزی را تکان بدهم.
شاید هنوز، جایی، نشانی از تو مانده باشد... .

 

[*RaHa._]

«گور روشن»
گاهی فکر می‌کنم چرا این‌همه چراغ در دل شب روشن است.
شاید آدم‌ها دارند برای کسی، مثل من، گریه می‌کنند.
برای عشقی که رفت، برای حرفی که ناتمام ماند.
همیشه با خودم فکر می‌کنم، چرا ما آدم‌ها بلد نیستیم قبل از رفتن، خوب بگوییم؟
یا خوب بمانیم؟
تو رفتی، بی‌خداحافظی.
و من هنوز دنبال نوری می‌گردم که ردی از تو داشته باشد.
شاید اگر نور در گورها روشن می‌ماند، این‌همه تاریکی نمی‌دیدم.
شاید هنوز می‌توانستم باور کنم مرگ همه‌چیز را نمی‌برد... .

 

[*RaHa._]

«همان‌جایی»
باور نمی‌کنی، اما هنوز همان‌جای همیشگی منتظرم.
لبه‌ی تخت، روبه‌روی قاب عکست.
نه با امید، نه با انتظار، فقط چون نمی‌توانم جایی دیگر بروم.
پاهایم به زمین خاطره‌ها زنجیر شده‌اند.
تو رفته‌ای، اما من هنوز همان‌جای دیروزم.
با همان پیراهنی که گفتی دوستش داری.
با همان عطری که گفتی بویش دلت را آرام می‌کند.
هیچ‌چیز تغییر نکرده، جز تو...
که دیگر هیچ‌جا نیستی و همه‌جا هستی... .

 

[*RaHa._]

«برای هیچ‌کس»
دیگر شعر نمی‌نویسم.
نه برای تو، نه برای هیچ‌کس.
واژه‌ها خسته‌اند، دل‌شکسته‌اند، بی‌معنا شده‌اند.
کلمه‌ها از زیر انگشتانم می‌گریزند، مثل خاطراتی که نمی‌خواهم، اما هستند.
یک روز همه‌چیز را برایت نوشتم
و امروز هیچ‌چیز را نمی‌نویسم!
شاید چون می‌دانم نمی‌خوانی.
شاید چون باور کرده‌ام مرده‌ها نامه نمی‌گیرند.
ولی دل من هنوز زنده است.
و هر شب، بی‌صدا، شعرهایی می‌سازد که توسط کسی خوانده نمی‌شوند... .

 

[*RaHa._]

«همان لحظه»
هنوز می‌توانم لحظه‌ی رفتنت را قاب کنم.
نه روی دیوار، نه روی کاغذ،
در ذهنم؛
با جزئیات.
با بوی باران، با نور کم اتاق، با سایه‌ای که پشت سر گذاشتی.
تو گفتی «می‌روم»
و من فقط نگاهت کردم.
نه با ناباوری، با ناتوانی.
از آن لحظه به بعد، هیچ‌چیز در من سر جایش نبود.
نه دل، نه صدا و نه حتی اسمم.
رفتن تو، مرا بی‌نام کرد... .