دلنوشته مجموعه دلنوشته های تنهایی | شرور کاربر انجمن یک رمان

[شرور]

تنهایی‌ام چون سایه با من مانده است
در هر نفس راز مرا خوانده است


گاهی شبیه اشکِ گرمِ چشم‌ها
آرام و بی‌صدا به دل رانده است


چون موج دریا، گاه آرام و نجیب
گاهی خروشان، سخت و طوفان‌زاده است


در جستجوی فهمِ خود، هم‌صحبتم
از هر صدایی این سکوت آزاده است


تنهایی‌ام گاهی پر از فریاد شد
گاهی به چشمانم چراغی داده است


یار سفر، در کوچه‌های بی‌کسی
در هر قدم جان مرا پرورده است

 

[شرور]

گاهی که تنها قدم می‌زنی در جاده‌ای بی‌انتها، انگار تمام دنیا پشت سر جا می‌ماند. سکوت جاده و بی‌کرانی آسمان آبی، همان چیزی است که روحت می‌طلبد؛ جایی که هیچ صدایی نیست جز صدای قدم‌هایت و زمزمه‌ای که از درونت می‌آید. در آن لحظه، جاده برای توست، آسمان برای توست، و تمام این بی‌نهایت، بخشی از خود توست. انگار در این خلوت، هر قدمت تو را به خودت نزدیک‌تر می‌کند، جایی که دیگر هیچ گمشده‌ای وجود ندارد.

 

[شرور]

تنهایی عجیب‌ترین درد دنیاست… دردی که نه فریاد می‌خواهد، نه مرهم. گاهی آن‌قدر عمیق می‌شود که درمانش، خودِ تنها بودن است. آدم‌ها فکر می‌کنند تنهایی یعنی نبودنِ کسی کنارمان، اما حقیقت این است که تنهایی یعنی نبودنِ خودمان در کنار خودمان.


می‌نشینم در گوشه‌ای از این جهان، در سکوتی که فقط با نفس‌هایم شکسته می‌شود. انگار هر لحظه بیشتر در خودم فرو می‌روم، جایی که هیچ‌کس نمی‌تواند پیدایم کند. شاید این همان جایی باشد که باید باشم، جایی که حرفی برای گفتن نیست، جایی که فقط خودم هستم و خودم.


تنهایی درد دارد، اما شاید گاهی باید بگذارم که این درد آرام آرام در رگ‌هایم جاری شود، شاید همین درد است که مرا به خودم بازمی‌گرداند…

 

[شرور]

تنهایم و درد مرا درمان، تنها خداست
این خسته دل، تکیه‌گهش جز در رحمت کجاست؟
اشکی که می چکد نیمه‌شب از چشم پریشان
جز سوی خدا راه ندارد، سخن از غیر خطاست.


هر کس که به جز او طلبد مرهم دردی
بیهوده رود، راه نجاتی به جز این نیست راست.
در تیرگی شب که دلم غرق غم آمد،
نوری به دلم تابید و این نور امید ماست.


دستی که نگیرد به جز او وقت مصیبت
بیرون نکشد هیچ دلی را ز غم ، ابتلاست.
پس دل به خدا ده که در این عالم فانی
تنها دو جهان مملو از لطف و عطای خداست.