حرفه ای داستان کوتاه گوربه | دیاناس کاربر انجمن یک رمان

[Kalŏn]

نگاهم را به پنجره می‌دوزم. باران، آرام و بی‌وقفه می‌بارد. قطره‌های کوچک روی شیشه سر می‌خوردند و رد باریکی از آب به جا می‌گذارند. حس غریبی به صخره‌های دلم می‌کوبد. نه امید، نه ناامیدی، چیزی میان این دو. انگار که تازه از خوابی طولانی بیدار شده‌ام و مرز بین رؤیا و واقعیت را تشخیص نمی‌دهم.
سر برمی‌گردانم و به پودی می‌نگرم. انگار او هم سکوت و سکون را دوست دارد و انگار عجله‌ای هم برای ادامه‌دار بودن این گفتگو نمی‌بیند. چشم‌هایش نیمه‌بازند؛ خواب و بیدار!
دست روی زانوانم می‌کشم و خطوط کج و معوج نیز ضمیمه‌اش. رو به اویی که سکوت کرده، می‌پرسم:
- چرا ساکتی؟
گوش‌هایش را کمی تکان می‌دهد و چشم می‌بندد.
- چون چیزی برای گفتن ندارم.
ابرو بالا می‌اندازم. پاسخش بدیهی‌ست. با این‌حال...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Kalŏn]

- خب شاید حق باهاشون باشه... به‌نظرت کی دوست داره توی یه لحظه‌ی خالی بمونه؟
- کسی که بتونه توی اون لحظه، خودش رو بشناسه.
به جلو خم می‌شوم. حرف‌هایش گاها روی مغزم پابرهنه راه می‌روند.
- خودش رو بشناسه؟ دقیقا یعنی چی؟ چیش رو بشناسه؟
نگاهش را از چشم‌های پرسوالم می‌گیرد و خیره‌ی پنجره می‌شود‌. شاید هم از سوال و جواب خسته شده باشد.
- سکوت، آینه‌ست. وقتی هیچ صدایی، هیچ سرگرمی‌ای، هیچ چیز حواس‌پرت‌کنی وجود نداره، اون موقع تنها چیزی که باقی می‌مونه خودتی. و خیلی‌ها از این وحشت دارن. شاید چون نمی‌خوان ببینن که واقعاً چی توی ذهنشونه. شایدم چون از خودشون نفرت دارن!
حس می‌کنم چیزی درونم فرو می‌ریزد. مهره‌ای می‌افتد و تمامی درهای سیاه باز می‌شوند. به یاد می‌آورم. تمامش را به یاد...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.