دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های بی‌گناهان همیشه محکوم | زورو کاربر انجمن یک رمان

[خیال آبی]

آری بی‌گناهان همیشه محکوم به مرگ بودند، محکومانی که هیچ وقت گناهکار نبودند، اما ظالم شناخته می‌شدند و خطاکار!

 

[خیال آبی]

بی‌گناهان در تمام زندگی همیشه عذاب می‌کشیدند، شعله‌های فروزان و گسیخته‌ای که خروسان ظالم تهی مغز آماده‌اش کرده بودند؛ از ابتدا تا پایان حتی قبل از مرگ و به پایان رسیدن زندگیشان همیشه مرده بودند و زنده شده بودند!

 

[خیال آبی]

حال تجربه‌ای داشتند که تا مغز استخوان همیشه حس کرده‌بودند، پس مرگ برایشان تنها یک چیز خنده دار بود.
مرگی که جز طنز رهایی هم از بند اسارت و عذاب بود!

 

[خیال آبی]

اگرچه در حقیقت از قفس آهنین ساخته شده توسط خروسان رهایی نمی‌یافتند، اما حداقل روحشان می‌توانست از عذاب‌های داخل قفس‌ رهایی یابد.
رهایی تا اوج آسمان بی‌آنکه جسمشان را بتوانند از آن خلاص کنند، اما تا به الان
"آزادی ابدی" بهتر از عذاب کشیدن هر روز و گناهکار شناخته‌شدنشان با هزاران دلیل دروغین پوچ بود!

 

[خیال آبی]

در دنیایی که ظلم بر آن حکمرانی می‌کرد زندگی برای بی‌گناهان همیشه ممنوع بود!

 

[خیال آبی]

ظالمان برای‌ پیش رویی و بیشتر شدن قلمروشان همیشه از جمله‌ی "مرغان و خروسان با هم برابرند" استفاده می‌کردند، اما حقیقت چیز دیگری بود که در پشت پرده‌ها پنهانش کرده‌ بودند و عدالتشان فقط شامل خودشان بود نه هیچ کس دیگری...

 

[خیال آبی]

می‌گفتند که پرواز کن، اما بی‌بال باش.
گر بال‌هایت قیچی نگردد بی‌باک نخواهی گشت!

 

[خیال آبی]

وعده‌های پوچ و دروغین که همیشه وجود داشته و هر بار به گونه‌ای دیگر ظاهر می‌شود، اما هیچ کدام آنان حتی ذره‌ای هم به مانند جمله‌ای که گویند واقعی نیستند!

 

[خیال آبی]

گل‌ها زیبا هستند، اما چیزی که زیباترشان می‌کند این است که در جایی زندگی‌ می‌کنند که دوستش دارند و مهم تر از همه زادگاهشان هم هست و به قول معروف در جایی زندگی می‌کنند که به آن تعلق دارند، جدا کردنشان از زادگاهشان هم عمرشان را قطعاً خواهد گرفت!

 

[خیال آبی]

در این میان اهریمن‌هایی وجود دارند که ریشه‌هایشان را از خاک جدا می‌کنند، آنان هرگز اجازه نمی‌دهند که گل‌ها زندگی کنند و حتی معمولی‌ترین حقوق زندگی را داشته باشند.
فقط و فقط برای یک ثانیه و شاید کمتر از یک ساعت گل‌هایی که دیگر از خاک جدا شده‌اند را لازم دارند!