همگانی "تاپیک جامع اشعار شاعران پارسی"

[Lindaw]

شبی با بید می رقصم ، شبی با باد می جنگم
که من چون غنچه های صبحدم بسیار دلتنگم

 

[Lindaw]

تاری بزن با ساز دل، آتش بزن بر راز دل
وانگه همین پیمانه را، لبریز کن با ناز دل
.

 

[Lindaw]

دستخطی دارم از او بر دل خود یادگار
عشق کاری کرد با قلبم که چاقو با انار
علیرضا بدیع

 

[Lindaw]

سودای تو را بهانه‌ای بس باشد
مستان تو را ترانه‌ای بس باشد

در کشتن ما چه می‌زنی تیغ جفا
ما را سر تازیانه‌ای بس باشد

 

[Lindaw]

کاش دلتنگی نیز نام کوچکی می‌داشت
تا به جانش می‌خواندی:
نام کوچکی
تا به مهر آوازش می‌دادی،
همچون مرگ
که نام کوچکِ زندگی‌ست

 

[Lindaw]

جنگل
رد پای باران است
ویرانه
رد پای توفان
من رد پای توام
همیشه پشت در خانه‌ات
تمام مي شود

 

[Lindaw]

اتوبوسی آمده از تهران
یکی از صندلی‌هایش خالی‌ست
قطاری می‌رود از تبریز
یکی از کوپه‌هایش خالی‌ست
سینماهای شیراز پر از تماشاچی‌ست
که حتماً ردیفی از آن خالی‌ست
انگار یک نفر هست که اصلاً نیست
انگار عده‌ای هستند که نمی‌آیند
شاید کسی در چشم من است
که از چشمم رفته ...
نمی‌دانم.

 

[Lindaw]

تو نبض زمینی و نبض زمان؛ مبادا زمین و زمان از تپش
بیفتد! تو قلبِ جهانِ منی؛ مبادا که قلب جهان از تپش

بیفتد! مرا در خودت غرق کن که می ترسم از بخت پَردَرْلجن
در این دشتِ بی‌ضامنِ خیره‌کُش دلِ یکدلِ آهوان از تپش

بیفتد. صداکن صداکن مرا!صدای تو با من چنان می‌کند
که خون می‌خورد شیخِ جُلپاره‌پوش الهی! دلِ شیخکان از تپش

بیفتد که تو ذوب در من شوی؛ چنان کاین خدابارگان در خدا.
مباد و مبادا؛ مباد و مباد دل یاغیان جوان از تپش

بیفتد! تو از من جهانی بسازکه جانم پر از خنجر آخته است
تو ترکم کنی کار من ساخته است و من که نباشم، جهان از تپش

می‌افتد. تو در من بخوان و بخند! خداوندگار بلند لوند!
تو در من بتن! گو که باز ایستد زمین از تپش، آسمان از تپش

 

[Lindaw]

به کوچه‌ها زده بودم شب از لجاجت خانه
که خانه بعد تو با من درست حرف نمی‌زد!
ولی دوباره به خانه پناه بردم و گفتم
کسی که چاره ندارد، چرا ؟ کجا؟ بگریزد

به خانه رفتم و گفتم که جای خواب ندارم
و خانه جای مزارم شد و پتو کفنم کرد
دلم گرفت دلم خواست مویه سر کنم اما
سکوت حرف رکیکی حوالهٔ دهنم کرد

مچاله بودم و جرأت نداشتم که بمیرم
اگر چه زندگی‌ام مزهٔ حیات نمی‌داد
تو رفته بودی و فرصت نداشتم که بگویم
کسی شبیه مرا عشق هم نجات نمی‌داد

سری به بالش خیسم گذاشتم که بخوابم
به خواب رفتم و چیزی به جز سراب ندیدم
تو خواب بودی و چیزی به جز سراب نبودی
به خواب رفتم و در خواب هم عذاب کشیدم

 

[Lindaw]

بعد از تو سرد و خسته و ساکت تمام روز
با صد بهانهٔ متفاوت تمام روز

هی فکر می‌کنم به تو و خیره می‌شود
چشمم به چند نقطهٔ ثابت تمام روز

زردند گونه‌های من و خاک می‌خورد
آیینه روی میز توالت تمام روز

در این اتاق، بعدِ تو تکرار می‌شود
یک سینمای مبهم و صامت تمام روز

گه‌گاه می‌زند به سرم درد دل کنم
با یک نوار خالیِ کاست تمام روز

من بی تو مرده‌ای متحرّک تمام شب
«من» بی «تو» سرد و خسته و ساکت تمام روز