در حال تایپ رمان پنج فصل و تو | بریسکا کاربر انجمن یک رمان

briska · 5/12/25

به خیابان اصلی رسیدم. مغازه‌ها باز بودند: میوه‌فروشی با جعبه‌های نارنگی و کلم بنفش، کفاشی با صندلی چوبی بیرون، و پیرمردی که چای می‌خورد و به چیزی فکر نمی‌کرد. یا شاید، به همه‌چیز. از کنار مدرسه‌ای رد شدم. صدای زنگ تفریح آمد. بچه‌ها می‌دویدند، می‌خندیدند. و من، فقط رد شدم. به چهارراه رسیدم. چراغ قرمز بود. تاکسی زردی با ترمزی ناگهانی ایستاد. راننده چیزی گفت، شاید فریاد زد، اما صدایی از آن‌سوی خیابان آمد. نشنیدم. یا شاید، نخواستم بشنوم. از خیابان گذشتم. تابلوی کتابخانه از دور پیدا بود، تابلوی کتابخانه از دور پیدا بود:
«کتابخانه‌ی عمومی استان آدانا» (۱).
ساختمان آجری بود، با پنجره‌های بلند و قاب‌های چوبی. شیشه‌ها...

briska · 5/12/25

مقاله را بستم. واژه‌نامه باز مانده بود. و من، میان جمله‌ای که تمام شده بود و چیزی که هنوز تمام نشده بود، گیر کرده بودم. نفس را آهسته بیرون دادم. باید تمامش می‌کردم. نه فقط برای کلینیک. برای خودم. بی‌صدا، از کیف، لپ‌تاپ را بیرون آوردم. صدای باز شدنش در سکوت سالن پیچید، مثل چیزی ممنوع، ولی لازم. فایل را باز کردم. ترجمه را از روی کاغذ، جمله‌به‌جمله، تایپ کردم. چند بار مکث کردم. چند واژه را عوض کردم. چند جمله را دوباره نوشتم. در پایان، نقطه گذاشتم. نقطه‌ی آخر. فایل را ذخیره کردم:
«ترجمه‌ی نهاییِ مقاله‌ی سوگ».
ایمیل کردم. در متن نوشتم:
«ترجمه‌ی نهایی پیوست است. اگر نیاز به بازبینی بود، در دسترسم.»
دکمه‌ی ارسال را زدم. لحظه‌ای صبر کردم. نوار سبز، تا انتها پر شد. تمام شد. دستم هنوز روی...

briska · 6/12/25

نگاه چشم‌های میشی‌اش چند لحظه روی من ماند. نه خواهش بود، نه عذرخواهی.
چیزی شبیه دوست داشتن. دوست داشتنی که راهش را بلد نبود. و من، از این ناتوانی‌اش لذت می‌بردم. لذتی که شبیه انتقام بود. گفت:
- باید برم، یه تماس فوری از شرکت دارم.
جلسه‌ست. نمی‌تونم نرم.
سرم را تکان دادم. نه به نشانه‌ی فهمیدن. به نشانه‌ی تمام چیزهایی که نگفتم.
- باشه.
گلی هنوز در آغوشم بود. علی جلو آمد، پیشانی‌اش را بوسید.
- مواظب خاله باش، باشه؟
- همیشه.
علی رفت. درِ ماشین بسته شد. صدای موتور، بعد، دور شدن. و من، با گلی در آغوش، ایستاده در آستانه‌ی در، با قلبی که نمی‌دانست باید تند بزند، یا آرام بگیرد. پشت سرم، در هنوز باز مانده بود. جلوی خانه حیاطی نبود؛ فقط راهرویی باریک بود که مستقیم به کوچه می‌رسید. حیاط، پشت...

briska · 6/12/25

و حالا، سال‌ها گذشته. و من، روبه‌روی کسی‌ام که دیگر منتظر نیست. که دیگر نمی‌پرسد. که دیگر نمی‌خندد با آن چشم‌های خسته. و من، خوب می‌دانم... مقصر، خودم بودم. ترمز زدم. نگاهم افتاد به تابلو:
خانه‌ی موگه: طراحی و پوشاک زنانه.
تابلویی که خودم سفارش دادم. با همان فونتی که یک‌بار گفت «دوستش دارم». با همان رنگی که گفت «آرامم می‌کند». خانه‌ای که ساختم، بی‌اجازه‌ی صاحبش. بی‌آن‌که حتی بداند، نامش را زدم بر پیشانیِ این دیوارها. لبخند زدم. تلخ. مثل کسی که خودش دیوارها را چیده، پنجره‌ها را انتخاب کرده، اما هنوز پشت در ایستاده، بی‌کلید، بی‌اجازه. نه برای بخشیده شدن.
برای این‌که فقط یک‌بار دیگر، اسمش را از خودش بشنود. نه در تابلو، نه در فاکتور، نه در صدای من، در صدای خودش. در آن صدای خسته،...

briska · 9/12/25

- ما با خودِ موگه ادامه می‌دیم. از دیروز، اون به‌طور رسمی یکی از شرکای شرکته.
پریسا گفت:
- یعنی می‌خوای اسمش بمونه؟
- اسمش که هست. امضاش هم هست. حالا دیگه خودِ صاحب اسم هم با ماست. در نتیجه، موگه از این به بعد با شماست.
سکوت افتاد. کسی چیزی نگفت. فقط صدای بخاری بود، و قهوه‌ای که سرد می‌شد. جلسه تمام شد. همه رفتند. فقط من ماندم. فنجان قهوه هنوز دست‌نخورده بود. نگاه کردم به پنجره. مه نشسته بود روی شیشه. صدای موگه در ذهنم پیچید. بعد، صدای مهناز، همان روز، همان لحظه‌ای که پایش را از لبه‌ی پرتگاه عقب کشید، آرام گفت:
«کاش دیرتر می‌رسیدی، علی. فقط چند ثانیه دیرتر…»
و من، هیچ‌وقت نپرسیدم. نه چون نمی‌خواستم بدانم. چون فکر می‌کردم اگر بپرسم، زخمش را تازه می‌کنم. چون خیال می‌کردم سکوت، نوعی...

briska · 9/12/25

- من هم… دیشب هزار بار خواستم زنگ بزنم. ولی گفتم شاید خسته‌ای.
دنیز خندید. صدایش مثل قند در چای حل شد. گفت:
- تولدت، صبح زود، توی اتاقت، با موهای ژولیده و چشم‌های خواب‌آلودت؟
خندیدم. آن‌جوری که فقط پیش دنیز می‌خندم. گفتم:
- یک آرزو کنم؟
- آره. ولی فقط اگه من توش باشم. چشم‌هایم را بستم. آرزو کردم. نه با کلمه، نه با صدا. فقط با دل. با همان حسی که سال‌ها پیش، بی‌صدا، در من کاشته بود. چشم باز کردم. گفتم:
- تولدم یادم نبود.
دنیز گفت:
- من یادم بود. برای هر دومون.
بعد، آرام اضافه کرد:
- همه منتظرن. کیک اصلی اون‌جاست. با شمع‌های واقعی، مهمونای واقعی، و یه عالمه آدم که دوستت دارن.
لبخند زدم. گفتم:
- ولی این یکی همیشه توی خاطرم می‌مونه.
دنیز با شیطنت صدا زد:
- ده دقیقه وقت داری بدرخشی. بیشتر...

briska · 11/12/25

دنیز ده دقیقه وقت داده بود، یعنی اگر بیشتر طولش می‌دادم، با مشت به در می‌کوبید. آب را باز کردم. بخار، آرام بالا آمد. لباس‌ها را درآوردم. پوست تنم با سرمای کاشی‌ها تماس گرفت، و بعد، با گرمای آب آشتی کرد. دوش کوتاه بود، اما کافی. کافی برای شستنِ خواب، برای بیدار کردنِ چیزی که مدت‌ها خاموش مانده بود. کف دستم را روی شانه‌ام کشیدم. انگار داشتم خودم را از نو لمس می‌کردم. نه برای تمیز شدن، برای یادآوری.
با حوله، موهایم را پیچیدم. بخار هنوز روی آینه نشسته بود. با کف دست، مه را کنار زدم. چهره‌ام پیدا شد. همان صورتی که پنج سال است هر روز در آینه می‌بینم.
اما امروز فرق داشت. چیزی در نگاهم عوض شده بود. انگار آن غریبه‌ی آشنا، بالاخره یادش آمده بود که کیست. موهایم را خشک کردم و بازشان گذاشتم. از...

briska · 12/12/25

- خوش اومدی.
برگشتم. علی بود. همان‌جا ایستاده بود، کمی دورتر از جمع، کنار پنجره. لبخندش آرام بود، بی‌ادعا، بی‌انتظار. اما نگاهش…
نگاه همه نبود. نگاه او، مثل نخی نازک، از میان جمع رد می‌شد و به من می‌رسید.
نه برای بستن، نه برای کشیدن، فقط برای بودن. من فقط سرم را کمی کج کردم. لبخندم نرم بود، ولی محکم. در دل گفتم:
«بعضیا هر چی می‌خوان بگن. من اینجام. با خودم. با نوری که ازم می‌تابه. و اگه قراره کسی طاقت نیاره… خب، اون دیگه مسئله‌ی من نیست.»
گلی دستم را کشید:
- زود باش خاله! شمعا منتظرن!
رفتم سمت میز. کیک، با شمع‌های رنگی و گل‌های خامه‌ای، وسط سالن می‌درخشید. همه دورم جمع شدند. و من، برای اولین‌بار، آرزو نکردم چیزی را از دست بدهم. فقط خواستم همینی که هست، بماند. همین نور، همین...

briska · 12/12/25

«درست می‌گی، عزیز دلم. من هم یک گل برفی‌ام. ساکت، دیرشکوفه، اما زنده. حتی در دل زمستان.»
دنیز گفت:
- حالا وقتشه کیک رو ببریم.
و محمد، با چاقوی مخصوص، نخستین برش را زد. خامه کنار رفت، لایه‌های شکلاتی پدیدار شدند. همه‌چیز بوی کودکی می‌داد، بوی جشن‌های قدیمی، بوی مهناز، بوی روزهایی که هنوز همه‌چیز ممکن بود. بشقابم را گرفتم. کیک را چشیدم. شیرین بود، اما نه آن‌قدر که دلم را بزند. و همین، خودش معجزه‌ای بود. علی از دور نگاهم می‌کرد. نه جلو آمد، نه عقب رفت.
فقط همان‌جا ایستاده بود، با لیوان چای در دست، و نگاهی که دیگر چیزی نمی‌خواست. و من، برای نخستین‌بار، حس کردم که می‌توانم این نگاه را همان‌گونه که هست بپذیرم، بی‌نیاز از جنگ، بی‌نیاز از آشتی. گلی دستم را کشید:
- خاله موگه! حالا باید...

briska · 15/12/25

- اگه بخواد، بخور.
گلی لقمه‌ای از نان برداشت، کمی کیک رویش گذاشت، و با افتخار گفت:
- این می‌شه صبحانه‌ی تولدی!
همه خندیدند. من، برای اولین‌بار، نانم را با پنیر خوردم، و بعد، لقمه‌ای از کیک. شیرینی و نمک، کنار هم. مثل خودم. مثل این روز. مثل دختری که بالاخره یاد گرفته می‌شود هم تلخ بود، هم روشن. علی روبه‌رویم نشسته بود. ساکت، بی‌نیاز به کلمه. فقط گاهی نگاهم می‌کرد.. نگاهی آرام، آشنا، از همان جنسِ روز اول. و همین حضور بی‌صدا، کافی بود. بیرون، نور کم‌رنگ آفتاب روی شیشه‌ها می‌رقصید. و در دل این خانه، در دل این میز، در دل این نان و کیک و چای، چیزی شبیه صلح نشسته بود، از آن صلح‌هایی که با لبخند، با لقمه، با نگاه، بی‌صدا، بی‌ادعا، جای خودشان را باز می‌کنند
تینا روبه‌روی رایان نشسته بود...

در حال تایپ رمان پنج فصل و تو | بریسکا کاربر انجمن یک رمان

گزینه‌های بیشتر

briska

امضا : briska

briska

امضا : briska

briska

امضا : briska

briska

امضا : briska

briska

امضا : briska

briska

امضا : briska

briska

امضا : briska

briska

امضا : briska

briska

امضا : briska

briska

امضا : briska

موضوعات مشابه

کاربران بازدید کننده از موضوع (تعداد: 23)

کاربران در حال مشاهده موضوع (تعداد: 0, کاربر: 0, مهمان: 0)