شعر شعر مرا فریاد کن | زری کاربر انجمن یک رمان

[•SONA•]

عنوان شعر: مرا فریاد کن
نام نویسنده: زری
ژانر: تراژدی
مقدمه: آن‌گاه که چاقو را
به‌جای گلوبند به گلویت آویز می‌کنی
مرا فریاد کن!
آن‌گاه که بغض گلویت را
و درد، قلبت را سخت می‌فشرد
و کورسوی امیدی باقی نمانده است
مرا فریاد کن
همانند کلاغ سیاهی که آواز آزادی می‌خواند
تو مرا فریاد کن

 

[Kalŏn]

•| بسم رب العشق |•

ضمن عرض سلام و خوش آمد خدمت شما شاعر محترم؛ لطفاً قبل از شروع تایپ مجموعه اشعار خود، قوانین بخش را مطالعه کنید.
"قوانین بخش اشعار کاربران"
***
پس از ارسال بیست پست در دفتر شعرتان، می‌توانید درخواست نقد بدهید و از دیدگاه دیگر کاربران درباره اشعارتان، آگاه شوید.
"تاپیك درخواست نقد و بررسی اشعار"
***
پس از گذشت بیست پست از دفتر شعرتان، می‌توانید درخواست تگ دهید و از کیفیت اشعار خود آگاه شوید....​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[•SONA•]

هوا گرگ و میش می‌شود،
هنگامی که درد، قلبم را می‌فشارد
تو مرا فریاد کن
چشمان خیس باران
نوای عاشقان
عابران تو خیابان
هنگام خستگی‌هایت
تو مرا فریاد کن

 

[•SONA•]

گفت شعری برایم بنویس
من خواندم با بغض
تو مرا فریاد کن
دیدم پرواز یک پرنده
که بال‌های او را شکستند
در بلندیِ بیکران آسمانِ آبی
تو مرا فریاد کن
سال‌هاست این پرنده
در قفسِ غم، اسیر است
لبه‌ی تیز تهاجم، قلبم را می‌درد
تو مرا فریاد کن

 

[•SONA•]

من امیدم را در تو دیدم
مهتابم را در ظلمت شب
عشق را با تو تجربه کردم
و هنگامی که ز عشق تو
گر می‌گرفتم
با رفتنت، تبدیل به یک خاکستر شدم

 

[•SONA•]

تو را فریاد زدم،
در تاریکی شب صدایت زدم
و تو با طنین دل‌نوازی به سویم آمدی
اینک دیر نشده است،
تو مرا فریاد کن

 

[•SONA•]

زمانی که از پوچی روزگار لبریز شدی
از او بگریز و همه‌ی جسم بی‌جانت را
در شعری، همچو آسمان صاف توصیف خواهم کرد
تمام گیاهان ز نغمه‌ی هزاران جوانه و غنچه
آوازی دل‌نشین می‌سرایند.
نسیمی‌ که در باغ نگاهم می‌وزد
به تو درود می‌فرستد!
من تو را در خیالاتم جستجو کردم
اما در خواب‌هایم دستان تو را یافتم
من در مُشت و لگد دنیا سخت کاویدم
من عشق را از تو آموختم
پر شدم از ترانه‌های سیاه
پر شدم از شعرهای سپید
من میان هزاران جرقه‌های امید
ناامیدترین زن جهانم!
همچو آبی زلال و روان
از ساحل چشمانت گذر می‌کنم!

 

[•SONA•]

رشته‌های موی مشکی رنگت را
در شعرهایم گره بزن
شاید پرندگان بال شکسته،
در پاییز و بهار
بر روی بام خانه‌ات بنشینند
برایت از شعرها و نغمه‌هایم بخوانند.

 

[•SONA•]

در من سکوتی از جنس فریاد است
و من فقط به فریاد تو می‌رسم
نه سکوت حزن‌آلود نگاهت

 

[•SONA•]

فریاد من،
به‌خاطر احساساتم که خدشه‌دار شد
به سکوتی، درون من خلاصه شد؛
اما رفته‌رفته، همانند غم چروک روی صورتم شد