شاعر‌پارسی اشعار سعدی

[*SaHaR_18*]

من بی‌ مایه که باشم که خریدار تو باشم

حیف باشد که تو یار من و من یار تو باشم

تو مگر سایه لطفی به سر وقت من آری

که من آن مایه ندارم که به مقدار تو باشم

خویشتن بر تو نبندم که من از خود نپسندم

که تو هرگز گل من باشی و من خار تو باشم

 

[*SaHaR_18*]

دوست دارم که بپوشی رخ همچون قمرت

تا چو خورشید نبینند به هر بام و درت

جرم بیگانه نباشد که تو خود صورت خویش

گر در آیینه ببینی برود دل ز برت

جای خنده‌ست سخن گفتن شیرین پیشت

کآب شیرین چو بخندی برود از شکرت

راه آه سحر از شوق نمی‌یارم داد

تا نباید که بشوراند خواب سحرت

 

[*SaHaR_18*]

علاج واقعه پیش از وقوع باید کرد

دریغ سود ندارد چو رفت کار از دست

به روزگار سلامت سلاح جنگ بساز

وگرنه سیل چو بگرفت،سد نشاید بست

 

[*SaHaR_18*]

کهن شود همه کس را به روزگار ارادت

مگر مرا که همان عشق اولست و زیادت

گرم جواز نباشد به پیشگاه قبولت

کجا روم که نمیرم بر آستان عبادت

مرا به روز قیامت مگر حساب نباشد

که هجر و وصل تو دیدم چه جای موت و اعادت

شنیدمت که نظر می‌کنی به حال ضعیفان

تبم گرفت و دلم خوش به انتظار عیادت

 

[*SaHaR_18*]

چه فتنه بود که حسن تو در جهان انداخت

که یک دم از تو نظر بر نمی‌توان انداخت

بلای غمزه نامهربان خون خوارت

چه خون که در دل یاران مهربان انداخت

 

[*SaHaR_18*]

تو را حکایت ما مختصر به گوش آید

که حال تشنه نمی‌دانی ای گل سیراب

اگر چراغ بمیرد صبا چه غم دارد

و گر بریزد کتان چه غم خورد مهتاب

دعات گفتم و دشنام اگر دهی سهل است

که با شکردهنان خوش بود سؤال و جواب

 

[*SaHaR_18*]

ای مهر تو در دل‌ها وی مهر تو بر لب‌ها

وی شور تو در سرها وی سر تو در جان‌ها

تا عهد تو دربستم عهد همه بشکستم

بعد از تو روا باشد نقض همه پیمان‌ها

تا خار غم عشقت آویخته در دامن

کوته نظری باشد رفتن به گلستان‌ها

آن را که چنین دردی از پای دراندازد

باید که فروشوید دست از همه درمان‌ها

 

[*SaHaR_18*]

یک غزل از سعدی

تا بود بار غمت بر دل بی‌هوش مرا

سوز عشقت ننشاند ز جگر جوش مرا

نگذرد یاد گل و سنبلم اندر خاطر

تا به خاطر بود آن زلف و بناگوش مرا

شربتی تلختر از زهر فراقت باید

تا کند لذت وصل تو فراموش مرا

هر شبم با غم هجران تو سر بر بالین

روزی ار با تو نشد دست در آغوش مرا

بی دهان تو اگر صد قدح نوش دهند

به دهان تو که زهر آید از آن نوش مرا

سعدی اندر کف جلاد غمت می‌گوید

بنده‌ام بنده به کشتن ده و مفروش مرا

 

[hadi]

اول دفتر به نام ایزد دانا
صانع پروردگار حی توانا




اکبر و اعظم خدای عالم و آدم
صورت خوب آفرید و سیرت زیبا




از در بخشندگی و بنده نوازی
مرغ هوا را نصیب و ماهی دریا




قسمت خود می‌خورند منعم و درویش
روزی خود می‌برند پشه و عنقا




حاجت موری به علم غیب بداند
در بن چاهی به زیر صخره صما




جانور از نطفه می‌کند شکر از نی
برگ‌تر از چوب خشک و چشمه ز خارا




شربت نوش آفرید از مگس نحل
نخل تناور کند ز دانه خرما




از همگان بی‌نیاز و بر همه مشفق
از همه عالم نهان و بر همه پیدا




پرتو نور سرادقات جلالش
از عظمت ماورای فکرت دانا




خود نه زبان در دهان عارف مدهوش
حمد و ثنا می‌کند که موی بر اعضا




هر که نداند سپاس نعمت امروز
حیف خورد بر نصیب رحمت فردا




بارخدایا مهیمنی و مدبر
وز همه عیبی...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[hadi]

ای نفس خرم باد صبا
از بر یار آمده‌ای مرحبا




قافله شب چه شنیدی ز صبح
مرغ سلیمان چه خبر از سبا




بر سر خشمست هنوز آن حریف
یا سخنی می‌رود اندر رضا




از در صلح آمده‌ای یا خلاف
با قدم خوف روم یا رجا




بار دگر گر به سر کوی دوست
بگذری ای پیک نسیم صبا




گو رمقی بیش نماند از ضعیف
چند کند صورت بی‌جان بقا




آن همه دلداری و پیمان و عهد
نیک نکردی که نکردی وفا




لیکن اگر دور وصالی بود
صلح فراموش کند ماجرا




تا به گریبان نرسد دست مرگ
دست ز دامن نکنیمت رها




دوست نباشد به حقیقت که او
دوست فراموش کند در بلا




خستگی اندر طلبت راحتست
درد کشیدن به امید دوا




سر نتوانم که برآرم چو چنگ
ور چو دفم پوست بدرد قفا




هر سحر از عشق دمی می‌زنم
روز دگر می‌شنوم برملا




قصه دردم همه عالم گرفت...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.