- تاریخ ثبت‌نام
- 1/7/25
- ارسالی‌ها
- 32
- پسندها
- 90
- امتیازها
- 90
سطح
0
- نویسنده موضوع
- #31
از پلکانِ چوبیِ تنگ و تیرهٔ اتاقکش که صدایی ناله‌وار می‌داد، پایین آمد و پا به حیاط گذاشت. بادِ تیزِ زمستان، بی‌امان، همچون تیغی بر صورتِ برهنه‌اش کوبیده شد.
حیاطِ بزرگ و قلمروی آصف، با درختانِ هرس‌شدهٔ بی‌برگ، باغچه‌هایِ خوابیده و حوضِ مرمرینِ خالی از آب، در آن هوایِ یخ بسته، ثروتی خاموش، منظم و متکبر را به رخ می‌کشید. تضادِ آن با اتاقکِ درهم‌چپ‌شده و محقرِ خودش، همچون تفاوتی بود میانِ دو جهانِ موازی و ناهمگون.
گام‌هایش بر روی سنگ‌فرشِ منظم و سردِ حیاط، صداهایی تهی، تنها و گمشده ایجاد می‌کرد. چمدان در دست، نه یک بار سفر، که پرچمِ تسلیم در برابرِ ساختاری نابرابر و از پیش تحمیل شده بود.
پشتِ درِ بزرگِ چوبیِ خانهٔ اصلی، که نقش‌و‌نگارهایی برجسته بر آن خودنمایی می‌کرد، ایستاد. برای لحظه‌ای،...
حیاطِ بزرگ و قلمروی آصف، با درختانِ هرس‌شدهٔ بی‌برگ، باغچه‌هایِ خوابیده و حوضِ مرمرینِ خالی از آب، در آن هوایِ یخ بسته، ثروتی خاموش، منظم و متکبر را به رخ می‌کشید. تضادِ آن با اتاقکِ درهم‌چپ‌شده و محقرِ خودش، همچون تفاوتی بود میانِ دو جهانِ موازی و ناهمگون.
گام‌هایش بر روی سنگ‌فرشِ منظم و سردِ حیاط، صداهایی تهی، تنها و گمشده ایجاد می‌کرد. چمدان در دست، نه یک بار سفر، که پرچمِ تسلیم در برابرِ ساختاری نابرابر و از پیش تحمیل شده بود.
پشتِ درِ بزرگِ چوبیِ خانهٔ اصلی، که نقش‌و‌نگارهایی برجسته بر آن خودنمایی می‌کرد، ایستاد. برای لحظه‌ای،...
آخرین ویرایش
