دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های ناله‌ی کُمِدین | فاطمه آماده نویسنده افتخاری انجمن یک رمان

[Fateme Amade]

تاریخ را ورق می‌زنم، تیزی کاغذش سر انگشتم را می‌برد. از تاریخ و تصمیماتش خون و جنگش بر چهره‌ی ما پاشیده‌.
بازی می‌کنم... یک روز نقش رقاصه‌ای در میخانه و روزی دیگر پریشان حالی از دیار غربت.
هیچ کس را نمی‌شناسم جز آن جام سرخی که حرارت دستم گرمایش می‌دهد و منی که همانند کهنه سربازی بازگشته از جنگ بین لبخندِ خانه و درد بجامانده از میدان نبرد خود را سروگون نشان داده.​

 

[Fateme Amade]

در رگ‌هایم سرب تزریق کنید تا جریانِ آلوده به خونِ رنج دیده را سد کند. کلمات فیلمنامه را در ذهنم می‌کارم، امروز باید مادرم را شاداب و صدای تبسم پدرم را لمس کنم.
در مرکز گوی شیشه‌ای، مجسمه‌‌ای برنز با رخساری مسرور دست بلند کرده و می‌‌گردد. پشت شیشه‌ی شفاف، سیمای آمیخته به ریشخندم چشم‌ها را لبالب اشک شوق کرده. گرچه آواز مخوف خیالم سکوت گوی را می‌خراشید.​

 

[Fateme Amade]

پرستو‌ها زوزه‌ی حنجره‌ام را با خود به کوچ می‌برند.
چون ذره‌ای معلق در هوا با نسیمی ملایم طوفان‌وار به هر سو پرت می‌شوم. رنگ‌آوری ساده با باورِ پیچیده‌ی مغمون، قصه‌ی هزار و یک شب من است.
نقشِ پای ابهام را در کالبدم می‌بینی؟ نه، من نمایشش را ممنوع کرده‌‌ام.
دیدگان مه آلود کمدینی سرخوش اصلا عادی نیست.
توفان، مرا با خود ببر و نیست کن، ببر به همانجایی که از من تنها بانگ قهقهه‌‌ای مسرت‌آمیز بر نبض سرگذشت بجا بماند.​

 

[Fateme Amade]

همین زمستان به سراغم بیا. همان روزی که آخرین برگ خشک پاییزی با شاخه‌ی خود وداع می‌کند.
لحظه‌ای که لبخند یخ زده‌ام بر رُخ بی‌روحم فاسد شده. قدم‌هایت را برای رسیدن به من پر شتاب‌تر کن. می‌خواهم سمبل عیشی که بوی پلاسیده شدنش از فرسنگ‌ها می‌آید روی لبم محو شده و هنگام بارش برف دی ماه حضورت روبند ساختگیم را بیندازد.​

 

[Fateme Amade]

تیتراژ پایانِ مرا، قاصدک‌ها با خود می‌برند. سفره‌ی گشنگی احساسم به طنزی تلخ آغشته و سقف خمیده‌ی آرزوها را شعله سیاه می‌کند.
مرا رازیست پنهان با شب، که شوقِ سپیده‌‌دم رویش را با طلوع می‌پوشاند. نغمه‌ی جیرجیرک‌ها خاموشی شامگاه را مرور و در خفا شعر می‌سُرایند. این بیت آلوده به تظاهر تمام راز من است که به ماه گفته بودم.​

 

[Fateme Amade]

صدای بحران در تبار عیش و نوش خیمه‌گاهی می‌زند. گل پامچال وحشی، قلب فانوس‌های خاموش را روشن می‌کند.
طبیعت برای گل تازه شکفته‌اش خلخال به پا کرده اما من زندگانی‌ را می‌بینم که به فرجام می‌رود. گلبرگ‌هایش می‌ریزد، می‌خشکد‌ و از آن ساقه‌ای بی‌‌جان بجا می‌ماند. من خشکیدم و لاشه‌ام را پوسته‌های تر‌کش خورده‌ی فکاهی، زیر نقابِ سبز آبی در چنگ می‌‌گرفتند.​

 

[Fateme Amade]

آیینه دروغ می‌گفت، دلقکی که در آن با لب‌های سرخ و گلگون نقش بسته بود من نبود.
قلبم آیینه‌ی من بود. با هر تپش، کوبش دردی جنون‌آمیز را به تمام وجودم پمپاژ می‌کند.
تجسم چیزی که می‌خواستم باشم در آیینه رقم می‌خورد، شاید در بعد از ظهری خنک و شورانگیز همانی بودم که می‌‌گفت اما صحرای درونم را آیینه‌ها نمی‌جستند.​

 

[Fateme Amade]

پاروهای قایقم شکسته، موج‌ها تن افسرده‌ام را به هر سو می‌برند. آواز خواندن زنی جزر و مد را به بازی گرفته و صدف‌ها دهان مروارید دوز خود را به چاقوی بُرنده‌ی حنجره‌ی او می‌سپارند.
می‌خندم چون دلفینی که صدایش امواج را بازیچه و روی تن خیس دریا شعاع می‌اندازند.
قایق پر از آب می شود، به سرچشمه‌ی چشم‌هایم که دست می‌کشم، آخرین شبنم روی نیلوفر گونه‌ام می‌‌لغزد.​

 

[Fateme Amade]

دستم را بگیر شاید در همین حوالی جانم پر کشید به سوی نیستی. کوه قاف میزبان افسانه‌ایِ سیمرغِ شیدایی چو من است. برای اولین بار ناخن در بدن فرو کرده و سینه‌ام را شکافتم، تا رنج کبود مرا، آسمان‌ها تماشا کنند. در خلسه‌ی تقدیر، آویزان بر آن قله‌ی بلند، تخم حجری از سرای بی‌کران، در گلویم خنده‌وار می‌دوید.​