شاعر‌پارسی اشعار محمد شیرین زاده

[سـایهـ سـار؛]

چگونه

به گل سرخی که

در دستانم

منتظر توست

بگویم :

" رفته ای !"


((محمد شیرین زاده))

 

[سـایهـ سـار؛]

هنوز از صدف های ساحل

صدای موج دریا

می آید

از قلب من

دوست داشتن تو ...


((محمد شیرین زاده))

 

[سـایهـ سـار؛]

چه چیز می توانست

دریا را

تا این حد

طوفانی کند

جز نسیم ملایمی که

از میان موهای تو

گذشته بود ...


((محمد شیرین زاده))

 

[سـایهـ سـار؛]

حتی اگر

دور ترین باشی

در شهامت لب هایم

بوسه ایست

بی هیچ مرزی ...



((محمد شیرین زاده))

 

[سـایهـ سـار؛]

تو را دوست می دارم

بسان اسیری که

مژده آزادی را

کوچه بی عابری که

رد پای باران را

و شب خاموشی که

سو سوی ستاره هایش را

تو را دوست می دارم ...


((محمد شیرین زاده))

 

[AINAZ.R]

چه لذت بخش است

که صبح برخیزم

پنجره را باز کنم

ناگاه

بوی نم باران

در اتاق بپیچد

چه لذت بخش تر

اگر امروز

اتفاقی

ببینم ات ...


((محمد شیرین زاده))

 

[AINAZ.R]

مرا اینگونه بشناس

ماهی کوچکی که

در آغوش تو

وسعت دریا

فراموش اش شد ...


((محمد شیرین زاده))

 

[AINAZ.R]

امروز در خیابان

کسی از من

آتش خواست

کاش می شد

از جهنمی که

در سینه داشتم

شعله ای هم

به او می بخشیدم ...


((محمد شیرین زاده))

 

[AINAZ.R]

سینه ام

طعم جراحت می خواست

وقتی نوازش

در دست های تو

خوی درندگی داشت ...


((محمد شیرین زاده))

 

[AINAZ.R]

و حسرت تو

تا همیشه

چشم هایم را ، نه

سینه ام را

خواهد سوزاند ...


((محمد شیرین زاده))