برگزیده مجموعه دلنوشته‌های هاوار آوار | بریوان کاربر انجمن یک رمان

[بریوان]

«بسم رب النور...»
____
نام اثر: هاوارِ آوار
به قلم: الهام فرجی
تگ: محبوب
مقدمه:
کودکی خُردسالم.
بچه‌های محل مرا گنجشک می‌پندارند و به سمتم سنگ می‌زنند.
جسم نحیف و زخم‌خورده‌‌ام را در خود مُچاله می‌کنم و به سقف می‌آویزمش تا قطره‌های خون خشک شوند.
لاشخوراها طعمه‌‌ی لذیذ، گیرشان آمده و با صدای مهیبشان بالای سرم، بزم شادی گرفته‌اند و روحم را از هم می‌درند.
درد دارم درد دارم ... .
ای کاش یک شب از شب‌های بی‌خوابی‌ام، از خواب بپرم!​

 

[SparK]

•| بسم رب القلم |•
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
***
قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"
پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[بریوان]

دریغ و دریغ و دریغ...!
بر سر خود می‌کوبم.
زار می‌زنم. له می‌شوم. پاک می‌شوم.
پاکِ پاکِ پاک... !
از یاد همه پاک می‌شوم
انگار که هیچ‌وقت مادرم من را نزاییده و شیرم نداده
و هیچ‌وقت با لالایی خوابم نکرده.​

 

[بریوان]

تیغ برمی‌دارم و رگ و ریشه‌ی خودم را می‌زنم
و خون می‌پاشد
و دفتر خاک خورده‌ی زندگی سرخ می‌شود.
تا به کی خودم را در پس‌گوشه‌های کث‍‍‍‍‍‍‎‌‌‍‍افت از شک‌هایم
پنهان کنم و نیش بچاکانم تا دندان‌هایم معلوم شود
و ثابت کنم همه چیز عادیست؟​

 

[بریوان]

اَمان!
اَمان از این جنون و دیوانگی
و خشمی که گردوخاک به‌ پا کرده!
دیدگانم کور.
سرفه پشت سرفه.
بی‌نفس...
آه که بوی خاک و خون می‌آید.
جسد معصوم کودکی‌ام دفن نشده،
و آه که بوی خون می‌آید
و آه که بوی خاک می‌آید... .​

 

[بریوان]

به فکرِ بی‌فکرم می‌رسد که به دیوار مشت بکوبم
و خراب کنم این همه خانه‌ خرابی را.
من مشت می‌کوبم
و کسی نیست
و صدای زجه‌ی بی‌صدای خودم می‌آید.
کسی در من می‌میرد
و بوی خون می‌آید
و بوی خون می‌آید... .​

 

[بریوان]

تلوتلو می‌خورم
و گیج می‌زنم
و م‍ست نیستم.
کسی مرا نمی‌بیند
و من پاک می‌شوم... .​

 

[بریوان]

شقایق‌ها زنده نیستند
و زندگی را با دیدگان کور نمی‌توان دید!
درخت سیب ما،
سیب نداشت
و خشکید
و افتاد
و بوی خاک می‌آید.​

 

[بریوان]

خانه‌‌ی‌مان را گورستان شهر کردند
مُرده پشت مُرده جمع می‌شود!
با دست‌های خودم
گور می‌کنم،
دفن می‌کنم،
قهقهه می‌زنم،
اشک می‌ریزم،
و پاک می‌شوم.​

 

[بریوان]

در خواب راه می‌روم
و راه می‌روم
و به جایی نمی‌رسم... .
پا برهنه...
با پاپوشی که برایم دوختند،
راه می‎‌روم
و از پاهایم خون می‌چکد.​