در حال تایپ رمان لوران: شهری که با خاطره نفس می‌کشد | بریسکا کاربر انجمن یک‌رمان

[briska]

ریل رفته، اما رد پایش هنوز بر خاک مانده است. من کنار پنجره نشسته‌ام. مه از پشت شیشه به درون خزیده، و صدای رود نیسا، مثل کسی که چیزی را زمزمه می‌کند که نباید فراموش شود، در گوشم می‌پیچد. مادربزرگ چای را عوض می‌کند، نعنای تازه‌تر. نگاهش شبیه کسی‌ست که همه‌ی بازگشت‌ها را از پیش دیده. چای را جلویم می‌گذارد و بی‌مقدمه، آرام می‌گوید:
- چشم‌هات دیگه اون رنگ قبلی رو ندارن. یه جور خاکستریِ ماه‌زده‌ست... مثل وقتی که کسی یه چیزی رو یادش میاد، ولی هنوز نمی‌دونه چی بوده.
چیزی نمی‌گویم. فقط جرعه‌ای از چای می‌نوشم، و حس می‌کنم آن رنگ نه فقط در چشم‌هام، بلکه در خاطره‌هام هم نشسته. نور ملایم ظهر، از لای مهِ بهاری، روی صورت مادربزرگ افتاده. چای، آرام بخار می‌کند، و من جرعه‌ای دیگر می‌نوشم؛ اما طعم...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[briska]

آن شب، کابوس نمی‌بینم. نه مه، نه صدای نسیان، نه چشم‌هایی بی‌نام. فقط سکوتی آرام است، مثل خوابیدن در خاطره‌ای که دیگر نمی‌ترساند. اما چیزی در خواب فرق دارد، نه تصویر، نه صدا، فقط حس. انگار چیزی درونم بیدار می‌شود، آرام، بی‌صدا، مثل نوری که از پشت پرده می‌تابد. صبح که بیدار می‌شوم، هوا بوی اتفاق می‌دهد.
نه از نوع ترسناک، از نوعی که انگار چیزی قرار است خودش را نشان بدهد. لباس مدرسه‌ام را می‌پوشم، موهایم را می‌بندم، و از پله‌ها پایین می‌آیم. در آشپزخانه، مادربزرگ منتظر است. چای دم کرده، نان تازه، پنیر نرم، و زیتون‌هایی که هنوز بوی باغ می‌دهند. نگاهش آرام است، اما انگار چیزی را می‌داند که هنوز نگفته. همین‌که می‌خواهم سلام کنم، صدایی در ذهنم می‌پیچد، نه از بیرون، از...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[briska]

- (چیزی درونم تغییر کرده، چیزی که حالا می‌داند کجا ایستاده‌ام.)
ریل چیزی نمی‌گوید، اما نگاهش به آب، به من، و به مه، انگار دارد چیزی را پنهان می‌کند که هنوز آماده‌ی گفتنش نیست. و من، برای اولین بار، حس می‌کنم که عشق، همیشه گفته نمی‌شود، گاهی فقط در سکوت راه می‌رود، کنار رودخانه‌ای که مرز دنیاست. به مدرسه نزدیک می‌شویم. زنگ مدرسه زده می‌شود. راهروها پر از صداست، اما انگار مه، از پنجره‌ها به درون خزیده، و همه‌چیز را کمی کندتر کرده. من و ریل، مثل همیشه، کنار هم راه می‌رویم.
اما چیزی فرق دارد. نه در قدم‌ها، نه در نگاه‌ها، بلکه در سکوتی که میان‌مان افتاده، سکوتی که انگار منتظر چیزی‌ست. کلاس مثل همیشه‌ست. صندلی‌ها، تخته‌ی سفید، پنجره‌ی جنوبی، و صدای خانم مک‌کین که با آرامش شروع می‌کند:
-...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.