ویژه رمان همه‌ی اسب‌های سپید | کارگروهی کاربران انجمن یک رمان

[فرزان]

باهوت از این حاشیه رفتن ها خوشش نمی‌اومد. چند ساعت بیشتر تا برگشتن به روستا وقت نداشتند و دختره داشت داستان می‌بافت. نچی کشید و بی‌حوصله گفت:
- خب؟!
رونیکا به خنده افتاد. چقدر عجول! با نیشخند به باهوت نگاه کرد.
- من برای مردن هشت سال صبر کردم، تو نمی‌تونی ده دقیقه دوام بیاری؟
باهوت ابرو بالا انداخت.
- یعنی چی؟ هشت ساله که مریضی؟
لبخند رونیکا جمع شد. به آرومی گفت.
- آره.
- چه بیماری داری؟
دوباره به دریا خیره شد. باید از باهوت فاصله می‌گرفت. باید جلوتر می‌رفت. یه قدم، دو قدم و قدم‌های بعدی با لرزش پاهاش همراه بود. موج دیگه‌ای زد و این بار زمین زیر پاش لرزید. به سمت باهوت چرخید که تو قطره‌های آبی که به اطراف پخش می‌شد بهش خیره بود. سعی کرد لبخند بزنه.
- همسایه داییم یه مرد جا افتاده با...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[فرزان]

پارت آخر

خشم داشت به وجودش می‌نشست. دلش می‌خواست دختره رو خفه کنه. به خاطر چی تا مرز قاچاق برده بود؟
- ازت یه خواهشی دارم.
باهوت از حرص نمی‌تونست حتی نفس بکشه اونوقت دختره ازش خواهش و تمنا هم داشت. اخم‌هاش رو تو هم کشید و جوری به رونیکا خیره شد تا خفه بشه.
- تو با اینکه می‌دونستی چه مرگته، اومدی خونه خواهر من؟ کنار بچه‌های خواهر من؟
- من... .
- تو وجدان نداری؟ زندگی ما رو نمی‌بینی؟ بدبختی‌های ما رو نمی‌بینی؟ چی دیگه از جون ما می‌خواستی؟ چرا نرفتی یه قبرستون دیگه؟
داشت داد می‌زد و دختره می‌لرزید. به جهنم. به جهنم. به عقب چرخید و نگاهش روی پراید سیاه افتاد. حالا باید چه غلطی می‌کرد؟ دختره رو می‌برد خونه خواهرش یا پرتش می‌کرد جلوی پاسگاه؟ آخ ستوان میری...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.