شعر مجموعه اشعار مهجور | نازنین هاشمی نسب کاربر انجمن یک رمان

[_nazanin_]

دانه‌ای، سر از خاک بیرون کشاند.
رنگ سرخ را بر روی گلبرگ‌های لطیفش کشاند.

طراوت نم خاک
قامت دانه را، به دیدِ جهالت رساند.

تا ز دستی آمد و آن را چید
افسوس که دیگر، جانی نداشت.

خشکید و گلبرگ‌هایش یکی پس از دیگری
بر زمین ریخت و او هنوز
خاک و خانه‌اش را می‌خواست.​