روی سایت دلنوشتهٔ زنده‌ای بدون زندگی | شقایق سیدعلی کاربر انجمن یک رمان

[AVA_SEY]

***
باران با ترانه غم بر بام زندگی‌ام جاری است،‌ می‌بارد رنگ سرنوشتم را غمناک‌تر می‌کند. در زندگی‌ام رنگین کمان هیچ‌گاه جایی نداشت. فقط باران بود و باز هم باران. بارانی از جنس مردن کل زندگی‌ام را به خیسی کشیده، من را بی‌من کرده، بارانی از جنس بغض‌های وسیعم، بارانی به اندازه‌یِ دوست نداشتنی بودنم مرا در برگرفته و رهایم نمی‌کند. حال آن کودکِ بی‌خانمان در زیر باران در من است، سوز سرد زمستان در من است. بوی دلتنگی در تمام سرم می‌پیچد و ترسناک آن‌جاست که دیگر من نه تو را و نه باران را دوست ندارم، انگار که زنده نیستم.

 

[AVA_SEY]

***
حس می کنم سایه‌ام هم کوله بار را جمع کرده و از پیش من رفته؛ حس می‌کنم به اندازه تمام غم‌هایم به وسعت تمام دانه‌های خشک شده در گلویم تنها هستم؛ چه غریبانه تنها شدم. جانا چه زود ز پیش من رفتی و مرا برای چشیدن مرگ آماده کردی. چند بار مُردم؟ نمی‌دانم فقط می‌دانم کم نه! زنده بودن وقتی تو نباشی فقط برچسبی است به روی ما. اسم ما را زنده گذاشتند تا سرد خانه‌ها را بیش از این شلوغ نکنند. وگرنه ما زنده نیستیم، چه قدر می‌توان یک فرد مُرده به نظر برسد امّا هنوز هم نشانه‌های حیات را داشته باشد. حس می‌کنم انقدر دلتنگی تو را کشیده‌ام که چند روز آینده حتما اوردوز می‌کنم، حس می‌کنم نبودنت مرا یک معتاد مرده و بی‌سر و پا کرده. دلبر جان، دردانه من، دوستت ندارم اما دلم حتی برای چروک‌هایِ...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[AVA_SEY]

***
من همیشه توانایی عجیب در مردن و نفس کشیدن داشتم، در ترک خوردن و نشکستن، توانایی عجیب در من این بود که اوج خفه‌های زجه زنی در پشت لب‌هایم مستمر ادامه داشت. زنی که شیون را بارها و بارها به جا آورده بود؛ اما هیچ چیز شنیده نمی‌شد. انگار محکوم بودم به سکوت به خاطر قتل‌های مکرری که به آن دست زده بودم، قتل بغض‌های بی‌نوایم و چون هزاران بغض را به طرزه وحشیانه‌ای و از روی عمد با دار لبخند مضحکانه به قتل رساندم روحم را اعدام و جسمم هم در یک پارادوکس غرق کرده‌اند. اوج مرگ در اندکی زیستن، این تراژدی دردناک عجیب واقعی است، سکوتی پر از جیغ‌های بنفش و دلبری که کوچ کرده ولی هنوز هم این‌جاست... .

 

[AVA_SEY]

***
امروز او را دیدم. غمناک تر از همیشه؛ عطر غم زده بود و چهره‌ای مملوء از حس ناامیدی داشت. نگاهش لرز انداخت بر تنم، چقدر ترسناک مرد به نظر می‌آمد؛ دستانش لرز داشت و شانه‌هاش خمیده بود. چنان در پی نبودنش بود که تعجب کردم، مگر زندگی با او چه کرده بود، مگر چقدر حالش خراب بود. دستم را به سمتش دراز کردم تا دستش را در دست بگیرم. می‌خواستم مرحم شوم بر قلب خونابه‌اش، جلوی خون‌ریزی‌ِ غم در چشمانش را بگیرم. دستم به جسم سردی خورد، ای وای من؛ ان دختر مملوء از مرگ من بودم.

 

[AVA_SEY]

***
گفتند تا شقایق هست زندگی باید کرد و من فقط تلخ خنده‌ها را به رخ کشیدم. آن‌ها خبر نداشتند که شقایق سال‌هایِ زیادیست که زنده نیست. شقایق فقط نفس‌های بی‌جان می‌کشد. شقایق نه دلی دارد نه حالی برای زندگی. آن‌ها حتی نمی‌دانستند در این دیار روزی چند شقایق پرپر می‌شوند که دیگر جانی ندارند. می‌شوند همان زنده‌ای که طعم زندگی را نمی‌داند. آن‌ها جاهل و بی‌خبر بودند از مرگ شقایق‌ها. وقتی بهار بیاید دگر شقایقی نیست. در این سال‌ها بهار خیلی وقت است که با حال این دیار غریب است.

 

[AVA_SEY]

***
عمیق‌ترین جایِ جهان را هر روز از بن جان حس می‌کنم. تنهایی‌ام را می‌گویم. انگار که حال خراب ترین آدم بر روی زمینم. تمام اطرافیانم تنها از من خبری دارند،، فقط می‌دانند من طوفانی‌ام؛ اما می‌ترسند از این همه غمِ خفته در من. انگار که مرگم ‌آن‌ها را هم آسوده می‌کند. چون چنان دردسر را نفس می‌کشم که نباید الان جانی در تن داشته باشم. کمی واهمه انگیز است برایشان این زنده ماندن. هر که بهم رسید و گفت چه شد؟ گفتم:«خیالی نیست عزیز این هم می‌گذرد.» اما خودم هم می‌دانم که این فقط عمر من است که رو به اتمام است، فقط عمری است که می‌گذرد. وگرنه ما زادۀ غمیم، از دیار بی‌کسی. مگر می‌شود غم خو گرفته ما را به حال خود رها کند. مگر می‌شود چندی زندگی کنیم فقط زندگی... .

 

[AVA_SEY]

***
و به پایان آمد این دفتر.
حس و حال مرده‌ای که نفس می‌کشید،
ترسناک و کمی عجیب بود
اما نه به اندازۀ زندگی... .

 

[Maede Shams]

​

 

[S_MELIKA_R]

​