منتخب مجموعه اشعار دل‌پناه | ریحانه السادات خسروی کاربر انجمن یک رمان

[Reyhun Khosravi]

از تمنای وصال تو بریدیم؛ بس است!
جور هر مهلکه‌ی درد کشیدیم؛ بس است!
نه که درمان نو و نه ره مقصودی، نیست...
ذره‌ای حب، به امانت نبریم ما؛ که بس است!​

 

[Reyhun Khosravi]

نذر تو کرده‌ام؛ همه را، از ثواب‌ها
سمتت روانه‌ام؛ ز کجا؟ از سراب‌ها
تشنه، نه از لبم؛ که تمنای تو می‌کنم...
در هر دمی؛ تا که ببینم التفات‌ها...​

 

[Reyhun Khosravi]

افغان و ناله ام شده بالاتر از سرم
وقتی بده؛ شاید رسد، صبر آخرم​

 

[Reyhun Khosravi]

من، صد سخن...؟ همه را ز «خود» بخوان!
تا گوش می‌رسد که شدی درد و ماتمی...؟​

 

[Reyhun Khosravi]

ما ز صد بادیه‌ی مرگ گذشتیم...
بر لب بوم نشستیم؛ از این قصد، گذشتیم
ما سراپا همه عالم، که اَلَم می‌دیدیم
به هوای سر او بود، که از مرگ، گذشتیم


اَلَم: رنج و درد شدید.​

 

[Reyhun Khosravi]

در منظر ما، لعل مُسَجَّل که بیاری
صد پرده و جلوه، ز نیرنگ بیاری
افسرده و افسون، از این منزل حُزنیم
یک بار بگفتیم؛ نیارید... نیارید...


مسجل: آشکار، بی‌چون و چرا.​

 

[Reyhun Khosravi]

راوی ز واژه‌ای بُوَدَش یا حریق دل...؟
شعرم، حدیث مفصلی از صُراخِ جان...!


صراخ:‌ در عربی به فریاد بی‌صدایی تعبیر می‌شود که فرد، پس از کشیدن فریادهای بسیار، می‌کشد - فریاد به هنگام گرفتگی گلو از شدت شیون و ناله... .​

 

[Reyhun Khosravi]

من از این منطق بی‌واهمه‌ام می‌ترسم...!
بی‌غرض، سخت، عقیل است؛ از این می‌ترسم!​

 

[Reyhun Khosravi]

هربار که رفتیم به مَنزِلگَهِ ظلمت
یک توشه‌ی اِغْماض گرفتیم به اُجْرَت
اجر دل ما بود؛ همین صبر و یقین که
دادند وَعیدی و بدیدیم، به کُرْبَت...!


اغماض: چشم پوشی کردن، نادیده گرفتن.
کربت: اندوه دم گیر.
وعید: قول، مژده.​

 

[Reyhun Khosravi]

فرقی نمی‌کند که سخنور، کدام ماست!
روزی جگر به نیش من و، روز دگر، تویی! ​