شاعر‌پارسی اشعار سینا بِه منش

[~naz]

باران تمام شد!
حالا می‌توان نشست و
برای آنان که
دیگر بهانه‌ای نیست
برای آمدن‌شان،
گریست.​

 

[~naz]

دوست داشتن
یا کسی را برای دوست داشتن،
نداشتن،
هر دو درد است!
درد من، هر دو...
​

 

[~naz]

امروز روز خوبی بود!
هیچ صفری
اضافه نشد،
به هزار غمی که داشتیم...​

 

[~naz]

از بستر سپیدش برخاسته،
بارانی به سر و رویش زده،
شکوفه‌ای به موهایش!
حالا می‌توان
دوباره بهار نامیدش...​

 

[~naz]

در این بازی،
همیشه برنده
منم!
در دو دست تو
همیشه گل بوده!
هر دو دست من،
پوچ... ​

 

[~naz]

میوه من!
سرو را به حال خودش بگذار
همیشه سبز باشد...
من می‌خواهم اسیر تو باشم
سیب کوچک گلاب!​

 

[~naz]

کفشی خريده‌ام
نه براي رفتن
برايت می‌فرستم
که برگردی...​

 

[~naz]

بازنده منم
که در را باز می‌گذارم
شاید که بازگردی
دزد هم که بیاید
چیز مهمی برای بردن نمی‌یابد
مهم من بودم
که تو بردی​

 

[~naz]

نه آقا!
با شصت سال سن
دیگر اهل سیاست نیستم
از میهنم حرف نمی‌زدم
داشتم به خواهرم
–مهین–
خبر میدادم
که مادرمان
–ایران–
ازدست رفت
که قطع شد
حالا هم که یک هفته است
میهمان شمایم
جنازه‌اش
بر زمین مانده...​

 

[~naz]

بیایید پنجره‌ها را باور کنیم
بیایید عطر افسون شده‌ی یاس را
نم صمیمی شن‌ها را
زمزمه‌ی سیال ابرها را باور کنیم
باور کنیم زمین
بی‌پرستو کسل خواهد شد...​