در حال تایپ رمان لوران: شهری که با خاطره نفس می‌کشد | بریسکا کاربر انجمن یک‌رمان

[briska]

- شاید... ولی اگر فهمیده باشد، هنوز چیزی نگفته.
نیسا چیزی نمی‌گوید. فقط به پنجره نگاه می‌کند، بعد آرام می‌گوید:
- اونم یه‌جور رود داره. ولی رودش، از پشت شیشه جریان داره.*
زنگ اول هنوز نخورده. ما وارد ساختمان می‌شویم؛ قدم‌ها بی‌ادعا حرکت می‌کنند، انگار نمی‌خواهند چیزی را بیدار کنند. ریل جلوتر می‌رود، اما نگاهش گاهی روی من مکث می‌کند؛ نه طولانی، نه گذرا، به اندازه‌ی یک حس. راهروها همان‌اند، اما صداها منتظرند چیزی شنیده شود. و من حس می‌کنم:
- امروز، همه‌چیز قرار است معمولی جلوه کند، اما هیچ‌چیز، واقعاً معمولی نیست.
کلاس هنوز شلوغ نشده. چند نفر پچ‌پچ می‌کنند، یکی روی میز نقاشی می‌کشد، و صدای خنده‌ای از ته کلاس بلند می‌شود. اما در میان این شلوغی، چیزی هست که...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[briska]

برگه‌ها پخش شده‌اند. روی هر کدام، فقط یک جمله نوشته شده:
«یه خاطره بنویس. از چیزی که انگار گم شده.»
مداد را برمی‌دارم. برگه سفید جلویم است.
کاغذ نیست؛ سکوتی‌ست که منتظر ترک خوردن است. گردنبند زیر لباسم آرام گرم‌تر می‌شود؛ گرمایی از حضور چیزی که دارد نزدیک می‌شود. و من، بی‌صدا، شروع می‌کنم به نوشتن. خاطره‌ای کنار رود، از دختری با چشم‌هایی شبیه من. وقتی مداد را پایین می‌گذارم، چیزی درونم سبک‌تر شده. نیسا نگاهم می‌کند. این‌بار، مکث دارد. آرام می‌گوید:
- آیرا... چشم‌هات... رنگشون فرق کرده.
شبیه مهه، ولی روشن‌تر. مثل صدایی که تازه خودش رو معرفی کرده.
دستم بی‌اختیار روی گردنبند می‌نشیند. سنگ، گرم‌تر شده؛ گرمایی از تأیید. ریل، بی‌صدا، به چشم‌هام نگاه می‌کند. خانم مک‌کین، از پشت میز، فقط...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[briska]

بعد از تمرین، کلاس آرام‌تر شده. خستگی نیست؛ چیزی میانمان افتاده، بی‌نام، بی‌صدا، مثل مهی که از پنجره عقب کشیده. برگه‌ها هنوز روی میز مانده‌اند، اما نگاه‌ها دیگر به تخته نیستند. همه منتظرند، اما هیچ‌کس آغاز نمی‌کند. من به پنجره نگاه می‌کنم. مه هنوز هست، اما عقب‌تر رفته؛ انگار جا داده به صدایی تازه، صدایی که هنوز شنیده نمی‌شود. در گوشه‌ی کلاس، آوا و آروین بی‌صدا کنار هم نشسته‌اند. حرفی میانشان نیست، اما مکثی هست که حالا قابل لمس است. من نگاهشان نمی‌کنم، اما حسشان را می‌شنوم، با گردنبند، با چیزی که از چشم‌ها عبور می‌کند. ریل، بی‌صدا، برگه‌اش را تا می‌زند. پنهان نمی‌کند؛ نگه می‌دارد. بعد، آرام، آن را به سمت من می‌لغزاند. بی‌نگاه، بی‌کلام، فقط با حرکت دست. برگه را باز می‌کنم. خطش کمی لرزان...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.