در حال تایپ رمان جمجمه‌ی شیطان | معصومه.عین کاربر انجمن یک رمان

[masoo]

شنیدن واژه‌ی مادر برای دومین بار از زبانِ میثاق که شد تپشی و قلبش را به بازی گرفت، صدایِ خنده‌اش شد طنین‌ اندازِ اطراف و گوش هر دویشان را نوازش کرد، بی‌آنکه نه شادی و نه میثاق باخبر باشند از دختری که کیلومترها دورتر و گذشته از مرزِ سرزمینش، در کشوریِ غریب، دست و پا میزد میانِ دلهره و وحشت. ترنمِ آشوب، پشت سر تکیه داده به دیواره‌ی کامیون که سفت بود و دردآور، نگاهش خیره به سقف بود و تنش، تنش شده بود میدانِ مبارزه‌ی احساسات دگرگونِ مختلفش. هنوز هم راهِ گلویش می‌سوخت، هنوز هم معده‌اش دست به یکی کرده با اضطرابش، به بازیش گرفته بود تا هرازگاهی، دمی را به پیچیدن و درهم کردنِ صورتِ او بگذراند.
چقدر زمان گذشته بود؟ پرسشی که در سرش شکل گرفته بود و پاسخی که فراری بود از روشن شدن! به چه دردش می‌خورد...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[masoo]

شهاب، نگاهش قفل شده به نیم‌رخِ مشوشِ او و خیره‌گی نگاهش به جایی که نمی‌دانست کجاست، قدری روی زمین خودش را جلو کشید و سپس درست نشسته پیش رویِ او، طرحی که شد و جاخوش کرد رویِ مردمک‌هایِ لرزانِ ترنم، سرش را قدری کج کرد و دستش را پیش برده، انگشتانش که بوسه‌ای زدند رویِ داغیِ پوستِ صورتِ او، نگران از آشفتگیِ او که لحظه‌ای رهایش نکرده و گیرش انداخته بود در کلاف سردرگمی، سرش را قدری پیش برد و گفت:
- خوبی ترنم؟
دستش را بالاتر برد و نشانده رویِ پیشانیِ او، ادامه داد:
- چرا تب داری؟
تب نداشت، داغیِ وحشت بود که پوستش را به بازی گرفته و آن‌طور باعثِ سرخ شدنِ چهره‌اش و نم دار کردنِ شقیقه‌هایش شده بود. داغیِ وحشت بود که سعی داشت به چشم شهاب آمده و برای بار هزارم بگوید راه‌شان از خشت اول کج بود که حال...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[masoo]

زمان برایش ثابت مانده بود در آن لحظه که امضا زده شد پایِ حکمِ واقعی بودنِ دلشوره‌اش‌. زمان برایش نمی‌گذشت، نمی‌گذشت تا حداقل زودتر مواجه شود با بختِ سیاهش!
فقط قدم بود که مقابلش حرکت می‌کرد و صدایِ گریه‌ی دخترکی که وحشتِ از دست دادن پدر و مادرش را داشت‌. بقیه صداها برایش خاموش شده بودند و گویی فقط صدایِ گریه‌ی آن کودک برایش روشن مانده بود و آن هم عجیب خط می‌کشید روی تشویشِ اعصابش‌.
چه باید می‌کرد؟ چه از دستش بر‌می‌آمد؟ می‌توانست بگریزد؟ می‌شد زمان برای همه متوقف شود جز او؟ جز او و بتواند گذر کند از کنارشان و دور شود تا انتهایِ بی‌نهایت؟ نمی‌شد معجزه شود برایش؟‌نمی‌شد زمان، دلش به حالِ او سوخته و دست یاری به سویش دراز کند؟ توقف یا برگشت به عقب، فرقی برایش نداشت، او فقط می‌خواست نجات یابد...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[masoo]

***​

روشنایی روز، با درخشش خورشیدِ نشسته وسطِ آسمان، به نهایتِ خود رسیده بود، روز از ساعت‌ها قبل شروع شده و حال به زمانِ ظهر رسیده بود تا صحرا، دست فرو برده درون جیب‌هایِ مانتویِ سرمه‌ای رنگ و ساده‌اش، لم داده رویِ نیمکتِ پارک، آدامسی که در دهان داشت، باد کرده و نگاهش را رویِ رفت و آمدِ مردم ثابت نگه‌دارد. ظهر بود و پارک، خلوت از بابت گرم بودنِ هوا و این خلوت بودن برای صحرا همان زمان طلایی بود. زمان طلایی برای فروختنِ مواد‌هایی که بسته بندی کرده و همراهش داشت، البته، از زمانی که کارش را کنارِ میثاق در آن باند شروع کرده بود، خرده فروشی نمی‌کرد، جز آن موقع که قصد داشت چند بسته‌یِ باقی مانده را هم بفروشد.
پا رویِ پا انداخته و نگاهش دائما در حال رصد کردنِ اطراف بود و به...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[masoo]

صحرا، پی برده به منظورِ او از آنچه گفته بود و شناس شدنِ صاحبِ آن جمله برایش، قدری نوکِ چاقو را عقب کشید و چشم ریز کرده، سرش را پیش برد و گفت:
-تو رفیق اون نی قلیونی که اون سری ده تومن از پولمو کش رفت؟
مردی سری به نشانه مثبت تکان داد که صحرا، لحظه‌ای نگاهی به چهره‌ی ترسیده و لرزِ تنِ او انداخت و سپس مطمئن شده از آشنا بودنِ آن مرد با آدرسی که داده بود، چاقو را عقب کشید و دمی بعد، با فشردن دو انگشت اشاره و شصتش رویِ آن، چاقو را بست.
نگاهش را داده به بدنه‌ی فلزیِ آن، خطاب به مرد که دستش را رویِ گلویش حرکت می‌داد، با تمسخر گفت:
-اون لاغر مردنی خودش بهم بدهکاره، بعد واسه من مشتریم میفرسته؟
مکث کوتاهی کرد و جدی شده، ادامه داد:
- بزار همین اول یه چی رو برات روشن کنم، نسیه مسیه نداریم، یا پولِ...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[masoo]

پیاده رو را طی کرد، دور از سستی و لنگ زدنِ چندی پیشش و سپس پایین آمده از بلندیِ به اندازه‌یِ تک پله‌یِ آن، قدم سمتِ ماشینِ مشکی رنگِ پارک شده کنارِ پیاده رو برداشت تا دمی بعد، دست سمت دستگیره‌اش برده و در را باز کند.
نشسته رویِ صندلیِ شاگرد، آفتاب‌گیر را پایین آورد و نگاهی به چهره‌ی خودش که رویِ آینه‌ی وسطِ آفتاب‌گیر جا گرفته بود انداخت. قدری‌ گردن خم کرد و دستی کشیده به موهایِ نامرتبش، مرتب‌شان که کرد و چند تارش روی پیشانیش سقوط کردند، بسته‌ای که هنوز میان دستش بود، رویِ داشبورد گذاشت تا مردِ نشسته پشتِ فرمان، پس از نگاهی که حواله‌ی بسته و ماده‌ی سفید رنگِ داخلش می‌شد، خطاب به او گفت:
-چی شد دامون؟
دامون، خیره به رو به رو، دستی به صورتش کشید و ابروان کشیده و مشکی رنگش را قدری نزدیک کرده...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[masoo]

راستین، دست برده سمتِ گوشه‌هایِ پیراهنِ سرمه‌ای رنگش که بدون بسته دکمه‌هایش، رویِ تیشرت سفید رنگی پوشیده بودش، دمی بعد روی صندلی نشست تا عزت، تکیه داده به پشتیِ صندلی، خیره به او، گفت:
-خب؟
راستین که می‌دانست آن خب یعنی توضیح بده برای چه آمده‌ای، آب دهانش را قورت داده برای کنار زدنِ دلواپسی که لحظه‌ای امانش نمی‌داد و چنبره زده بود رویِ قلبش، جواب داد:
-فکر کنم آقای دکتر بهتون از من گفتن.
مکث کوتاهی کرد و ادامه داد:
-من راستینم، برای عمل قلب بابام پول لازم دارم و آقا یزدان بهم گفتن شما می‌تونین کمکم کنین.
عزت سری کوتاه تکان داده به نشانه‌یِ شناختنِ او، تکیه از صندلی برداشت و خم شده سمتِ میز، بی‌مقدمه پرسید:
-چقدر؟
نگاهش ماند رویِ چهره‌یِ راستین که انتظار نداشت به آن زودی بحث به آنجا برسد...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[masoo]

دقایق از تن به اجبار دادنِ راستین گذر کردند تا برسند به عصرگاهی که خورشیدِ در حالِ طلوع، نور نارنجی پاشیده به آسمان، انتظارِ ماه را می‌کشید تا جای داده به او، خود به پایان روز برسد. نارنجیِ آسمان، انعکاسی از خودش را رویِ چشمانِ کیهان که ایستاده سمتِ پنجره، موبایلش را دم گوشش گذاشته و با دقت به گفته‌های فردِ پشت خط گوش سپرده بود، طرح زده بود‌. کیهان، یک دست فرو برده درونِ جیبِ شلوارِ مشکی رنگ و اتو کشیده و مرتبش با پیراهنِ آبیِ روشنی که آستین‌هایش را تا نزدیکی آرنج تا کرده بود، سری کوتاه تکان داد و گفت:
- من قرار رو با سمیعی گذاشتم، خبرش رو بهتون میدم.
مکث کوتاهی کرد و چون تاییدِ مرد را گرفت، زیرلب چشمی کوتاه ادا کرد و سپس موبایل را پایین آورده، روی پاشنه سمتِ میثاق که رویِ مبلِ تک...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[masoo]

دختری که با پیش‌دستی چینی و گلداری در دستش، تقه‌ای به در زد و سپس دستگیره را میان دستش فشرد و دمی بعد، قدم داخل گذاشت. نگاهش را به پاشا که پشت به او نشسته بود داد و لب‌هایِ براقش بابتِ برق لبی که همیشه به لب داشت، جا خوش کرد به کششی و قدم‌هایش را با آن شلوارِ دمپا و خاکی رنگ، سمتِ پدرش کشید.
رسیده کنارش، لحظه‌ای چشم سمتِ دستِ او و آلبوم قدیمی‌شان چرخاند و سپس زانو خم کرد و درست کنارِ پدرش نشست. پیش دستیِ میوه‌ها پوست کنده و خرد شده را کنارِ خودش روی تخت گذاشت و دست برده سمتِ آلبوم، آن را که رویِ زانوان خودش گذاشت، پاشا تازه از مرور گذشته جدا شد و پی برد به حضورِ دخترکش!
قدری سر چرخاند و چشم دوخته به‌ نیم رخِ او که بابت خم شدنِ سرش و ریخته شدن موهایِ رهایش، کامل دیده نمی‌شدند، لبخندی زده،...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.