داستان کوتاه در حال تایپ داستان کوتاه روی پنجه‌های مرگ | نگین عظیمی فشی نویسنده افتخاری انجمن یک رمان

[neginazimmifashi]

ساجده

حس می‌کنم در خواب راه می‌روم! باور ندارم که بی‌بی دستم را به دستان علی سپرده و مسیر را نشانمان داده است!
حس غریبی دارم، مثل گم برداشتن در رویایی که هرگز تجربه نکرده‌ام و شاید متعلق به شخص دیگری است!
- خوبی؟
به تکان دادن سر اکتفا می‌کنم و تازه مسیر را رو به رو را می‌بینم! مسیری ناآشنا! قلبم مثل سر و سرکه می‌جوشد!
- علی...
وحشت در سینه‌ام پنجول می‌کشد!
-علی کجا می‌ریم؟!
دستش را از روی دنده برمی‌دارد و روی دست منجمدم می‌گذارد.
_ساجده خانم یه ساعته تو راهیم!
لبخندی کج می‌زند و نگاهم می‌لغزم روی جاده‌ی تاریک و پر پیچ و تاب!
_تازه الان یادت افتاده بپرسی داریم کجا می‌ریم؟!
تند می‌شوم از روی ترس، تلخ می‌شوم از اضطراب!
- علی، مسخره‌بازی درنیار.
لبخندش عمق می‌گیرد و خطی محو روی گونه‌اش...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[neginazimmifashi]

علی
می‌گوید خوب است اما؛ خوب نیست! چشم‌هایش نعره می‌زنند خروارها درد درونشان جای گرفته و دهانش به مهری نامعلوم بسته شده.
چشم به مسیرِ لایتناهی رو به رو می‌دوزم و ضبط را روشن می‌کنم تا به قول سروش: وز وز کند و سکوتِ جاده را برهم شکند.
تاریکی، چترش را درونِ پیچ و خم‌های جاده پهن کرده و چراغ‌های ماشین مثلِ کرم‌های کوچکِ شب‌تاب چند قدم جلوتر را روشت کرده‌اند.
نمی‌دانم؛ این همراهی دست و پا شکسته‌ی ساجده را به حسابِ ترسش بگذارم یا بی‌اعتمادیش! خدا نکند بی‌اعتمادی باشد که از فکرش هم خون در رگ‌هایم یخ می‌زند و مغزم از جنب و جوش می‌افتد!
کمی صدای ضبط را کم‌تر می‌کنم تا ساجده که مدتی‌ست نفس‌هایش عمیق شده راحت باشد و خودم با خواننده ل*ب می‌زنم:
- رفت آن سوار, کولی با خود تو را نبرده
شب مانده است تو...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.