شعر مجموعه اشعار در گروی اسارت خویش | محدثه رستگار کاربر انجمن یک رمان

[❥لیلیِ او]

باز غم سوزناک فریادی، در عمق وجودم حک می‌شود...
دوباره کمرم زیر بار این اندوه‌های سنگین خم می‌شود...
بازهم خندیدن از ته دلم شده حسرت سینه‌سوزم،
آه که قلبم هرروز خسته‌تر از قبل می‌شود‌..‌.
من در حبس درون خویش فرو رفتم تا بمانم،
اما حالا روحم در آن زندان انفرادی،
هردم پیرترو پیرتر می‌شود!​

 

[❥لیلیِ او]

در دادگاه تقدیر، قلب بی‌گناهم
محکوم به حبس می‌شود...
اسیر زندان درون و از دنیای بیرون ترد می‌شود...
وجودم در کولاکی از تنهایی غرق می‌شود،
در گروی اسارت خویش،
من قلب شکسته‌ام را می‌نگرم که
ز گرمای مهربانی دیگر سرد می‌شود!​

 

[❥لیلیِ او]

من سال‌هاست که در گوشه‌ای از وجودم خاک خورده‌ام
جسمی بی‌جان در جایی متروکه‌ام
متروکه‌ای از جنس درون خودم
من مدت‌‌هاست که خود را ترک کرده‌ام،
هیچکس نفهمید ولی من مدت‌ها پیش در شبی
مانند این شب‌ها غریبانه در خود مرده‌ام!​

 

[❥لیلیِ او]

من در تاریکی بخت سیاهم
خنده‌هایم را خاموش کردم
آنقدر دل‌مرده نفس کشیدم
تا دگر زندگی کردن را فراموش کردم​