در حال تایپ رمان جمجمه‌ی شیطان | معصومه.عین کاربر انجمن یک رمان

[masoo]

چشمِ مرد را که با دو انگشتش باز کرده بود برای بررسی کردنش بست و کمر صاف کرده، نگاهِ تیره‌اش را به پرستاری که درست رو به رو با او و آن سویِ تخت ایستاده بود دوخت و سری به نشانه‌ی تاسف تکان داد.
دستانش را همراه با چراغ قوه‌ی کوچکش داخل جیب‌هایش فرو برد و گفت:
-متاسفانه مرگ مغزی شده، به خانواده‌اش اطلاع بدین خانم پرستار.
پرستار چشمی زیرلب گفت و پرونده‌ی پزشکی که در دست داشت بست و چرخیده به عقب، رویِ کاشی‌های سفید و براق قدم برداشت برای گفتن خبرِ ناگواری که به همراه داشت به خانواده‌ی آن مرد‌. خانواده‌ای که نگران و آشفته، پشتِ در، یا ایستاده بودند و یا نشسته‌. خانواده‌ای که شامل عروس و همسر و نوه‌ی مرد می‌شد. همسرش، نشسته رویِ صندلی، سرش را به دیوارِ سفت پشت سرش تکیه داده و بی‌صدا و آرام اشک...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[masoo]

تمام شد، به همان سادگی مردی سایه‌اش را از روی خانواده‌اش کنار زد و تنهای‌شان گذاشت، به همان سادگی جانی گرفته شد و قلبی ماند برای جانی دیگر که با فاصله‌ی چندین اتاق از آن مرد، روی تختی دیگر دراز کشیده بود، با قلبی که دست و پا می‌زد برای ثانیه‌ای بیشتر تپیدن و رساندن صاحبش به لحظه‌ای که پیوند می‌شد و شانس حیات دوباره با او یار.
موج بغض کوبیده شده به چشمانِ زن و عروسِ مرد، سینه‌شان که سنگین‌تر شد و بریده شد بند امیدشان، عروس‌شان بود که نیم قدمی عقب برمیداشت و تکیه می‌سپرد به دیوار، درست برعکسِ شادی که تکیه برمیداشت از پشتیِ صندلی و خیره‌گی‌ نگاهش را ثابت نگه‌میداشت رویِ صفحه‌ای که کم شدنِ نورش خبر از خاموشی چند ثانیه‌ی دیگرش می‌داد و دوباره و دوباره چون چندین بارِ پیشین، با برخوردِ انگشت...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[masoo]

اگر می‌دانست رفت و آمدِ صحرا به جایی که جمال هم آنجا بود، در نهایت به بی‌پروایی او ختم می‌شد، به هیچ وجه اجازه‌یِ نمی‌داد صحرا همراه با شفیع برود ولی حالا که رفته بود و شده بود آنچه که نباید، هرچند که صحرا خود جوابی در خورِ جمال به او داده بود، ولی سکوت را در برابر گستاخیِ او جایز نمی‌دید و ترجیح می‌داد جایگاهش را به او یادآوری کرده و به او بفهماند، هیچ تحمل هرزپریدن‌هایش را ندارد، آن هم وقتی که پایِ صحرا میان باشد، پایِ دختری که برایش، خاطرش طوری دیگر عزیز بود.
موبایل را فاصله داده از چانه‌اش، همان‌طور لم داده به صندلی، صفحه‌اش را گشود و نگاهش ماند رویِ پیامی که از شادی گرفته بود. همان نیم ساعتِ پیش، متوجه پیامش شد ولی بی‌توجه به آن، فکرش را درگیرِ صحرا نگه‌داشت، درگیر صحرایی که فرق...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[masoo]

نگاهِ نگرانش را چرخانده رویِ خانه، فواد را که ندید، ولی از صدایِ گریه‌اش که مابین صدایِ راستینی که سعی داشت آرامَش کند پیچیده بود، نگاهش را سمتِ آشپزخانه کشید و به دنبالش قدم‌هایش بودند که به آن‌سو برداشته می‌شدند و پشت سرش معین هم‌ چون او دل‌نگران جلو رفت.
رسیده به آشپزخانه، یک دستش را به دیوار فشرد و ایستاده وسطِ درگاه، خیره‌ی فواد که بالایِ سرِ لیوانی شکسته ایستاده و راستینی که تکه‌های شکسته را برمیداشت، ماند. نگاهش را از تنِ لرزانِ فواد به دستانِ کوچکش که کنار بدنش ثابت نگه‌داشته بود رساند و چون زخمی روی آن ندید، نفسی آسوده کشید. چشمانش را لحظه‌ای بست و سپس جلو رفت و همزمان با معین که او هم چون فرنوش خیالش از بابت فواد و سالم بودنش راحت می‌شد، مقابلِ فواد روی دو زانویش نشست.
دستانش...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[masoo]

کارش اشتباه بود؟ اینکه فقط می‌خواست پدرش را نجات دهد، اشتباه بود؟ او جز زنده ماندن پدرش چیزی دیگر نمی‌خواست، جز اینکه خواهرش آرام شود و دور از آن آشوبی که آرامش را از جانش فراری داده بود. پدرش بود، آن مردی که چندین روز از بستری شدنش و اجبار حیاتش با دستگاه‌هایی که به تنش وصل شده بودند، می‌گذشت، پدرش بود. نمی‌توانست بایستد و به امید اینکه بلاخره روزی نوبتش شده و پیوند می‌شود، طلایی‌ترین دقایق حیاتِ او را از دست دهد. تمام تلاش او، تنها و تنها برای نجات آن مرد بود. راستین اگر تن داد به مرگ کسی دیگر، فقط و فقط به خاطر پدرش بود. عذاب وجدان به چه دردش می‌خورد وقتی تنِ سرد پدرش را به دست خاک می‌سپرد؟ همان عذاب وجدان، لحظه‌ی خاک کردن پدرش، لباسی دیگر به تن می‌کرد و پتکِ اینکه می‌توانستی نجاتش...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[masoo]

تاریک بود، آسمانی که خزیده در آغوشِ شب، ماه را به بسترش دعوت کرده بود. ماهِ پرنوری که نورش را تابانده به پنجره‌یِ تمام باز، با پرده‌ای توری و سفید رنگ که نسیمِ ملایمِ نیمه شب، دستش را گرفته و هم‌پایِ خودش به رقص درآورده بودش، تا نیمی از چهره‌یِ غرق در خوابِ دلدار را روشن کرده بود. دلدار دراز کشیده به پهلو، با ریتم نفس‌هایی آرام که خبر می‌دادند از عمق یافتنِ خوابش، پشت به وحید که صاف روی تخت دراز کشیده و دست راستش را کج کرده، مچش را به پیشانیش تکیه داده و دستش را هم مشت کرده بود، قرار داشت. ساعتی از دراز کشیدنش، درست همزمان با دلدار می‌گذشت ولی حتی دقیقه‌ای هوس خواب به سر چشمانش نزده بود که برخلاف دلدار، هنوز هم بیدار بود. نگاهش به سقفِ بالای سرش که تابشِ روشنایی ماه، قدری از سفید بودنش...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.