عاشقانه‌ها عاشقانه‌های مهسا مجدر(غزل لنگرودی)

[ASaLi_Nh8ay]

تا صداي عشق در گوش من است
عالم و آدم فراموش من است

با كدامين آسمان قسمت كنم؟
اين امانت را كه بر دوش من است

آنچه خود پهلو به دريا مي‌زند-
قطره‌اي از عشق پُر جوش من است​

 

[ASaLi_Nh8ay]

هرگاه بر انديشه‌ام پا مي‌گذاري
يك آسمان پرواز را جا مي‌گذاري

بايد به امواج بلا تن داد وقتي-
چشمان خود را پشت دريا مي‌گذاري

با هر قدم بر سنگفرش سينۀ من-
بگذار نقشت را كه زيبا مي‌گذاري

مي‌سوزم از بن بست آغوشي كه تنها-
داغي سر اين كوچه بر ما مي‌گذاري​

 

[ASaLi_Nh8ay]

منم، در آتش این التهاب، سرگردان
درون حاله‌ای از اضطراب، سرگردان

نه مقصدی، نه پناهی، نه راهِ معتبری
شبیه قاصدکی روی آب سرگردان

در انتظار تَفأل همیشه می‌مانم-
چو فال گمشده‌ای در کتاب سرگردان​

 

[ASaLi_Nh8ay]

آهوي من نگفت كجا مي‌برد مرا
اينگونه با شتاب، چرا مي‌برد مرا

گفتم كه جان و دل بسِپارم به دست او
يا مي‌كُشد به حسرت و يا مي‌برد مرا

با چشم آهوانه به من خيره چون شود
تا روشناي آينـه ها مي‌برد مرا​

 

[ASaLi_Nh8ay]

آنها که عمق انتظارت را نمی‌بینند
این انزوای مرگ‌بارت را نمی‌بینند

همچون مگس‌هایی مزاحم گِرد شیرینی
دور تو هستند و مدارت را نمی‌بینند

باید که با آیینه‌ها دَمخور شوی آری
دیوارها نقش و نگارت را نمی‌بینند

مثل نمک بر زخم‌هایت می‌نشینند و-
انگار رنج بی‌شمارت را نمی‌بینند​

 

[ASaLi_Nh8ay]

حصار فاصله‌ها را خراب باید‌ کرد
برای روح، تنی انتخاب باید کرد

در ازدحام سیاهی چو شمع باید شد
دلی که عشق در او نیست،آب باید کرد

تو آن گناهِ ثوابی که تا نفس باقی‌ست
هزار بار تو را ارتکاب باید کرد!​

 

[ASaLi_Nh8ay]

كجا روم كه بياسايم اي خدا يك دم
كه دور باشم از اين چشم‌هاي نامحرم

كجا روم كه كمي عشق را نفس بكشم؟
به تنگ آمدم از دست ‌و پا زدن در غم

به من چراغ بده تا به جستجو بروم
چنان شب است كه پيدا نمي‌شود آدم

درون باغ علف‌هاي هرز بسيار است!
بگو چگونه در اين خاك مرده ريشه كنم؟​

 

[ASaLi_Nh8ay]

من هركجا كه قصۀ سازش شنيده‌ام
نيرنگ را به روشني روز ديده‌ام

دنيا چقدر تنگ و نفسگير و كوچك است
مانند پيله‌اي كه به دورم تنيده‌ام

يك عمر با اميد به آينده‌اي دروغ
امروز را به مسلخ فردا كشيده‌ام​

 

[ASaLi_Nh8ay]

مرا به حادثه‌ای در عدم خلاصه کنید
به مرگ فاصله در یک قدم خلاصه کنید

تمام وسعت من وامدار یک غزل است
مرا درون همین بیش و کم خلاصه کنید

مرا به عشق، به اندوه و درد و شعر و غزل-
به آنچه می‌چکد از این قلم خلاصه کنید

جنایت است اگر درد عشق، کیفر را-
به خون سرخ همین متّهم خلاصه کنید​

 

[ASaLi_Nh8ay]

آن آتشي كه سوختنم ياد مي‌دهد
خاك مرا به رهگذر باد مي‌دهد

وان ناله‌ام كه بر لب افسانه جان سپرد
يك روز جاي خويش به فرياد مي‌دهد

از روزگار بوي عدالت نمي‌رسد
داد از كسي مخواه كه بيداد مي‌دهد​