شاعر‌پارسی اشعار مهستی گنجوی

[Hilary]

هرگه که دلم فرصت آن دم جوید

کز صد غک دل با تو یکی برگوید

نامحرم و ناجنس در آن دم گوئی

از چرخ ببارد از زمین بروید

 

[Hilary]

جانا تو ز دیده اشک بیهوده مبار

دلتنگی من بس است دل تنگ مدار

تو معشوقی گریستن کار تو نیست

کار من بیچاره به من باز گذار

 

[Hilary]

گر بت رخ توست بت‌پرستی خوش‌تر​

ور باده ز جام توست مستی خوش‌تر​

در هستی عشق تو از آن نیست شوم​

کین نیستی از هزار هستی خوشتر​

​

 

[Hilary]

ای لعل تو تا لانهٔ بستان بهار

با دام توام ز آب رزان داده خمار

در حسرت شفتالویت ای سیب زنخ

رنگم چو به است و اشک چون دانه انار

 

[Hilary]

از من صنما قرار مستان آخر

مشکن به جفا و جور پیمان آخر

گر نامهٔ من همی نیرزد به جواب

این .... و برخوان آخر

 

[Hilary]

نسرین تو زد پریر بر من آذر

دی باز ز سنبلت مرا داد خبر

امروز در آبم از تو چون نیلوفر

فردا ز گل تو خاک ریزم بر سر

 

[Hilary]

آهیخت پریر لاله ز آتش خنجر​

دی نیلوفر فکند بر آب سپر​

ای باد زره بر سمن امروز بدر​

و ای خاک ز غنچه ساز فردامغفر​

 

[Hilary]

زد لاله پریر در نشابور آذر

دی بر زد از آب ... نیلوفر سر

امروز چو شد باد هوا گل‌پرور

فردا همه خاک بلخ گرد عبهر

 

[Hilary]

چندان بکنم تو را من ای طرفه پسر

خدمت که مگر رحم کنی بر چاکر

هرگز نکنم برون من ای جان جهان

پای از خط بندگی و از عهد تو سر

 

[Hilary]

اشتربانا چو عزم کردی به سفر

مگذار مرا خسته و ز اینجا مگذر

گر اشتر با تو از پی بارگشی‌ست

من بارکش عم مرا نیز ببر