محبوب مجموعه دلنوشته‌های هاوار آوار | بریوان کاربر انجمن یک رمان

[بریوان]

«بسم رب النور...»
____
نام اثر: هاوارِ آوار
به قلم: الهام فرجی
تگ: محبوب
مقدمه:
کودکی خُردسالم.
بچه‌های محل مرا گنجشک می‌پندارند و به سمتم سنگ می‌زنند.
جسم نحیف و زخم‌خورده‌‌ام را در خود مُچاله می‌کنم و به سقف می‌آویزمش تا قطره‌های خون خشک شوند.
لاشخوراها طعمه‌‌ی لذیذ، گیرشان آمده و با صدای مهیبشان بالای سرم، بزم شادی گرفته‌اند و روحم را از هم می‌درند.
درد دارم درد دارم ... .
ای کاش یک شب از شب‌های بی‌خوابی‌ام، از خواب بپرم!​

 

[SparK]

•| بسم رب القلم |•


آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
"قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"

پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید که دل‌نوشته‌های تگ‌دار نقد نخواهند شد و در صورت...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[بریوان]

دریغ و دریغ و دریغ...!
بر سر خود می‌کوبم.
زار می‌زنم. له می‌شوم. پاک می‌شوم.
پاکِ پاکِ پاک... !
از یاد همه پاک می‌شوم
انگار که هیچ‌وقت مادرم من را نزاییده و شیرم نداده
و هیچ‌وقت با لالایی خوابم نکرده.​

 

[بریوان]

تیغ برمی‌دارم و رگ و ریشه‌ی خودم را می‌زنم
و خون می‌پاشد
و دفتر خاک خورده‌ی زندگی سرخ می‌شود.
تا به کی خودم را در پس‌گوشه‌های کث‍‍‍‍‍‍‎‌‌‍‍افت از شک‌هایم
پنهان کنم و نیش بچاکانم تا دندان‌هایم معلوم شود
و ثابت کنم همه چیز عادیست؟​

 

[بریوان]

اَمان!
اَمان از این جنون و دیوانگی
و خشمی که گردوخاک به‌ پا کرده!
دیدگانم کور.
سرفه پشت سرفه.
بی‌نفس...
آه که بوی خاک و خون می‌آید.
جسد معصوم کودکی‌ام دفن نشده،
و آه که بوی خون می‌آید
و آه که بوی خاک می‌آید... .​

 

[بریوان]

به فکرِ بی‌فکرم می‌رسد که به دیوار مشت بکوبم
و خراب کنم این همه خانه‌ خرابی را.
من مشت می‌کوبم
و کسی نیست
و صدای زجه‌ی بی‌صدای خودم می‌آید.
کسی در من می‌میرد
و بوی خون می‌آید
و بوی خون می‌آید... .​

 

[بریوان]

تلوتلو می‌خورم
و گیج می‌زنم
و م‍ست نیستم.
کسی مرا نمی‌بیند
و من پاک می‌شوم... .​

 

[بریوان]

شقایق‌ها زنده نیستند
و زندگی را با دیدگان کور نمی‌توان دید!
درخت سیب ما،
سیب نداشت
و خشکید
و افتاد
و بوی خاک می‌آید.​

 

[بریوان]

خانه‌‌ی‌مان را گورستان شهر کردند
مُرده پشت مُرده جمع می‌شود!
با دست‌های خودم
گور می‌کنم،
دفن می‌کنم،
قهقهه می‌زنم،
اشک می‌ریزم،
و پاک می‌شوم.​

 

[بریوان]

در خواب راه می‌روم
و راه می‌روم
و به جایی نمی‌رسم... .
پا برهنه...
با پاپوشی که برایم دوختند،
راه می‎‌روم
و از پاهایم خون می‌چکد.​