رتبه اول BDY مجموعه دلنوشته‌های ناله‌ی کُمِدین | فاطمه آماده نویسنده افتخاری انجمن یک رمان

[فاطمه آماده]

آشیانه‌ای امن تمنا می‌کند پاهای سنگ دیده‌ام. در میان ابرهای بارانی، نخل‌های خرمایی و شب های مهتابی.
روان پریشانم بر روی صحنه‌‌ای از بازی که قرار بود بال و پر گشوده و از امید سخن بگوید تمسخری بیش نبود.
مشتاق یادی عمیق بود، بیان واژه‌هایی که می‌خواست با نور هم آغوش باشد و من غرق مرداب تاریکی نفرین شده‌ی خود بودم.​

 

[فاطمه آماده]

شاید فردای همین امروز بیایی و منِ شب‌خیز با فروغ طلوع نیست شوم. روزهای نقره‌ای و آواز مرغ‌عشق را در رویایم دیده‌ام. منِ واقعی شب‌‌ها از پیله‌ی پولک دوزیم بیرون آمده و سپیده‌دم خود را در زیر برگ‌های ریخته در باغچه‌ی گل‌های یاس دفن می‌کنم. همین امروز بیا شاید ته مانده‌ی خنده‌‌ام در سکانس آخر امروز از بین برود.​

 

[فاطمه آماده]

روزی که خودم هم نمی‌دانم دستان سرد مرگ آغوشش را برایم باز می‌کند. دم گوشم نغمه‌ی پایان می سراید و در آن لحظه تنها حسرت من این است که چرا لحظه‌ای طولانی‌تر نبوسیدمت.
کشش گوشه‌ی لبم فریبت ندهد، دل‌ِ تنگی‌ که در جان دارم قرعه‌ی شعله را به نامم برداشته. لبخند پر چینم تنها منحنی اغواگری است که ذهن‌ آلوده ام را به دستان دلقکی گریان هدیه می‌هد.​

 

[فاطمه آماده]

مرا غمیست بی‌انتها که درونش خنده‌ پیچیده، بویت را از میان بند‌بندِ خط‌های روی دستم جست و جو می‌کنم. شب‌های بی‌مهتابِ ذهنم را سکوت گرفته، گهگاهی صدای جیرجیرک‌ها را می شنوم‌.
در کوچه‌های دلتنگی‌ام پرسه بزن، ژنده‌پوشی کور نیاز به نفس کشیدن در حوالی بودنت را دارد. صدای قدم‌هایت را لمس می‌کنم و لبخندی که می‌زنم واقعی‌ترین صحنه‌‌ی اشکباری است که بازی کرده‌ام.​

 

[فاطمه آماده]

به وقت بارانِ آخرین روز، می‌کارمت توی گلدان، گلبرگ‌هایت را دانه دانه می‌بوسم و سال‌ها به تماشایت می‌نشینم. خارهایت دستانم را خراش می‌اندازد، می‌سوزد و من می‌میرم برای این درد در میان آغوش تو.
دوری، خیلی دور؛ کیلومترها دور بودنت به کنار، بوی خوش تو را کدام نسیم به مشامم رساند؟!
چشمانم دیگر همه چیز را لو نمی‌دهد؛ دردی، ریشه زده‌ای در قلب من... .​

 

[فاطمه آماده]

زیر سنگی سیاه منفقود شده‌ام. زیر آخرین لایه‌ی خاکی زمین، همان قسمتی که بوی استخوان‌های پوسیده‌ی مرگ را می‌دهد.
در روزهای نیست دستی، پی نوازش پیچش گیسویت می‌پویم. مرا با خیال خود به ماه ببر، همانجایی که قلبم می‌خندد. به همان فصلی از تقویم که ساعتش را یادم نمی‌آید، اما ثانیه‌هایش را می‌شموردم. مرا به خودم برسان، در غروبی که دیگر نخندیدم اما نگارش روی لبم تا ابد خشک ماند.​

 

[فاطمه آماده]

در سکوتم غم‌ها جیغ می‌کشند. نگفته‌هایم در اتاقی تاریک با هیچ، قصه می‌بافند. فریاد خنده‌ام از دردیست که هر شب بر بالینم می‌خوابند و در سینه‌ام قلب مرغ عشقی می‌میرد.
همه‌ی شهرم حسود و تیره بین، من به این قلب‌های سیاه تعلق ندارم. در خیابان‌هایش قدم می‌زنم، پوزخند دیوارهایش مرا نشانه می‌گیرد.
تبعید به زندگی بین مشتی خار، من این نقاب مضحک را دوست ندارم.​

 

[فاطمه آماده]

شاید به هنگام بامدادی پر‌ستاره
که غمم رفتنت را با ماه تماشا می‌کرد،
در لا به لای مژگان نم‌دارم عشقت فرو ریخت در شیشه‌‌ی سیاه آسمان. وگرنه این همه سوزش در قلبم نمی‌تواند تنها بخاطر جای خالی تو باشد.
شاید بوسه‌‌ی پر خنده‌‌ام بر سر مزار عاشقی‌هایم برای همیشه پر گشود و کفنِ پوشیدهِ بر چهره‌ی پنهانم هیچ وقت خشک نشد. این اشک‌ها‌ی پر خنده ارثیه‌ی من برای قلبم بود.​

 

[فاطمه آماده]

اگر پنجره‌ی خانه‌ات روبروی شیشه‌ی مربعی چهار دیواری افسوسم نشسته بود،
از پشت مه‌آلود پنجره، سایه‌‌ات نفس می‌داد به قلب خسته‌ام.
می‌شد با باران رقصید، غروب پاییز غمگین نبود،
زمستان دی‌ماه اینقدر سرد نبود و لبخندم تازه‌تر از شبنم گل سرخ بود اگر مویت هنگام رفتن گره می‌خورد بر نوازش انگشتم.
شاید نمی‌رفتی و شب بی‌تاب برق چشمانت نمی‌شد و لبخند مضحکی بین لب‌های رنگ شده‌ام نقش نمی‌بست.​

 

[فاطمه آماده]

هنگامی که گلدان خشک شده‌ی نیلوفر را دیدی بدان من مردم و خاک تشنه‌اش تا همیشه چشم به راه دستانم می‌ماند.
هنگامی که می‌خندم ترک‌های لبان کویریم می‌شکافند. مزه‌ی خون را می‌چشم و این خنده‌ی پر درد پایانی ندارد.
خاک را گاهی کنار بزنید، شاید جسدم داشت می‌گریست و روحم دیگر قدرت آرام کردنش را نداشت.​