مشاعره بیایید حرف دلمان را با مشاعره بیان کنیم

[m.sina]

با همه‌ی بی سر و سامانی‌ام


باز به دنبال پریشانی‌ام





طاقت فرسودگی‌ام هیچ نیست


در پی ویران شدنی آنی‌ام





آمده‌ام بلکه نگاهم کنی


عاشق آن لحظه‌ی طوفانی‌ام





دلخوش گرمای کسی نیستم


آمده‌ام تا تو بسوزانی‌ام





آمده‌ام با عطش سال‌ها


تا تو کمی عشق بنوشانی‌ام





ماهی برگشته ز دریا شدم


تا تو بگیری و بمیرانی‌ام





خوب‌ترین حادثه می‌دانمت


خوب‌ترین حادثه می‌دانی‌ام؟





حرف بزن ابر مرا باز کن


دیر زمانی است که بارانی‌ام





حرف بزن، حرف بزن،سال‌هاست


تشنه‌ی یک صحبت طولانی‌ام





ها به کجا میکشی‌ام خوب من؟


ها نکشانی به پشیمانی‌ام





محمدعلی_بهمنی

نه از هوس که ز جور زمانه لب به ش*ر..اب
اگر زدیم برای دل خراب زدیم...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

گاه گاهی که دلم میگیرد به خودم میگویم
در دیاری که پر از دیوار است
به کجا باید رفتبه که باید پیوست
به که باید دل بست....

 

[m.sina]

گاه گاهی که دلم میگیرد به خودم میگویم
در دیاری که پر از دیوار است
به کجا باید رفتبه که باید پیوست
به که باید دل بست....

گر چه با تقدیر ناچار از مدارا کردنم
عشق اگر حق است، این حق تا ابد برگردنم

تا بپندارم که سهمی دارم از پروانگی
پیله‌ای پیچیده از غم‌های عالم برتنم

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

صبرکن ای دل شبی آخر به ما هم می‌ رسد
در غمش هر شب به گردون پیک آهم می‌ رسد

 

[m.sina]

صبرکن ای دل شبی آخر به ما هم می‌ رسد
در غمش هر شب به گردون پیک آهم می‌ رسد

تو نباشی من از آینده ی خود پیرترم
دست و دل بسته از آینده خود می‌گذرم

علیرضا اذر

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

این همه زخم زدی تا که فراموش کنم

لحظه ای را که دلم عطر شقایق دارد

عاشقم کرد و به دام تو بیانداخت مرا

تا بدانم که هر چیز بهایی دارد

این غزل نیست که دگر باره تو را می خواند

تکه ابریست که دل خون شده،طوفان دارد. …

*حافظ*

 

[Anoosh.]

نصیحتی کنمت یاد گیر و در عمل آر
که این حدیث ز پیر طریقتم یادست

غم جهان مخور و پند من مبر از یاد
که این لطیفه عشقم ز ره روی یادست

رضا به داده بده وز جبین گره بگشای
که بر من و تو در اختیار نگشادست

مجو درستی عهد از جهان سست نهاد
که این عجوز عروس هزاردامادست

نشان عهد و وفا نیست در تبسم گل
بنال بلبل بی دل که جای فریادست

حافظ

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

کــــه تواند بدهد میوه رنگین از چوب؟
یا که باشد که برآرد گل صدبرگ از خار؟
ایـن همه نقش عجب بر در و دیوار وجود
هر که فکرت نکند نقش بـــود بر دیوار
کــوه و دریا و درختان همه در تسبیحند
نه همه مستمعان فهم کنند این اسرار
آفرینش همه تنبیه خداوند دل است
دل ندارد که ندارد به خداوند اقـرار
تاقیامت سخن اندر کرم ورحمت او است
همه گویند و یکی گفته نیابد ز هــــزار
خبرت هسـت که مرغان سحر می گویند
كآخر ای خفته سر از بالش غفلت بـردارi

 

[Anoosh.]

دوش مرغی به صبح می‌نالید
عقل و صبرم ببُرد و طاقت و هوش

یکی از دوستان مخلِص را
مگر آواز من رسید به گوش

گفت باور نداشتم که تو را
بانگِ مرغی چنین کند مدهوش

گفتم: این شرطِ آدمیّت نیست
مرغْ تسبیح‌گوی و من خاموش

 سعدی