در حال تایپ رمان جمجمه‌ی شیطان | معصومه.عین کاربر انجمن یک رمان

[masoo]

شنیدن واژه‌ی مادر برای دومین بار از زبانِ میثاق که شد تپشی و قلبش را به بازی گرفت، صدایِ خنده‌اش شد طنین‌ اندازِ اطراف و گوش هر دویشان را نوازش کرد، بی‌آنکه نه شادی و نه میثاق باخبر باشند از دختری که کیلومترها دورتر و گذشته از مرزِ سرزمینش، در کشوریِ غریب، دست و پا میزد میانِ دلهره و وحشت. ترنمِ آشوب، پشت سر تکیه داده به دیواره‌ی کامیون که سفت بود و دردآور، نگاهش خیره به سقف بود و تنش، تنش شده بود میدانِ مبارزه‌ی احساسات دگرگونِ مختلفش. هنوز هم راهِ گلویش می‌سوخت، هنوز هم معده‌اش دست به یکی کرده با اضطرابش، به بازیش گرفته بود تا هرازگاهی، دمی را به پیچیدن و درهم کردنِ صورتِ او بگذراند.
چقدر زمان گذشته بود؟ پرسشی که در سرش شکل گرفته بود و پاسخی که فراری بود از روشن شدن! به چه دردش می‌خورد...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[masoo]

شهاب، نگاهش قفل شده به نیم‌رخِ مشوشِ او و خیره‌گی نگاهش به جایی که نمی‌دانست کجاست، قدری روی زمین خودش را جلو کشید و سپس درست نشسته پیش رویِ او، طرحی که شد و جاخوش کرد رویِ مردمک‌هایِ لرزانِ ترنم، سرش را قدری کج کرد و دستش را پیش برده، انگشتانش که بوسه‌ای زدند رویِ داغیِ پوستِ صورتِ او، نگران از آشفتگیِ او که لحظه‌ای رهایش نکرده و گیرش انداخته بود در کلاف سردرگمی، سرش را قدری پیش برد و گفت:
- خوبی ترنم؟
دستش را بالاتر برد و نشانده رویِ پیشانیِ او، ادامه داد:
- چرا تب داری؟
تب نداشت، داغیِ وحشت بود که پوستش را به بازی گرفته و آن‌طور باعثِ سرخ شدنِ چهره‌اش و نم دار کردنِ شقیقه‌هایش شده بود. داغیِ وحشت بود که سعی داشت به چشم شهاب آمده و برای بار هزارم بگوید راه‌شان از خشت اول کج بود که حال...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[masoo]

زمان برایش ثابت مانده بود در آن لحظه که امضا زده شد پایِ حکمِ واقعی بودنِ دلشوره‌اش‌. زمان برایش نمی‌گذشت، نمی‌گذشت تا حداقل زودتر مواجه شود با بختِ سیاهش!
فقط قدم بود که مقابلش حرکت می‌کرد و صدایِ گریه‌ی دخترکی که وحشتِ از دست دادن پدر و مادرش را داشت‌. بقیه صداها برایش خاموش شده بودند و گویی فقط صدایِ گریه‌ی آن کودک برایش روشن مانده بود و آن هم عجیب خط می‌کشید روی تشویشِ اعصابش‌.
چه باید می‌کرد؟ چه از دستش بر‌می‌آمد؟ می‌توانست بگریزد؟ می‌شد زمان برای همه متوقف شود جز او؟ جز او و بتواند گذر کند از کنارشان و دور شود تا انتهایِ بی‌نهایت؟ نمی‌شد معجزه شود برایش؟‌نمی‌شد زمان، دلش به حالِ او سوخته و دست یاری به سویش دراز کند؟ توقف یا برگشت به عقب، فرقی برایش نداشت، او فقط می‌خواست نجات یابد...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[masoo]

هر که، مقصر بود، دیگر تمام شد! شیرینیِ خیالِ وصال با تلخیِ واقعیت جابه‌جا شد تا ترنم نشسته درونِ کامیون، کنار بقیه زنان و تک کودکِ جمع‌شان؛ خیسیِ نگاهش را خیره نگه‌دارد به شهاب که او هم به اجبار سوارِ کامیونی دیگر شده بود. فروخته شده بودند، مرد‌ها در ازایِ اعضای بدن‌شان و زنان و کودکان در ازایِ...‌ .
راهِ ترنم و شهاب، همان‌جا از هم جدا شد، شهاب رفت تا تنها چند ساعت دیگر از حیاتش باقی مانده باشد و ترنم رفت تا آغاز کند تاریکیِ مسیر و آینده‌ای که هنوز عمر داشت برای زیستن!
کامیون‌ها رفتند، معین رفت، هرمز رفت، اسلان رفت تا از آن دقایق، تنها همهمه‌ی التماس به یادگار بماند برای حافظه‌ی زمان!
***
ساعت گذر کرده از روزِ آشوبِ پیش، رسیده بود به عصرگاهی که راستینِ نشسته رویِ صندلی، پاهایش را...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[masoo]

راستین، دست برده سمتِ گوشه‌هایِ پیراهنِ سرمه‌ای‌رنگش که بدون بسته دکمه‌هایش، رویِ تیشرت سفیدرنگی پوشیده بودش، دمی بعد روی صندلی نشست تا عزت، تکیه داده به پشتیِ صندلی، خیره به او، گفت:
- خب؟
راستین که می‌دانست آن خب یعنی توضیح بده برای چه آمده‌ای، آب دهانش را قورت داده برای کنار زدنِ دلواپسی که لحظه‌ای امانش نمی‌داد و چنبره زده بود رویِ قلبش، جواب داد:
- فکر کنم آقای دکتر بهتون از من گفتن.
مکث کوتاهی کرد و ادامه داد:
- من راستینم، برای عمل قلب بابام پول لازم دارم و آقا یزدان بهم گفتن شما می‌تونین کمکم کنین.
عزت سری کوتاه تکان داده به نشانه‌یِ شناختنِ او، تکیه از صندلی برداشت و خم شده سمتِ میز، بی‌مقدمه پرسید:
- چقدر؟
نگاهش ماند رویِ چهره‌یِ راستین که انتظار نداشت به آن زودی بحث به آنجا...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[masoo]

دقایق از تن به اجبار دادنِ راستین گذر کردند تا برسند به عصرگاهی که خورشیدِ در حالِ طلوع، نور نارنجی پاشیده به آسمان، انتظارِ ماه را می‌کشید تا جای داده به او، خود به پایان روز برسد. نارنجیِ آسمان، انعکاسی از خودش را رویِ چشمانِ کیهان که ایستاده سمتِ پنجره، موبایلش را دم گوشش گذاشته و با دقت به گفته‌های فردِ پشت خط گوش سپرده بود، طرح زده بود‌. کیهان، یک دست فرو برده درونِ جیبِ شلوارِ مشکی‌رنگ و اتو کشیده و مرتبش با پیراهنِ آبیِ روشنی که آستین‌هایش را تا نزدیکی آرنج تا کرده بود، سری کوتاه تکان داد و گفت:
- من قرار رو با سمیعی گذاشتم، خبرش رو بهتون میدم.
مکث کوتاهی کرد و چون تاییدِ مرد را گرفت، زیرلب چشمی کوتاه ادا کرد و سپس موبایل را پایین آورده، روی پاشنه سمتِ میثاق که رویِ مبلِ تک...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[masoo]

دختری که با پیش‌دستی چینی و گلداری در دستش، تقه‌ای به در زد و سپس دستگیره را میان دستش فشرد و دمی بعد، قدم داخل گذاشت. نگاهش را به پاشا که پشت به او نشسته بود داد و لب‌هایِ براقش بابتِ برق لبی که همیشه به لب داشت، جا خوش کرد به کششی و قدم‌هایش را با آن شلوارِ دمپا و خاکی‌رنگ، سمتِ پدرش کشید.
رسیده کنارش، لحظه‌ای چشم سمتِ دستِ او و آلبوم قدیمی‌شان چرخاند و سپس زانو خم کرد و درست کنارِ پدرش نشست. پیش دستیِ میوه‌ها پوست کنده و خرد شده را کنارِ خودش روی تخت گذاشت و دست برده سمتِ آلبوم، آن را که رویِ زانوان خودش گذاشت، پاشا تازه از مرور گذشته جدا شد و پی برد به حضورِ دخترکش!
قدری سر چرخاند و چشم دوخته به‌ نیم‌رخِ او که بابت خم شدنِ سرش و ریخته شدن موهایِ رهایش، کامل دیده نمی‌شدند، لبخندی زده،...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[masoo]

به حتم‌ برایش تلخ و عذاب‌آور بود و چه بهتر از این برای میثاق!
گذر کرده از لحظاتِ شیرین آن دو، همان‌ دم که پاشا بوسه‌ای دیگر و این‌بار به مقصدِ گونه‌ی شادی روانه کرد، در تاریکیِ تازه اتراق کرده روی زمین، دود سیگاری بود که پخش شده در هوا، قدم سمتِ مردی برداشت و چهره درهم کرد از اویی که هیچ به مذاقش خوش نمی‌آمد سیگار و بویِ آن!
ابرو که درهم پیچید و دست مشت کرده مقابلِ دهانش، سرفه‌ای کوتاه کرد، صدایِ سرفه‌اش پیچیده در آن سکوتِ جاخوش کرده در فضایِ ماشین، مردِ سیگار به دستِ آرنج تکیه داده به شیشه‌ی پایین کشیده شده، از گوشه‌ی چشم، نگاهی به چهره‌ی مرد کرد و گفت:
- نمی‌دونستم دود سیگار اذیتت می‌کنه.
ضربه‌ای آرام با نوک انگشت به سیگاری که مابین دو انگشت شصت و اشاره‌ی همان دستِ تکیه داده به شیشه...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[masoo]

یگانه بی هیچ حرفی، عروسک را گذاشته کنارِ بشقابش، دست سمتِ قاشق برد‌‌. قاشق را کج گرفته میان دستش، خواست حرکتش داده و قدری از برنجش را بردار که دلدار، کفگیر را گذاشته رویِ میز، دست سمتِ قاشقِ او برد تا برای خوردن غذا کمکش کند ولی پیش از هر حرکتی، وحید بود که قاشق را از دستِ یگانه می‌گرفت‌. نگاهی کوتاه انداخته به دلدار، همزمان با پر کردن قاشق از برنج و قیمه و بردنش سمتِ دهانِ یگانه‌ای که حال رویِ صندلی به سمتش چرخیده بود گفت:
- تو غذاتو بخور من غذاشو میدم بهش.
دلدار بی‌هیچ حرفی سری کوتاه تکان داد و مشغول ناهارش شد تا وحید لبخندی زده و نگاهش را بدوزد به حرکتِ دهانِ یگانه‌‌ای که محتویاتِ دهانش را قورت می‌داد.
نگاهش رسید به ردی از برنج که گوشه‌یِ لبِ یگانه نشسته بود، دست سمتِ لب او برد و آرام...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[masoo]

- چرا نمی‌شه وحید؟ چرا به هر دری می‌زنیم بسته‌ست؟ چرا پیش هر دکتری می‌ریم نمی‌شه که نمی‌شه؟ این همه بچه تو این شهره، چرا یکی‌شون بچه‌یِ من و تو نیست؟ تا کی باید از این دکتر به او دکتر بریم و هر بار امیدمون ناامید بشه؟ دیگه خسته شدم، به خدا خسته شدم، نمی‌دونم چرا وقتی نه من مشکلی دارم و نه تو، بچه‌دار نمی‌شیم. خسته شدم از هر چی قرصه، آنقدر خسته که دیگه لب به هیچ کدوم‌شون نمی‌زنم.
هق‌زدهِ میانِ جملاتش، چهره‌یِ وحید که گرفته‌تر از قبل شد و به موازاتش فشاری به دستِ او داد، دلدار، بینی‌اش را بالا کشید و خش‌دار گفت:
- می‌دونم، می‌دونم چقدر بچه دوست داری، می‌بینم چه‌طوری به یگانه نگاه می‌کنی، می‌بینم وقتی پیش‌مونه چه‌طوری سرتو باهاش گرم می‌کنی، من اینا رو می‌بینم و هر بار بیشتر از قبل حسرتِ...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.