شعرکده اشعار کوتاه فردوسی

[_harly_]

ز دانش نخستین به یزدان گرای
کجا هست و باشد همیشه بجای​

 

[_harly_]

به دانش ز یزدان شناسد سپاس
خنک مرد دانا و یزدان شناس​

 

[_harly_]

دگر آن که دارد ز یزدان سپاس
بود دانشی مرد نیکی شناس​

 

[_harly_]

به دانش فزای و به یزدان گرای
که او باد جان ترا رهنمای

بپرسیدم از مرد نیکو سخن
کسی کو بسال و خرد بد کهن

که از ما به یزدان که نزدیک‌تر
که را نزد او راه باریک‌تر

چنین داد پاسخ که دانش گزین
چو خواهی ز پروردگار آفرین​

 

[_harly_]

به گیتی به از مردمی کار نیست
بدین با تو دانش به پیکار نیست


سر راستی دانش ایزیدیست
چو دانستیش زو نترسی ، بدیست​

 

[_harly_]

چو ایران مباشد تن من مباد
بدین بوم و بر زنده یک تن مباد

اگر سر به سر تن به کشتن دهیم
از آن به که کشور به دشمن دهیم​

 

[_harly_]

دریغ است ایران که ویران شود
کنام پلنگان و شیران شود​

 

[_harly_]

اگر چند بخشی ز گنج سخن
بر افشان که دانش نیاید به بن​

 

[_harly_]

اگر دانشی مرد گوید سخن
تو بشنو که دانش نگردد کهن​

 

[_harly_]

به رنج اندر ار تنت را رواست
که خود رنج بردن به دانش سزاست​